Verenigde Staten

Woensdag 19 juni 2023 Las Vegas

Om vier uur liep de wekker af en al snel dwaalde iedereen door het huis om de laatste zaakjes in orde te maken. Digitale apparaten moesten nog worden ingepakt en de bijbehorende kabeltjes en adapters moesten vooral niet worden vergeten. De broodjes waren gisteravond al gesmeerd dus alleen nog even wat drinken en daarna konden we om half vijf de auto in. De rit naar Roelofarendsveen verliep vlekkeloos en om half zeven reden we het parkeerterrein van A4parking op. De slagboom moest er eerst nog even over nadenken maar na het goed scannen van ons kenteken mochten we toch op zoek naar een vrij plekje. Die waren schaars maar we hadden er maar één nodig. Terwijl we op zoek waren naar dat ene vrije plekje werden we al achtervolgd door het busje dat ons naar Schiphol zou brengen. Na het uitstappen hadden we dus in no-time de tassen in het busje en na een snelle check of we alles hadden, werden we naar het vliegveld gebracht. Om kwart voor zeven stonden we met al onze spullen al voor de terminal waar American Airlines de incheckbalies heeft. Al snel bleek echter dat inchecken aan de balie niet meer van deze tijd is. We mochten bij één van de computerpalen de incheckprocedure afronden. Gisteravond thuis lukte het niet. Omdat we met kinderen reizen, moesten we het inchecken op Schiphol aan de balie doen…. Nadat we onze boardingpassen hadden gekregen, konden we de bagage gaan afgeven. Ook hier een automatisch proces dat helaas niet vlekkeloos verliep. De eerste tas kwam meteen terug met de mededeling dat er iets niet in orde was met het gewicht. Hoe of wat was niet duidelijk maar we moesten het maar aan de balie proberen. Eén tas heeft Petra vervolgens wél in het systeem gekregen maar toen bleek dat we beter alles via de balie konden doen. Daar bleek dat ook voor de nog niet afgegeven tassen er al een bagagelabel in het systeem was ingevoerd. Die labels zijn verwijderd en we hebben nieuwe toegekend gekregen. Spannend dus of de tassen ook echt in Dallas aan zouden komen. Na het afgeven van de tassen, konden we naar de security. We hadden voor kwart over acht een tijdslot gereserveerd. Ondanks dat het nog lang geen kwart over acht was, vond de mevrouw bij de toegang dat we toch gebruik mochten maken van de prioritylane. Of dit te maken had met het feit dat we met kinderen reizen of omdat het gewoon nog niet druk was, zullen we nooit te weten komen. Evi vond het wel even spannend om met de handen omhoog in het hokje te gaan staan, maar na geruststelling door een medewerkster, kwam het helemaal goed. Omdat ze het zo goed deed, mocht ze ook nog gefouilleerd worden. Al kwam dat vooral door het glittershirt dat ze aanhad. Het laatste obstakel was de douane. Daar hadden we niet goed over nagedacht. Tim en Evi waren aan de ene balie, Petra en Luuk aan de andere. Aangezien Petra de naam 'Simons' in haar paspoort heeft staan, werd er gevraagd naar een ouderschapsverklaring. Toen naar de al doorgelopen Tim werd verwezen, kreeg Luuk de vraag of dat zijn vader was. Het antwoord 'die zie ik niet' leverde toch wat opgetrokken wenkbrauwen op. Gelukkig mochten ze toch door maar volgende keer toch maar met z'n vieren door de controle. Om kwart voor acht hadden we alle formaliteiten achter de rug en konden we op zoek naar een toilet en een plekje om onze broodjes op te eten. Na ons ontbijt hebben we nog een rondje winkels gekeken en onze flessen met water gevuld. Daarna zijn we bij gate G5 neergestreken om de tijd uit te zitten totdat we aan boord van het vliegtuig mochten. Aangezien we stoelen achterin het vliegtuig hadden, mochten we pas als een van de laatsten naar binnen. Gelukkig was er nog voldoende ruimte voor onze tassen. Het scheelt wel dat op zo'n internationale vlucht mensen niet allemaal een rolkoffertje bij zich hebben. Om tien uur waren alle voorbereidingen klaar en vertrokken we netjes op tijd richting het westen. De volgende tien uren werden gevuld met spelletjes, films kijken, slapen en vooral ook eten en drinken. Al snel na vertrek werd het warme eten geserveerd, Het nadeel van achterin zitten is dat je geen keuze meer hebt. Desondanks was de vegetarische curry met rijst best te eten. Luuk en Evi hebben alleen de rijst gegeten. En natuurlijk de crackers, het broodje en het stukje cake. Later werd er ook nog een ijsje geserveerd dat we ons goed hebben laten smaken. De vlucht was verder best wel rustig met weinig turbulentie en uiteindelijk landden we om één uur op het vliegveld van Dallas Fort Worth. Daar bleek dat we ons voor niets zorgen hadden gemaakt over de overstaptijd. We hadden overal gelezen dat Dallas een druk vliegveld is en dat de twee uurtjes die we hadden een beetje aan de krappe kant zouden kunnen zijn. Niets was minder waar. Na eerst een sanitaire stop vonden we een korte rij voor de immigratie. Daar werden we op de foto gezet en moesten Tim en Petra van alle tien de vingers een afdruk laten maken. Tussendoor nog een kort praatje met de dame van de immigratiedienst en al snel stonden we bij de bagageband. Daar draaiden onze tassen al vrolijk rondjes. Die tassen hebben we vervolgens zo'n honderdvijftig meter verplaatst. Daar hebben we ze weer op een bagageband gelegd en toen mochten we door naar de douane en security. Schoenen en jassen uit, broekzakken leeg, elektronische devices uit de bagage etc. Er werd nog een tijdje inspannend gekeken naar de rugzak van Tim maar uiteindelijk mochten we alles weer meenemen. Binnen een uur zaten we voor een raam naar de aankomende en vertrekkende vliegtuigen te kijken. Netjes op de afgesproken tijd vlogen we vervolgens door naar Las Vegas. Het was een kleiner vliegtuig dus we hadden wat meer last van turbulentie onderweg. Verder was het eigenlijk weinig spannend. Wel hebben we alvast de Hooverdam bekeken. Het is overigens wel apart dat je aan komt vliegen over kale bergen en woestijnachtige vlaktes en dat er dan ineens een grote stad ligt. Toen Evi tijdens het opstijgen vanaf Dallas op een mentos probeerde te kauwen, had dit een gebitscorrectie tot gevolg. Eén melktand minder. Om half vier waren we uiteindelijk op het vliegveld van bestemming. Daar werden we al snel weer herenigd met onze bagage en toen mochten we naar buiten. Daar was het net alsof er iemand een hete föhn had aangezet. Ruim veertig graden in de schaduw. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten op de bus die ons naar de centrale autoverhuurlocatie zou brengen. Daar was het gelukkig ook niet druk en werden de formaliteiten snel en efficiënt afgehandeld. Omdat we vanochtend op weg naar Schiphol hadden geconstateerd dat het type auto dat we hadden gereserveerd misschien toch wat aan de krappe kant was voor onze bagage, hebben we toch nog maar wat bijbetaald voor een wat groter model. Bij afhalen werd ons een GMC Acadia toegewezen. Daar past onze bagage prima in. Het wegrijden was nog even een dingetje. Hoe werkt dat ook alweer met zo'n automaat? Gelukkig was er in de parkeergarage wat ruimte om even te oefenen met voor- en achteruit rijden. Toen Tim deze kunstjes onder de knie had, konden we op pad. Het was maar een klein stukje rijden naar het hotel maar het kostte ons uiteindelijk toch bijna een uur. Tijdens spitsuur over de Strip rijden terwijl er wegwerkzaamheden voor de F1-Grandprix van november worden uitgevoerd, schiet niet echt op. Het gaf ons wel mooi de gelegenheid om lekker om ons heen te kijken. Er was genoeg te zien en in een auto met airco was het toch net wat aangenamer dan buiten te voet bij ruim veertig graden. Na de auto in de parkeergarage van het hotel te hebben achtergelaten, konden we inchecken en onze hotelkamer gaan bezichtigen. Daarna zijn Tim en Petra via een verkennend rondje de grote tassen uit de auto gaan halen. De vele gokautomaten bepalen overal het uitzicht. Dat begon al op het vliegveld maar in de hotels is het nog veel extremer. Terug op de kamer troffen we een slapende Luuk aan. Omdat dit toch nog niet echt de bedoeling was, zijn we nog even op stap gegaan om een grote fles water te kopen en om een hapje te eten. Na wat omzwervingen kwamen we bij een Pizzahut terecht. De twee bestelde pizza's smaakten prima. Daarna nog een wandeling over de Strip. Er was genoeg te zien. De vulkaanuitbarsting bij De Mirage hebben we helaas gemist (misschien morgen een nieuwe ronde) maar de fonteinen bij het Bellagio hebben we wel kunnen bewonderen. Evenals de vele dames met veren en vleugels die graag (voor geld) gefotografeerd willen worden. Tijdens de wandeling hebben we onze ogen uitgekeken naar de vele mensen die hier rondlopen en wat ze zoal wel en vooral ook niet aan hebben. Petra kwam tot de conclusie dat ze een paar kilo te licht is en dat haar garderobe te veel bedekkende kleding bevat. Na onze omzwervingen waren we om negen uur terug in het hotel. Voor ons gevoel was het echter al véél later. Het tijdsverschil met Nederland is negen uur dus we zijn vandaag ruim vijfentwintig uur op stap geweest. Een lekkere nachtrust hebben we dan ook wel verdiend.

Donderdag 20 juli 2023 Las Vegas

Gisteravond was iedereen vrij snel nadat het hoofd het kussen had geraakt, vertrokken naar dromenland. Hoewel we heerlijk geslapen hebben, was het wakker worden toch een teleurstelling. Dat gebeurde bij Tim en Petra namelijk al rond vier uur en bij Luuk en Evi rond half zes. Dat had wel als voordeel dat we al vroeg op pad konden en zo de grote hitte van vanmiddag wat konden vermijden. Om half acht waren we op weg naar de monorail. Tim had de digitale tickets al op zijn mobiele telefoon staan dus het scannen bij de toegangspoortjes was een fluitje van een cent. Daarna met de monorail naar het eindpunt van de route: het MGM hotel. Op deze manier hoopten we de wandeling naar het beroemde Las Vegas bord wat te verkorten. Dat is slechts gedeeltelijk gelukt. Om van de monorail naar de Strip te komen, moet je namelijk dóór het hotel. En om een of andere reden vinden ze het niet nodig om duidelijk aan te geven waar de uitgang is. Blijkbaar willen ze de mensen zo lang mogelijk binnen houden om zoveel mogelijk te vergokken. Dat had voor ons als gevolg dat we aan de verkeerde kant het hotel uitkwamen en daardoor een langere afstand buiten moesten wandelen. Gelukkig was het toen 'pas' 34 graden. Zo konden we alvast wennen aan wandelen onder deze omstandigheden. Bij de Grand Canyon, Arches en Monument Valley zal het waarschijnlijk niet veel koeler zijn. Om half negen waren we bij het beroemde Las Vegas bord en het was er al best druk. Er is ook een parkeerplaats dus we hadden ook gewoon met de auto kunnen komen. De meeste mensen hadden dat ook gedaan en vormden een mooie rij om de perfecte foto te (laten) maken. Dat hoefde voor ons niet. We namen ook genoegen met een foto die net iets meer van de zijkant genomen was. Als je het goed timede, stonden er geen andere mensen op omdat die net aan het wisselen waren. Zo hebben we toch een paar leuke foto's kunnen maken en hoefden we niet langer dan nodig in de bloedhete zon te staan. Na de fotoreportage zijn we terug gewandeld naar het Mandalay Bay Hotel. In de heerlijke koelte hebben we daar bij Starbucks een ontbijtje samengesteld en lekker opgegeten. Daarna met de gratis tram naar het Luxor hotel. Daar hebben we even genoten van de Egyptische sferen en vervolgens zijn we binnendoor naar het Excalibur hotel gewandeld. Dit vonden we minder leuk dus daar hadden we het snel gezien. Toen was het weer tijd om naar buiten te gaan voor een bezoek aan de M&M's winkel. Eerst nog wat foto's maken van het Vrijheidsbeeld bij New York, New York en nieuw water en cola halen bij een supermarkt. Eenmaal weer gehydrateerd was het tijd voor het hoogtepunt van de dag: vier verdiepingen met M&M-artikelen. Kleding, kussens, mokken, pennen en nog véél meer prullaria met M&M-logo. En natuurlijk de muur met M&M's waar je zelf zakjes of bekers kunt vullen. Voor slechts 18 dollar per pond mag je je helemaal uitleven. We hebben ons beperkt tot drie kleine zakjes om wat verschillende kleuren en smaken uit te proberen. Rond twaalf uur vonden we het wel even mooi geweest. Het was intussen ruim boven de veertig graden en de stappentellers hadden al overuren gemaakt. Tijd dus voor siësta in het hotel. Terwijl Luuk en Evi zich amuseerden met filmpjes kijken, zijn Tim en Petra in de auto gestapt voor een bezoek aan een Walmart supercenter. Dit is een grote supermarkt; vergelijkbaar met de Franse hypermarchés. Daar hebben we niet veel gekocht maar wel even lekker gekeken wat er allemaal te krijgen is. We komen namelijk nog meer van deze supermarkten tegen tijdens onze reis. Uiteindelijk hebben we vooral water en ander drinken ingeslagen. Dat gaat er namelijk in een behoorlijk tempo doorheen bij deze temperaturen. Terug op de kamer hebben we de meegebrachte donuts en wraps gegeten en na even lekker niets doen, hebben we het zwembad opgezocht. Daar hebben we een uurtje rondgedobberd in het lauwwarme water. Buiten het water was het in de zon niet uit te houden dus in het water blijven was het devies. Een overdekt ligbed hebben we uit economisch oogpunt maar niet gedaan. De prijzen beginnen namelijk vanaf 100 dollar. Na het zwemmen hebben we op de hotelkamer nog wat gedronken en geluierd en om half zeven zijn we weer op stap gegaan voor het noordelijke deel van de Strip. Toen we de lift naar beneden namen, stonden er al enkele dames in de lift. Hun kleding had weinig om het lijf om het maar even netjes te zeggen. Met een stalen gezicht zijn we naar beneden gegaan om daar vervolgens in lachen uit te barsten. Alleen Luuk begreep het niet. Hij had niets vreemds gezien. Dat krijg je ervan als je met je neus op het beeldscherm van je telefoon zit vastgeplakt om Pokémons te vangen. Omdat we een dagkaart voor de monorail hadden gekocht, reden we vanavond de drie resterende haltes naar het noorden. Helaas was de route weinig spectaculair en ook de hotels aan de route hadden weinig speciaals te bieden. Alleen de Sphere kon ons bekoren. Dit is een grote, bolvormige constructie waar in de toekomst concerten gegeven gaan worden en die aan de buitenkant steeds een ander uiterlijk laat zien. Vandaag zagen we er kastelen, futuristische beelden en een basketbal in. Toen we weer terug waren bij ons hotel zijn we de weg overgestoken en hebben we een rondje gewandeld door het Caesars Palace hotel. Zoals de naam al doet vermoeden is het een hotel met het oude Rome als inspiratie en thema. Binnen veel 'oude' beelden maar ook een enorme winkelstraat met alle dure merken die je maar kunt bedenken. Het plafond was wel bijzonder want daar werd een buitenlucht met wolken op geprojecteerd waardoor je het idee had dat je gewoon buiten was. Na een speurtocht naar de uitgang bleek dat we op een totaal andere plek het hotel uitkwamen dan waar we erin gegaan zijn. We snappen nog steeds niet helemaal hoe we nu gelopen zijn. Teleportatie hoort ook nog steeds tot de mogelijkheden. Na alle omzwervingen in het Romeinse Rijk waren we precies op tijd terug bij de buren voor de uitbarsting van de vulkaan bij het Mirage. Deze attractie die op de nominatie staat om gesloopt te worden duurde maar vier minuten maar was wel bijzonder. Veel water, muziek en vuur waren de belangrijkste ingrediënten. Als afsluiting van ons rondje hebben we het hotel met een Italiaans thema bezocht. Ook in het Venetian levensechte blauwe luchten boven de al net zo levensechte kanalen met gondels en gondeliers. Bij het foodcourt hebben we ons tegoed gedaan aan een bakje friet met hamburger of kipvingers. Toen iedereen de buik vol had, bleek dat de puf wel een beetje op was voor vandaag. De stappentellers lieten ongelofelijk getallen zien, dus was het tijd om terug te gaan naar het hotel. Daar doen we nu lekker de oogjes dicht zodat we morgen weer op zoek kunnen gaan naar nieuwe indrukken. Tijd om onze roadtrip echt te beginnen. Morgen rijden we van Las Vegas naar de Grand Canyon.  

Vrijdag 21 juli 2023 Tusayan (Grand Canyon)

Ook vanochtend waren we weer vroeg wakker. Wel iets later dan gisteren maar vijf uur is nog altijd veel te vroeg. Luuk en Evi sliepen gelukkig weer wat langer. Toch waren zij vroeg genoeg wakker om op tijd op stap te kunnen gaan. Om kwart voor acht stonden we bij de balie om uit te checken en om acht uur reden we de parkeergarage uit. De eerste stop was vervolgens weer bij de Walmart. Gezien de snelheid waarmee de flessen water worden geleegd, leek het ons verstandig om de voorraad bij voorbaat maar alvast aan te vullen. Verder hebben we eten ingeslagen voor ontbijt en lunch vandaag en morgen. Om negen uur konden we dan echt op pad. Via de snelweg reden we in zo'n drie kwartier naar de Hooverdam. Deze stuwdam is gebouwd tussen 1931 en 1936 en er is zoveel beton voor gebruikt dat ze er ook een tweebaans snelweg van New York naar San Francisco mee hadden kunnen aanleggen. De dam is op een speciale manier gebouwd omdat als ze al het beton in één keer hadden gegoten, het 125 jaar had geduurd voordat het beton volledig was uitgehard. Bij aankomst hebben we eerst een kijkje genomen vanaf de brug die in 2010 is aangelegd om het verkeer over de Hooverdam te beperken. Vóór 2010 lag de dam namelijk op de doorgaande route naar Las Vegas. Vanaf de brug heb je een prachtig uitzicht op de dam en het achterliggende Lake Mead. De waterstand in het meer is als gevolg van de droogte behoorlijk laag. Dat is ook goed te zien aan de rotsen langs de waterkant. Na van het uitzicht genoten te hebben, zijn we over de dam gereden en hebben aan de andere kant de auto geparkeerd. Daarna te voet over de dam. Dat was nog best afzien want het was al bloedheet. Rond tien uur was het al boven de veertig graden en in de zon nog een paar graden warmer. De flessen water gingen dus ook weer in rap tempo leeg. Op de parkeerplaats hebben we ook ons ontbijt genuttigd en daarna werd koers gezet richting Kingsman. Vanaf daar hebben we een stukje van de legendarische Route 66 gereden. Het was een mooie afwisselende route en het was veel rustiger rijden dan de Interstate. Onderweg hebben we ergens langs de weg wat brood gesmeerd en opgegeten. In Williams hebben we voor het eerst getankt. Dit bleek makkelijker dan gedacht. We hadden gelezen over vooraf betalen en inschatten hoeveel je nodig had, maar bij het gekozen tankstation kon je gewoon met de creditcard bij de pomp betalen. Er ging alleen véél meer in dan verwacht. Dat betekent dat we óf heel dorstig rijden óf dat de tank niet zo vol was als ze ons bij de autoverhuur hebben doen geloven. De tijd zal uitwijzen welke van de twee opties de waarheid is, maar we hebben wel al een sterk vermoeden. Onderweg wisselde de temperatuur sterk. Vooral tijdens de korte onweersbui die over kwam, daalde de temperatuur zelfs tot onder de dertig graden. Dit bleek helaas maar van korte duur. Om half vier kwamen we hier in Tusayan aan. Het hotel was zo gevonden en het inchecken was een fluitje van een cent. Het hotel bestaat uit verschillende stukken en we hebben een kamer op de begane grond. We hadden de bagage met bellboy Tim in no-time van de auto naar de kamer verplaatst. Daar hebben we eerst een uurtje lekker niets gedaan en daarna was het tijd voor het avondeten. Dat hebben we vanwege de planning maar een keer in het hotel gedaan. De kaart van het restaurant vonden we niet geweldig maar in de bar serveerden ze ook gewoon 'fingerfood'. We hebben ons de fish and chips goed laten smaken. Na het eten zijn we naar het Nationale Park gereden om de zonsondergang bij de Grand Canyon te gaan bekijken. Bij de ingang hebben we eerst de Nationale Parkpas aangeschaft. Hiermee kunnen we de rest van de vakantie bij alle nationale parken gratis naar binnen. En dat voor maar 80 dollar. Na de auto geparkeerd te hebben, zijn we naar de kloof gewandeld. Voor degenen die hem nog niet eerder gezien hadden (iedereen behalve Tim) was het een overweldigend gezicht. Door de laagstaande zon had je mooie schaduwen en kleurden de rotsen plaatselijk al mooi rood. Helaas was dit maar van korte duur. De donkere lucht hing al langer in de buurt maar nu begon het te regenen. Eerst druppelend maar later zette het toch ook echt door. Gelukkig had Tim een vooruitziende blik gehad en had hij de poncho's meegenomen. Die kwamen dus goed van pas. Vele jaloerse blikken en opmerkingen vielen ons vervolgens ten deel want de meeste anderen hadden geen bescherming bij zich. Dat had wel als voordeel dat velen richting auto vluchtten en er dus meer plaats was voor ons om toch nog wat mooie plaatjes te maken met de Grand Canyon en een regenboog. Dat werd wel bemoeilijkt door de harde wind die begon te waaien. We hebben het dan ook niet al te lang volgehouden maar zijn op tijd terug gegaan naar het hotel. Daar hebben Luuk en Evi nog een duik genomen in het zwembad. Het buitenbad vonden ze te zout maar in het binnenbad was het prima uit te houden. Daar konden we zelfs film kijken. Iedere avond vertonen ze vanaf zeven uur films. Vanavond was het tijd voor 'Cars'. Nu is iedereen weer moe van alle indrukken van vandaag en van het warme weer. Dat betekent wél dat we weer op tijd kunnen gaan slapen in de hoop toch weer wat meer uurtjes rust te krijgen. Morgen moeten we sowieso op tijd op voor onze date met de helikopter maar dat hoeft niet per sé om vijf uur al te zijn.

Zaterdag 22 juli 2023 Tusayan (Grand Canyon)

Helaas was het vanochtend toch wél vijf uur toen we wakker werden. Tijd genoeg dus om het plan de campagne voor vandaag verder vorm te geven. Dat begon uiteraard met de excursie waar op verschillende manieren naar werd uitgekeken. Sommigen hadden er heel veel zin in, anderen hadden toch wel hun twijfels. Om vijf voor acht meldden we ons echter op het vliegveld bij de balie van Papillon Helicopter Tours. Daar werden we eerst gewogen zodat ze de ideale stoelindeling konden maken. Daarna mochten we de speciale brandstoftoeslag afrekenen. Extra betalen voor een plaatsje voorin hoefde niet dus blijkbaar moest er vanwege de gewichtsindeling sowieso één van ons voorin. Dat bleken er uiteindelijk twee te zijn. Tim en Evi waren de gelukkigen. Na de stoelendans kregen we een veiligheidsinstructie. Ook kregen we een Personal Flotation Device voor als we op het water zouden moeten landen. Nu is die kans niet zo heel groot want het enige water dat ervoor in aanmerking komt stroomt op de bodem van de canyon. Tegen de tijd dat we daar aan zouden komen, zal van een zachte landing waarschijnlijk geen sprake meer zijn geweest. Laat staan van het gecontroleerd uitstappen en vervolgens met opgeblazen flotation device de Colorado-rivier af dobberen tot het moment dat je gered wordt. Na de instructie mochten we nog een half uurtje wachten totdat we in mochten stappen. Dat instappen ging niet geheel vlekkeloos. Naast ons viertal gingen er ook nog twee Fransen mee op onze vlucht. De dame van het gezelschap weigerde echter achterin bij Luuk en Petra plaats te nemen. Ze had voor een plekje voorin betaald en eiste ook voorin te mogen zitten. Toen dat niet mogelijk bleek, wilde ze eerst haar geld terug voordat ze instapte. Terwijl Petra en Luuk in de helikopter zaten te wachten, mochten Tim en Evi buiten in het zonnetje zitten. Uiteindelijk werd alles opgelost en stapten ook de anderen in en konden we op pad. Het was een schitterende vlucht. Eerst een stuk naar het westen over het Kaibab National Forest en daarna draaiden we richting de Grand Canyon. Over de kloof vlogen we naar de noordrand en daarna weer terug naar het zuiden. Het stukje naar het noorden viel een beetje tegen. De kant waar wij zaten, was aan de zonkant en de reflecties maakten het maken van foto's eigenlijk onmogelijk. Ook was het uitzicht door de heiige lucht heel wazig. Toen we echter terug vlogen, waren de uitzichten fantastisch en konden we ook e.e.a. op film en foto vastleggen. Na 25 minuten waren we weer terug op het vliegveld en waren we weer een bijzondere ervaring rijker. Het was geen goedkoop uitstapje maar wat ons betreft het geld dubbel en dwars waard. In de souvenirwinkel werden nog een paar koelkastmagneten gescoord en daarna gingen we terug naar het hotel voor een ontbijtje en om ons klaar te maken om de canyon ook vanaf de grond te gaan verkennen. Omdat we gisteren al de parkpas hadden gekocht, konden we vandaag via de fastlane het park in. Daar hebben we in Grand Canyon Village de auto geparkeerd en daarna zijn we te voet naar de South Rim trail gelopen. Reisleider Tim had een schema gemaakt van welke stukken van de trail we gingen wandelen en welke we met de bus zouden doen. Er gaat namelijk een gratis shuttlebus van de Village naar het eindpunt bij Hermits Rest. Je kunt de hele trail wandelen maar we vonden 12,5 kilometer met dit weer en op deze hoogte toch wat te veel van het goede. Uiteindelijk hebben we toch ongeveer de helft gewandeld. De wandeling gaat steeds langs de rand van de canyon. De uitzichten waren steeds weer anders maar onveranderlijk indrukwekkend. Er zijn dus veel foto's gemaakt. Jaloerse blikken zijn ons ook vandaag weer ten deel gevallen. Waar het gisteravond vanwege de poncho's was, werd er vandaag vol afgunst naar onze camelbags gekeken. We waren namelijk allemaal uitgerust met een waterzak van twee liter. De heren hadden hun zak na afloop leeg, de dames waren wat minder vlijtig geweest met drinken en hadden nog een litertje water over. In één van de bussen werden we ook nog stichtelijk toegesproken door de chauffeur. Na verteld te hebben hoelang het duurde voordat je beneden was als je de canyon in sprong, kwam hij via een omweg bij god uit. Hij was tegenwoordig ook in De Heer en kon het iedereen aanbevelen…….. Onderweg hebben we weinig levend wild gezien. De enige die de warmte trotseerde en dat aan ons wilde laten zien was een "puberende" eekhoorn (althans volgens Luuk omdat hij steeds languit in de schaduw ging liggen…) Bij Hermits rest hebben we onze lunch gegeten en daarna zijn we met de bus teruggegaan naar Grand Canyon Village. Daarna een ritje naar het hotel in Tusayan. Daar hebben we de watervoorraad aangevuld en hebben we een paar lekkere ijsjes gekocht. De rest van de middag hebben we niet veel meer gedaan. Luuk en Evi hebben in het zwembad rond gespetterd en Tim en Petra hebben lekker op het terras in de schaduw zitten lezen en foto's gesorteerd. Vanavond hebben we bij de lokale pizzaboer twee pizza's gehaald. De maten moeten we nog even aan wennen. Een 14 en een 16 inch pizza bleken toch iets te veel van het goede. We kregen ze niet op. Volgende keer dus iets lager inzetten. Na het eten zijn Luuk en Evi nog tien minuten naar de gamehal geweest. Bij de kamer hoorde ook een kaartje met vijf dollar gametegoed. Na twee spelletjes cornhole en een poging een knuffel te grijpen, was het tegoed op en had Luuk eindelijk zijn arcade-ervaring gehad waar hij al de hele dag over had gedroomd. Toen Petra pizza's ging halen, zag ze vlak bij de ingang naar ons hotel een groepje herten staan. Toen ze dit naar de thuisblijvers appte, gingen zij met camera's op stap. Ze bleken niet de enigen. Zo ongeveer alle auto's die langsreden minderden vaart om te kijken en foto's te maken. Sommigen stopten zelf midden op de weg. Dat leverde natuurlijk chaotische taferelen op.  

Zondag 23 juli 2023 Page

Vandaag hebben we de Grand Canyon helaas weer achter ons moeten laten. Aangezien we allemaal weer aardig op tijd wakker waren (al schuift het wel langzaam richting normale tijden), konden we om half negen al onderweg richting Page. Eerst een stop bij de General Store voor de ingrediënten voor ontbijt en lunch en daarna op weg naar het toegangsbord van de Grand Canyon voor een fotostop. Daarna zijn we via de Desert View drive langs de rand van de kloof gereden. Onderweg zijn we bij alle viewpoints gestopt om nog weer te genieten van het adembenemende uitzicht in en over de Grand Canyon. Iedere stop gaf weer een ander beeld en dus moesten er overal ook weer foto's gemaakt worden. Het gaat nog een hele klus worden om de foto's voor het fotoalbum te sorteren. We kunnen al een album vullen met alleen de foto's van de afgelopen twee dagen. Bij het Grand Viewpoint hebben we op een muurtje, met uitzicht op de canyon, ons ontbijtje genuttigd. Daarna weer verder gereden tot de Desert View watchtower. Daar hebben we de laatste foto's gemaakt en ter afkoeling twee heerlijke fruitsmoothies gekocht. Toen was het echt tijd om de kloof achter ons te laten en koers te zetten naar onze volgende bestemming. Het was ruim twee uur rijden naar Page. Onderweg toch nog een paar korte fotostops vanwege de bijzondere en mooie omgeving Om half drie kwamen we bij ons hotel aan en we konden gelukkig al meteen inchecken. Na het sjouwen met de tassen was het tijd voor de lunch en daarna zijn Tim en Petra op stap gegaan voor een oriënterend rondje en de boodschappen. Page is pas gebouwd in 1957 als dorp voor de mannen die de Glenn Canyon Dam kwamen bouwen. Het stelt als stadje dus ook niet heel veel voor. Tijdens het rondje kwamen we eerst langs een reeks scholen. Van pre-school tot college; alles kun je gewoon in Page volgen. Daarna kwamen we langs een aantal restaurants (vooral fastfood) en daarna volgde een hele reeks kerken. We zijn de tel kwijtgeraakt maar volgens het alwetende internet zijn het er twaalf. Zo zagen we de Shepherd of the Desert Lutheran Church, de Lake Powell Church of the Nazarene en de Immaculate Church of Mary Parish Family. Ook hebben we alvast een kijkje genomen bij de Glenn Canyon Dam. Dit is de dam die de waterstroom door de Colorado-rivier regelt. Na ons korte rondje door de omgeving, hebben we bij de Walmart boodschappen gedaan. Net als bij de grote Franse hypermarchés hebben ze zoveel dat je niets kunt vinden en dus de hele winkel tig keer bent doorgeweest voordat je alles hebt wat je nodig dacht te hebben. We hebben een gastank voor onze brander gekocht en een set kampeerpannen zodat we zelf af en toe iets kunnen brouwen. Steeds pizza, hamburger en ander fastfood begint ons nu al een beetje de keel uit te hangen en echt 'fatsoenlijke' restaurants zijn we eigenlijk nog niet echt tegengekomen. Ook hebben we ons alvast georiënteerd op de magnetronmaaltijden die ze verkopen. Vanaf nu hebben de meeste hotels een magnetron op de kamer dus ook dat biedt mogelijkheden. De keuze was reuze maar groenten zitten er meestal niet bij. Die kunnen we dan misschien zelf erbij koken. Na het boodschappen doen is de kok aan het werk gegaan en is de rest van de familie het zwembad ingedoken. Daar was het prima uit te houden. Vanavond heeft de kok in de badkamer eieren en macaroni gekookt voor macaronisalade. Daarbij hebben we gegrilde kip gegeten. Het smaakte uitstekend. Eigenlijk hadden we na het eten nog een kijkje willen gaan nemen bij de Horseshoe Bend maar toen Petra rond zes uur bij de receptie informeerde naar de beste tijd voor een bezoek, kreeg ze als antwoord: 'Now". Dus morgen gaan we rond zes uur richting de bocht in de rivier. De rest van de dag hebben we vooralsnog geen programma.  

Maandag 24 juli 2023 Page

Omdat we vandaag toch geen programma hadden, konden we rustig opstarten. Alles uiteraard binnen de grenzen van de jetlag maar het slaapritme begint langzaam weer normaal te worden. Dat betekende vandaag dat we om half acht naar de breakfast room gingen voor ontbijt. Bij de overnachtingen in Holiday Inn hotels hoort ook ontbijt en daar hebben we vandaag dus maar dankbaar gebruik van gemaakt. Het was een prima ontbijt. Verschillende soorten broodjes, scones, kaneelbroodjes, toast stonden op het menu. Daarbij (vegetarische) omelet of worstjes met saus. Verder ontbijtgranen, yoghurt, verschillende sappen en fruit. We hebben een goede bodem gelegd voor de rest van de dag. Voor, tijdens en na het ontbijt heeft Petra wat kleren in de wasmachine en de droger gedaan zodat we alles weer schoon hebben. Omdat de voorspelling was dat het vandaag weer goed warm zou worden, zijn we meteen na het ontbijt op stap gegaan om een aantal uitzichtpunten in de omgeving te bekijken. Zo hebben we uitgekeken op de Colorado-rivier, de Glenn Canyon Dam en Lake Powell. Bij de dam hebben we ook het bezoekerscentrum bezocht. Daar was Luuk heel blij met de pootafdrukken van dinosauriërs die ze er voor hem hadden neergezet. Na de excursie hebben we ons in het hotel geamuseerd met zwemmen, lezen en het bijwerken van het reisverslag. Tussendoor heeft Petra wat te eten geregeld bij de supermarkt. Voornamelijk voedingsmiddelen die in de magnetron op te warmen zijn. De opgewarmde lasagne en de pannenkoeken smaakten prima en zijn zeker voor herhaling vatbaar. Het middag- en avondprogramma verliepen anders dan gepland. Het begon namelijk te regenen en onweren. Daardoor dus geen zwemmen vanmiddag. Omdat ze zware buien en mogelijke overstromingen voorspelden voor de regio, hebben we voor ons bezoek aan de Horseshoe Bend niet gewacht op de zonsondergang maar zijn we tegen vijf uur gegaan toen het nog droog was. Bij de entree moesten we tien dollar afrekenen om het terrein van de Navajo Indians te mogen betreden. Daarna konden we te voet naar de beroemde bocht in de Colorado-rivier. Het werd een wandeling om niet snel te vergeten. Allereerst was natuurlijk het uitzicht bijzonder. Daarnaast begon het flink te waaien. Omdat het hier woestijnachtig is, betekende dat dat we gezandstraald werden. Eerst alleen bij de benen maar toen we bij de Horseshoe Bend zelf aankwamen, kwam het zand van alle richtingen. Na afloop hebben we het zand op alle denkbare (en ondenkbare) plekken teruggevonden. Het was dus een uitdaging om het schitterende uitzicht te bekijken en op foto en film vast te leggen. Dat is natuurlijk wel gelukt maar de omstandigheden waren niet zo fijn om nog even te blijven hangen om te genieten van deze prachtige plek. We waren dus relatief snel weer terug bij de auto. Daarna nog even wat voedsel inslaan voor het avondeten en vervolgens terug naar het hotel. Daar eerst een hapje eten en nog even een duik in het zwembad. Het aangekondigde weer is gelukkig niet gekomen. Wel jammer dat we de zonsondergang bij de rivier nu gemist hebben maar morgen hebben we in Monument Valley een nieuwe kans.

Dinsdag 25 juli 2023 Monument Valley

Hoewel het in Page gisteravond verder gewoon droog gebleven is, is het bij de Horseshoe Bend blijkbaar nog wel nat geweest. Op facebook lazen we namelijk een verhaal van mensen die nog ná ons zijn gegaan en tot op het ondergoed zijn natgeregend. Vanmorgen hebben we eerst op ons gemak ontbeten. Omdat de ontbijtzaal al vol zat, zijn we buiten gaan zitten. In de schaduw was het nog net uit te houden. Na het eten zijn Luuk en Evi nog even het zwembad ingedoken en hebben Tim en Petra de tassen ingepakt en de auto alvast volgeladen zodat we om kwart over tien richting Antelope Canyon konden vertrekken. Dat was maar een reisje van tien minuten maar we moesten ons drie kwartier voor vertrek van de rondleiding melden. Het melden stelde niet veel voor want we hadden de gevraagde formulieren al online ingevuld. Zo moesten we aangeven dat in geval van een ongeluk we hun niet aansprakelijk zouden stellen en dat we wisten dat we over potentieel gevaarlijke trappen gingen maken. Vervolgens mochten we nog een half uurtje wachten en om kwart over elf werden we aan een gids toegewezen. Onze gids vandaag was Josie. Josie was vóór corona onderzoeker aan de universiteit van New Mexico maar is sinds twee jaar gids bij de Lower Antelope Canyon. De Antelope Canyons zijn ontstaan doordat eeuwenlang waterstromen zich een weg door de laag zandsteen hebben gebaand. Daarbij zijn kloven uitgeslepen met allemaal aparte vormen. Door de lichtinval krijg je vanaf de bodem van de canyons schitterende beelden. De rondleiding begon met een korte wandeling door het losse zand naar de ingang van de kloof. Daar kregen we instructies over hoe we onze mobiele telefoons in moesten stellen voor de beste foto's en toen konden we de trap afdalen naar het laagste punt van de canyon. Daarna slenterden we een uur lang door de nauwe kloof. De eerste fotostop was nog erg druk. Alle groepen die naar beneden gingen, kwamen daar bij elkaar. Daarna ging het echter per groep vooruit en had je ruimte en tijd om hier en daar een foto te maken. Het was schitterend. Overal vreemde vormen, mooie (rode) kleuren zandsteen en overal laagjes. Op sommige plekken zag je ook de blauwe lucht en dat maakte het licht steeds weer anders en dus ook de foto's. Gelukkig was Josie er om ons de mooiste plekjes aan te wijzen en om af en toe voor ons de beste foto's te maken. In de Canyon was het behoorlijk warm maar we waren natuurlijk goed voorbereid en hadden water bij ons. Dat was, naast het fototoestel, ook het enige dat je mee naar beneden mocht nemen. Alle tassen waren verboden. Blijkbaar is dit om te voorkomen dat mensen de as van hun gecremeerde geliefden uitstrooien in de canyon. Iets dat blijkbaar geregeld gebeurde en ook nu nog stiekem wordt geprobeerd. Ruim een uur en een paar honderd foto's verder kwamen we een paar honderd meter verderop weer boven de grond. De gids werd hartelijk bedankt en daarna konden we op stap naar de Walmart. Daar hebben we voedsel ingeslagen tot morgenavond. De lunch hebben we meteen op de parkeerplaats genuttigd en daarna zijn we op ons gemak naar Monument Valley gereden. Bij Page pakten we nog net een staartje van een flinke onweersbui mee maar verder was het gelukkig gewoon droog met een mooie blauwe lucht en witte wolkjes. Het landschap was ook vandaag weer schitterend. Relatief vlak maar overal in het landschap eenzame rotsformaties. Wél overal kleine struikjes zodat het nog enigszins groen zag. Dat groen verdween toen we hier in Monument Valley aankwamen. Hier is het toch vooral de kleur rood die de boventoon voert. Het was al vijf uur geweest toen we ons bij Gouldings Lodge meldden voor het inchecken. We verblijven hier niet in een hotelkamer maar hebben een eigen hutje tot onze beschikking. Daar hebben we onze spullen gedumpt en daarna zijn we naar het uitzichtpunt gereden om alvast wat mooie indrukken op te doen en foto's te maken. Ook weten we nu waar we morgenvroeg onze jeep op kunnen halen en waar onze rondrit door Monument Valley begint. Na de sightseeing zijn we even in het zwembad gesprongen. Het is een binnenbad en de temperatuur stond in schril contrast met de buitentemperatuur. Het was dus niet echt lekker om lang in te blijven. Dat kon ook niet want in tegenstelling tot het bord dat meldde dat het bad tot elf uur open was, werden we om half acht verzocht te vertrekken. Dat gaf Tim en Petra mooi de gelegenheid om op een stoeltje op de heuvel achter ons huisje naar de ondergaande zon te kijken en dit tafereel op foto en film vast te leggen. Het avondeten vandaag was creatief. De bedoeling was om zelf wat hamburgers te bakken. Het bleek alleen dat onze brander wel geschikt is om te koken, maar niet om te bakken. De vlam is zo geconcentreerd op een klein plekje dat de rest van de pan niet echt heet wordt en je dus de hamburger over een gebied met een diameter van vier centimeter moet bewegen om te garen en te kleuren. Dat werkte dus niet. Misschien dat we de hamburgers in Moab nog kunnen grillen, want daar zou een barbecue bij het hotel zijn. Daar hadden we vandaag natuurlijk niets aan. Daarom hebben we bij de General Store hier om de hoek een bakje gehaktbrood gehaald dat je in de magnetron kunt opwarmen. Samen met de hamburgerbroodjes en wat macaronisalade hebben we er een smakelijke maaltijd van weten te maken. Zelfs Luuk vond het eetbaar en heeft drie stukken gehaktbrood weggewerkt. Omdat ons huisje voorzien is van een veranda, hebben we vanavond lekker buiten gezeten. Zo konden we ook nog even naar de mooie sterrenhemel kijken.

Woensdag 26 juli 2023 Moab

Ook vanavond zitten we na een welbestede dag weer buiten. Deze keer geen eigen cabin maar hier in Moab is vóór het hotel gewoon een terras waar je kunt zitten. De temperatuur is nu langzaam weer aangenaam aan het worden. Jammer alleen dat het hotel aan de grote, doorgaande weg ligt en achter ons dus continu (vracht-)auto's voorbij razen. Een kleinigheidje houd je natuurlijk altijd. De dag begon vanmorgen een half uurtje te laat. Toen we wakker werden, bleek de zon namelijk al net opgekomen en misten we dus de mooie zonsopkomst achter de bergen. Daarna maar snel ontbeten en terwijl Luuk en Evi zich verder klaarmaakten voor vertrek, gingen Tim en Petra op stap om de gehuurde jeep op te halen. Je kunt in Monument Valley voornamelijk georganiseerde tours door het Navajo-gebied doen. Dan vervoeren ze je in een open truck en mag je op verschillende plaatsen even uitstappen om foto's te maken. De tours rijden bijna allemaal de Scenic Drive met daarnaast één of meerdere uitstapjes naar traditionele Navajo-woningen en andere 'speciale' attracties. Omdat we daar niet zo'n behoefte aan hadden, het prijskaartje erg hoog vonden en graag ons eigen tempo bepalen, hadden we bedacht om dan zelf de scenic drive te rijden. Maar dan wel in stijl, met een eigen jeep. Er zouden namelijk wel wat stukken in zitten die met gewone auto's wat lastiger kunnen zijn en mogelijk schade aan de auto kunnen veroorzaken. Toen we in maart boekten wisten we natuurlijk nog niet dat we zo'n grote auto zouden meekrijgen in Las Vegas. Met de jeep werden Luuk, Evi en wat bagage opgehaald, de GMC werd bij Gouldings op de parkeerplaats neergezet en toen konden we op avontuur. Het was een prachtige rit. Luuk en Evi vonden het af en toe een beetje Mario Kart. Dat betekende dat ze achterin flink heen en weer werden geschud als we weer eens een stuk zeer slechte weg hadden. Nu is 'heel slecht' nog steeds relatief, want in vergelijking met de stukken Ruta40 tussen Perito Moreno en Esquel in Argentinië reden we vandaag op een supervlak teerpad. De Scenic Drive is 17 mijl lang en onderweg zijn heel veel stopplaatsen om de verschillende rotspartijen die in het landschap liggen te bekijken. Ze hebben allemaal een naam en reisleider Luuk wist met de kaart alle stopplaatsen en bijbehorende rotsen te benoemen. Onderweg werd nog van chauffeur gewisseld en ook Luuk en Evi mochten bij toerbeurt voorin plaatsnemen. Tim heeft een paar stukjes moeten lopen omdat hij het nodig vond om ook Petra's offroad capaciteiten op de film vast te leggen. Verder zijn er weer lekker veel foto´s gemaakt en hebben we genoten van het ongewone landschap. Tegen twaalf uur hadden we ons rondje klaar en hadden we nog een uurtje van onze jeephuur over. Dit was te weinig om nog naar de Valley of the Gods te rijden. Dat was namelijk ons alternatief geweest als de Scenic drive dicht was geweest. Dat schijnt de laatste tijd namelijk nog wel eens te gebeuren. In plaats daarvan zijn we richting Mexican Hat gereden. Onderweg is een uitzichtpunt van waaruit je mooie foto's kunt maken van een iconisch Amerikaans vergezicht. Aangezien dit punt ook voorkomt in de film 'Forrest Gump' wordt dit ook wel Forrest-Gump-Point genoemd. Omdat veel mensen hier een foto willen maken, moet je soms even wachten voordat je een mooi plaatje kunt schieten. Er zijn natuurlijk ook (Italiaanse) mensen die alleen zichzelf belangrijk vinden en voor TikTok een filmpje willen maken dat zo perfect moet zijn dat je het gewoon twintig keer overdoet als het niet precies is zoals je in gedachten hebt. En de andere mensen mogen dan gewoon wachten. Ook van de weg gaan als er auto's aankomen doe je natuurlijk niet. Nadat ze één keer bijna werden aangereden, besloten ze dan toch maar aan de kant te gaan als er weer een auto langskwam. Na de fotosessie zijn we weer naar Gouldings gereden. Daar hebben we eerst de auto gewassen (stond in de verhuurvoorwaarden maar leek ons lichtelijk onnodig) en volgetankt. Daarna hebben we onze andere auto opgehaald en de jeep terug gebracht. En toen was het helaas tijd om Monument Valley achter ons te laten. Maar niet voordat we op Forrest-Gump-Point onze lunch gebruikt hebben. En toen was er even helemaal niemand anders en konden we nog wat leuke foto's maken. Tijdens de twee uur durende rit van MV naar Moab hebben we nog een paar tussenstops gemaakt. De eerste stop was bij Mexican Hat. Dit gehucht ontleent zijn naam aan een rots die de vorm heeft van een Mexicaanse sombrero. Vlak buiten Mexican Hat ligt de San Juan-rivier die daar een paar grote hoefijzervormige bochten maakt. Ze liggen in het zogenaamde Gooseneck State Park en voor maar vijf dollar mochten we bochten bekijken. Ze zijn minder spectaculair dan de Horseshoe Bend maar toch leuk om een keer gezien te hebben. Het was ruim twee uur rijden naar Moab. Het grootste deel van de route was het heel rustig op de weg. Af en toe waren er wat overstekende tumbleweeds waar Tim heel enthousiast van werd maar verder konden we ongestoord doorrijden. Om kwart voor vijf kwamen we hier in Moab aan. Inchecken was een fluitje van een cent en ook onze bagage hadden we in no-time van de auto naar de hotelkamer gebracht. Daarna even boodschappen doen bij de supermarkt aan de overkant van de straat. Het is wel een zesbaansweg dus oversteken was een uitdaging. Na de boodschappen volgde uiteraard nog even een duik in het zwembad en toen was het tijd om de barbecue aan te maken. Bij de ingang van het hotel zijn twee barbecues voor gastgebruik maar gezien de hoeveelheid kolen die daarin moet en de goorheid van het rooster, hebben bij de supermarkt maar een wegwerpbarbecue meegenomen die we óp de vast barbecues hebben aangestoken. De worstjes en bieflapjes smaakten prima. Daarbij nog een restje macaroni salade van gisteren, wat verse salade, brood met boursin en met z'n vieren bijna een hele watermeloen. Heerlijk buiten onder de bomen op een picknickbank. Na het eten zijn Luuk en Evi weer het zwembad onveilig gaan maken en hebben Tim en Petra zich met laptop en reisgidsen op het terras genesteld.

Donderdag 27 juli 2023 Moab

Het lijkt erop dat we het tijdsverschil met Nederland eindelijk een beetje gewend zijn. Vanochtend werden we om kwart over zeven door de wekker wakker gemaakt in plaats van dat we al een uur lagen te wachten totdat het tijd was om op te staan. Tot onze verrassing kregen we gisteren bij het inchecken te horen dat het ontbijt bij het verblijf inbegrepen was. Dat stond niet op de papieren van Tioga maar is wel in dank geaccepteerd. Luuk en Evi waren helemaal enthousiast van het ontbijt. Je kunt hier namelijk zelf wafels bakken. Een bekertje beslag tappen uit de automaat, dit in het wafelijzer gieten, het ijzer sluiten en omdraaien en drie minuten later is de wafel klaar om versierd te worden met siroop, slagroom, apple- of blueberrytopping etc. Verder stelde het ontbijt niet zo veel voor maar we hebben toch voldoende gegeten om weer een paar uurtje vooruit te kunnen. Na het ontbijt waren we snel op pad. Eerst nog even wat boodschappen voor de lunch halen en daarna tien minuten rijden naar de ingang van Arches National Park. Daar waren we om kwart over negen en dat was netjes binnen het door ons gereserveerde tijdslot. Dat hadden we in april al moeten reserveren maar als we gewild hadden, hadden we gisteravond ook nog een eerder moment kunnen reserveren. Om het echter nog een beetje gezellig te houden, hebben we dat maar niet gedaan. Al was het voor de temperatuur beter geweest. Toen we tegen tien uur op het startpunt van onze eerste wandeling aankwamen, was het namelijk al bijna dertig graden. Arches National Park staat bekend om zijn vele natuurlijke bogen die overal in het landschap liggen. Ze zijn in de loop van vele miljoenen jaren ontstaan door de speciale samenstelling van de bodem, de werking van diezelfde bodem en door erosie. De eerste wandeling voerde ons eerst naar Pine Tree Arch en daarna naar Landscape Arch. Het was best een pittige wandeling met een paar stevige klimmetjes. De uitzichten waren echter een mooie beloning voor de geleverde inspanning. We waren vandaag meteen naar het verste punt in park gereden omdat we overal gelezen hadden dat het daar tegen de middag al snel heel vol en druk zou zijn. Toen we er om tien uur aankwamen was er nog voldoende parkeerplaats beschikbaar maar of die later vandaag ook nog vol geweest is, betwijfelen we. Er was weliswaar genoeg volk in het park maar we hadden niet de indruk dat het nu erg druk was. Maar dat vonden we in de Grand Canyon en in Monument Valley ook al niet. We hadden op meer drukte gerekend. Omdat we op het verste punt begonnen waren en alle viewpoints op de heenweg hadden overgeslagen, konden we de terugweg op ons gemak al die uitkijkpunten één voor één afwerken. Op sommige plaatsen moesten we ook nog een stukje wandelen zodat we aan het einde van de rit toch behoorlijk wat warme kilometers in de benen hadden. Naast de al eerder genoemde bogen hebben we ook nog de Skyline Arch, de Broken Arch, de Sand Dune Arch, de Double Arch, de Balanced Rock en de Delicate Arch gezien. Naar de Delicate Arch kun je ook nog een wandeling van ruim twee uur maken maar die leek ons gezien de omstandigheden niet geschikt voor vandaag. We hebben ons beperkt tot het Upper Delicate Arch Viewpoint. Dat was al inspannend genoeg. Tussendoor nog een hapje eten bij een overdekte picknickplek en als afsluiting op zoek naar de parade van olifanten. Toen die eenmaal goed op de foto stond, konden we met een gerust hart het park verlaten. Nog even een bezoek aan het Visitor Center voor een paar magneetjes voor onze verzameling en een verjaardagshoed voor Tim en toen konden we via de supermarkt en het tankstation terug naar het hotel. Daar werd meteen de verkoeling van het zwembad opgezocht. Het was intussen namelijk al ruim veertig graden geworden. Als avondeten hebben we nog een wegwerpbarbecue gehaald. Helaas lukte het niet echt goed om hem aan te krijgen vanavond. De worstjes hebben we nog wel gaar gekregen maar de dunne bieflapjes bleken een uitdaging. De kip hebben we maar niet eens geprobeerd. Daar kunnen we misschien nog kipkerrie van maken…… Morgen verlaten we de rode rotsen en gaan we op reis naar het noorden. Eerste geplande tussenstop: Fruita. Op bezoek bij Mike the headless chicken.

Vrijdag 28 juli 2023 Vernal

Vanochtend hebben we ons weer eerst tegoed gedaan aan het ontbijt in het hotel in Moab. We verse wafels smaakten weer prima. Daarna was het snel de auto inladen en de weg op. Om kwart over negen reden we via een schitterende route richting het noorden. Het was de Diamond Dinosaur Prehistoric Highway. Het eerste deel, de scenic byway U-128, voerde ons ruim 70 kilometer langs de Colorado-rivier. Na iedere bocht wacht er weer een ander mooi uitzicht. Soms rij je door een smalle kloof met loodrechte wanden links en rechts en soms gaat de route over open vlaktes met ranches. Na 70 kilometer kwamen we op de Interstate 70 en die bracht ons naar Fruita in Colorado. Fruita ligt eigenlijk niet op de route maar Tim was helemaal enthousiast toen hij er tijdens de voorbereiding van de vakantie achter kwam dat we vlakbij dit stadje kwamen. Het is namelijk de plek waar Mike-the-headless-chicken vandaan komt. Deze ongelukkige kip werd in 1945 onthoofd maar had de pech dit te overleven. Tim gebruikt Mike tijdens de lessen over de onderdelen van de hersenen altijd om het belang van de hersenstam te laten zien. Die was bij Mike namelijk niet mee afgehakt en daarom was hij in staat om na zijn onthoofding nog 18 maanden door zijn eigenaar ten gelde gemaakt te worden. In Fruita wordt nog jaarlijks een festival ter ere van Mike georganiseerd en er staat een standbeeld. Dit standbeeld hebben we bezocht en op de foto gezet. Daarna hebben we nog even boodschappen gedaan voor de lunch en vervolgens weer de highway op. Ook de tweede zijde van de diamant was weer zeer de moeite waard om te rijden. Het hele gebied waar we vandaag reden, blijft toch bergachtig en we mochten dan ook een echte pas over. Verder hebben we woestijnachtige vlaktes gehad en ook een gebied met allemaal ja-knikkers. Onderweg zagen we langs de weg zelfs nog wat stokstaartjes naar ons zwaaien. Uiteindelijk kwamen we bij de tweede attractie van vandaag: Dinosaur National Monument. Hier hebben we eerst het bezoekerscentrum bekeken. Dat hadden we zo gezien maar al snel konden we met het treintje mee naar de Quarry Exhibit Hall. Dit is een grote hal met daarin een wand vol met dinobotten. Ruim 1500 botten hebben ze hier in de muur laten zitten voor educatieve doeleinden. Vele duizenden andere botten zijn aan het begin van de vorige eeuw al uit dit gebied gehaald en vullen talloze ruimtes in belangrijke musea door heel Amerika. Nadat we de 'Wall of bones' hadden bekeken, zijn we via de Fossil Discovery Trail weer terug gewandeld naar het Visitor Center. De route liep via een bloedhete, kale kloof waar op verschillende plekken fossielen zijn gevonden of nog deels zichtbaar zijn in de rotswand. Op een bepaald stuk muur waren met blauwe en gele stickertjes verschillende fossielen gemerkt. Jammer voor de mensen na ons dat niet alle blauwe stickertjes meer op de goede plek zitten…… Hè Evi !! Toen we de trail af hadden, moest onze bijna 14-jarige amateur paleontoloog nog een dinosaurusknuffel kopen en daarna konden we op weg naar ons hotel in Vernal. Daar kwamen we om half vijf aan en na inchecken en het verplaatsen van de tassen, volgde eerst een duik in het voorlopig laatste zwembad. Daarna heeft Petra bij de Pizzahut een paar zeer smakelijke pizza's geregeld en daarmee zit deze dag er alweer bijna op. Morgen nog een lange rit naar Yellowstone.

Zaterdag 29 juli 2023 Grant Village (Yellowstone NP)

Ook vandaag mochten we weer genieten van een voedzaam ontbijt. Deze keer geen wafels om zelf te bakken maar wel een volautomatische pannenkoekenmachine. We hadden dus geen honger meer toen we om half tien in de auto stapten voor de lange rit naar Yellowstone. De eerste stop was bij de Walmart voor boodschappen en benzine. Daarna hebben Tim en Petra onze GMC Acadia onverstoorbaar naar het noorden gestuurd. Eerst via de Flaming Gorge Recreational Area. De route ging door de bergen en langs een groot stuwmeer. Onderweg veel weekend- / vakantieverkeer met bootjes. Na de bergroute kregen we enkele uren een soort hoogvlakte. Weinig afwisseling maar toch best aardig om te zien. Later ging dit over in grasland met overal ranches met paarden en / of koeien. Vanaf Jackson gingen we vervolgens de nationale parken in. Eerst door Grand Teton, later door Yellowstone. Onze digitale gids heeft ons alvast bijgepraat over een aantal algemeenheden van beide parken. Morgen en overmorgen zullen we ons verder laten voorlichten. Het was over het algemeen niet druk op de weg maar aangezien de maximumsnelheid niet zo hoog is in de bergachtige gebieden, schoten we toch niet echt op. Ook de files bij de ingang van de nationale parken vertraagden behoorlijk. Na een lange dag on the road waren we uiteindelijk pas om half zeven in Grant Village. Daar hebben we een vrij kleine kamer in de Coyote Lodge. Na het inrichten van de kamer hebben we gegrilde kip met macaronisalade gegeten en daarna hebben Tim en Petra nog even een oriënterend rondje gewandeld. Daar waren ze zo mee klaar want veel meer dan een paar lodges, twee restaurants en een winkel is hier niet te vinden.

Zondag 30 juli 2023 Grant Village (Yellowstone NP)

Vandaag een volle dag hier in Yellowstone National Park. De dag begon echter rustig. We waren blijkbaar nog wat moe van de twee reisdagen, want pas om half negen was iedereen wakker. Het ontbijt moesten we vandaag weer zelf klaarmaken, maar nadat we dat achter de kiezen hadden, konden we om half tien op pad. De eerste teleurstelling van de dag was het weer. Donkere regenwolken kwamen onze kant op. Gelukkig hebben we er maar heel beperkt last van gehad. De rest van de dag was het weer gewoon zonnig en warm. Qua luchttemperatuur was het niet zo warm als we gewend waren, maar in de zon was het toch nog best behoorlijk zweten tijdens onze wandelingetjes. Daarnaast ligt Yellowstone ruim boven de tweeduizend meter dus is de zon ook nog eens een beetje feller. Het Yellowstone NP is onder te verdelen in twee helften: de upper loop en de lower loop. Samen vormen ze een acht en geadviseerd wordt om voor iedere helft minimaal een dag uit te trekken. Wij hadden bedacht om vandaag de upper loop te gaan doen. Omdat we echter onderaan de acht ons hotel hebben, begonnen we met een deel van de lower loop. Onze digitale gids vertelde ons veel wetenswaardigheden over het park, de dieren en de bezienswaardigheden. Onze eerste stop werd er één van de lower loop. We konden de Mud Volcano niet weerstaan. In dit gebied komt op allerlei plekken water, stoom en modder uit de grond. De geur van rotte eieren kwam ons al tegemoet bij het openen van de autodeur. Die lucht hebben we de rest van de dag nog veel geroken. Ons bezoek aan de Mud Volcano was van korte duur. Nog voor we goed en wel onderweg waren voor een korte wandeling, dwong een onweersbui ons alweer terug naar de auto. We zijn toen maar verder gereden naar de upper loop. Onderweg zagen we onze eerste bizons. De Grand Canyon of the Yellowstone hebben we maar even laten liggen voor later op de middag. Dan wisten we tenminste hoeveel tijd we er nog aan konden besteden. Zoals later bleek, hadden we er helemaal geen tijd voor vandaag. Misschien morgen dan maar. Wel hebben we een leuk watervalletje bekeken: The Tower Fall. Daarna zijn we een stukje de Lamar Valley ingereden. Daar zou je goed wild kunnen spotten. Omdat het midden op de dag was, verwachtten we er niet al te veel van. Veel meer dan heel veel bizons, onder andere midden op de weg, hebben we dan ook niet gezien. Beter ging het toen we over de plateaus verder reden. Eerst een American antelope die voor ons de weg overstak. Een stukje verder stonden ineens heel veel auto's overal in de berm geparkeerd en liepen er allemaal mensen met fotocamera's rond. Zelfs een parkranger met megafoon was present. Omdat er voor ons geen parkeerplaats meer was, zijn we eerst doorgereden en zijn we een stukje verderop omgedraaid en zijn we nogmaals langs gereden. Ondanks dat er nog steeds geen parkeerplek voor ons was, hadden we wel het geluk om in het rustig voorbij rijden te zien hoe een jonge zwarte beer een boom in klom. Foto's hebben we er niet van kunnen maken maar de herinnering aan dit bijzondere moment is er wel. Uiteindelijk kwamen we op het verste punt van vandaag: Mammoth Hot Spring. Hier hebben we de auto geparkeerd en zijn daarna op zoek gegaan naar iets om te eten, want het was al half twee. We hadden wel brood bij ons, maar van iets anders waren we ook niet vies. Omdat we geen zin hadden om een uur in de rij te staan bij de grill, werd het uiteindelijk een hotdog. Die smaakte prima en gaf weer voldoende energie om de loopplanken en trappen van de Hot Springs Terraces te bedwingen. Ook hier zijn overal bronnen van waaruit heet water met mineralen en zuren uit de diepte opborrelen en hun eigen draai gegeven aan het landschap. We hebben in geuren en kleuren kunnen genieten van al dit apart natuurgeweld. Na ruim anderhalf uur zijn we naar de hogere terrassen gereden en hebben we ook daar nog wat rondgewandeld. Toen we alles gezien en geroken hadden, was het tijd om aan de terugreis te beginnen. Voor de terugreis stonden er nog twee attracties op het programma. Allereerst de geisers bij Norris en daarna nog een herkansing voor de Mud Volcano. Bij het Norris Geyser Basin hebben we weer anderhalf uur rondgelopen over loopplanken langs geisers, mudpots, hot springs en andere borrelende, sissende en stinkende vulkanische activiteit. Ook hier weer vele verschillende kleuren in en om het water. Het was aardig vol op de parkeerplaats maar de meeste mensen liepen alleen het kleine rondje en dat zorgde ervoor dat we op de grote ronde bijna niemand tegenkwamen. Helaas vond de Steamboat Geyser het vandaag geen geschikte dag om na twee maanden weer eens zijn water hoog de lucht in te gooien. We hebben dus nog geen 'echte' geiser gezien die water omhoog spuit. Als het goed is, maakt The Old Faithfull dat morgen goed. Na alles bij het Norris Basin goed in ons te hebben opgenomen, zijn we naar de laatste stop gereden. Al op de parkeerplaats was er spektakel. Niet van geothermische oorsprong maar iemand had héél in de verte een beer gespot. Het kostte wat moeite om hem van zoverre te zien, maar het was toch echt een volwassen zwarte beer. Na dit rondje wild spotten hebben we nog op ons gemak bij de Mud Volcano rondgewandeld. Borrelde modderputten, kokende meertjes, een grot met rare gorgelgeluiden en golven en nog meer stinkende stoompluimen hebben we allemaal bewonderd en toen vonden we het wel mooi geweest voor vandaag. Het was al half acht geweest en we moesten nog een uurtje terug naar het hotel. Dat uurtje werd nog iets langer toen we langs de weg weer allemaal auto's zagen staan. In dit geval geen BIZONdere bizons maar een grizzlybeer die onverstoorbaar door het gras aan het struinen was. Het kostte nog wat moeite om hem (of haar?) goed te zien door het gras, de bomen en alle andere mensen en auto's, maar het lijkt erop dat we zelfs wat herkenbare foto- en filmbeelden hebben kunnen schieten. Uiteindelijk waren we om kwart voor negen, net voor het donker, weer in het hotel. Daar hebben we nog wat wraps gemaakt en opgegeten en toen was het alweer snel tijd om het bed op te zoeken. Morgen hebben we namelijk nog één dagje om de lower loop te gaan bekijken.  

Maandag 31 juli 2023 Grant Village (Yellowstone NP)

Ook vandaag hebben we weer genoten van het schitterende Yellowstone National Park. Om kwart over negen waren we onderweg en om tien uur waren we bij de hoofdattractie van de regio: de Old Faithfull Geyser. Deze ligt in het Upper Geyser Basin en was net uitgebarsten toen we op de parkeerplaats reden. Jammer dus van de tien minuten file bij wegwerkzaamheden. Nu moesten we dus zo'n anderhalf uur wachten tot de volgende kans. Dat was geen probleem want in het gebied stikt het van de geisers en andere geothermische verschijnselen. Bij het visitors centre vonden we op een bord de verwachte tijden waarop een aantal andere geisers hun kunsten zouden vertonen. Met een beetje doorlopen zouden we de Daisy geyser moeten kunnen redden. Tenminste, als ze niet te vroeg zou uitbarsten. Verwachte tijden worden namelijk gegeven met een plus en min tijd. De drie geisers die we volgens tijdschema hebben gezien vandaag hebben allemaal de plustijd ruim gehaald. We waren dus ook mooi op tijd om het spuiten van geiser Daisy te aanschouwen. Dat is overigens wel een apart circus. Bij ieder sproeiertje water dat rond de voorspelde tijd omhoog komt, worden alle camera's in positie gebracht om weer net zo snel te worden opgeruimd als het loos alarm blijkt te zijn. En dan begint ineens de echte uitbarsting, terwijl niemand zijn camera klaar heeft. Een kleine drie minuten duurde het sproeien van geiser Daisy. De volgende die op ons wachtte, was de Riverside Geyser. Hier hebben we ruim een half uur op een hekje in het zonnetje zitten wachten tot het grote moment. De Riverside Geyser spoot ruim een kwartier lang water vanuit een rots aan de waterkant. Tegen de tijd dat dit watergeweld voorbij was, hadden we de volgende uitbarsting van de Old Faithfull ook gemist. Zo konden we op ons gemak de Morning Glory Pool bekijken (schitterende kleuren) en rustig over de boardwalks terug naar het visitor centre lopen. Onderweg weer het hele scala van geothermische verschijnselen. Van mudpot tot geiser tot hotspring; alles kwam voorbij. Sommige waren actiever dan andere. Uiteindelijk waren we ruim op tijd bij de Old Faithfull. We hebben nog ruim een half uur moeten wachten voordat hij zich genegen voelde om anderhalve minuut water de hoogte in te stuwen. Het was wel mooi maar minder bijzonder dan we gedacht hadden. Omdat het al half twee was geweest, hebben we geprobeerd bij de Old Faithfull Lodge een hapje te eten. Het was echter zo druk meteen na de uitbarsting dat we alleen een bakje met noodles en rundvlees wisten te bemachtigen en dat vonden Luuk en Evi dan weer niet lekker. Dat betekende dat we toen maar naar West-Yellowstone zijn gereden om onze voedsel- en watervoorraad aan te vullen. Nadat onze basisbehoeften weer waren voorzien, hebben we een kijkje genomen bij de Beryl Spring en de Artists Paintpots. Met name die laatste was erg leuk. In een poel met stevige modder kwamen steeds gasbellen omhoog waarbij flinke klodders modder de lucht in werden gespoten. Toen was het weer tijd om de inwendige mens weer te voorzien van brandstof. We zijn terug gereden naar de Old Faithfull Lodge en hebben daar wat worstjes, kippenbouten en spareribs gegeten. Daarbij: mais, mac and cheese en koolsalade. Evi en Luuk vonden daarvan alleen de mais eetbaar. Met de buikjes weer vol hebben we vervolgens tussen half zeven en half negen de resterende hoogtepunten van het Lower en Midway Geyser Basin bekeken. Weer veel bronnen met mooie kleuren. Het hoogtepunt was de Grand Prismatic Spring. Deze grote bron met heel veel kleuren zie je vaak op plaatjes bij artikelen over Yellowstone. Zo mooi als op de foto's hebben we het helaas niet gezien. Daarvoor hadden we nog een wandeling van twee uur moeten maken naar het uitzichtpunt. Vanaf de grond hebben we echter ook een paar mooie foto's weten te maken.   Om half negen hadden we tenslotte alles gezien dat op ons lijstje stond en konden we terug naar het hotel. Ook op de terugweg helaas weer file omdat ze aan het asfalteren waren. Daardoor was het al donker toen we terug waren in onze kamer. Daarmee is ons verblijf hier in Yellowstone helaas alweer voorbij. Morgen verkassen we naar Grand Teton.  

Dinsdag 1 augustus 2023 Togwotee Mountain Lodge

Vanmorgen hebben we om half tien de Coyote Lodge in Yellowstone achter ons gelaten. We waren echter nog niet helemaal klaar met de sightseeing. Vlak bij ons onderkomen was nog een klein geiserbassin meteen langs Lake Yellowstone, West Thumb. Daar hebben we nog een half uurtje rondgekeken. Weer diepblauwe, dampende hotsprings, kokende modderpoelen en stoompluimen uit alle gaten en kieren. Ook een hotspring in een kleine kegelvormige krater midden in het water. Vroeger gooiden de vissers hun vangst meteen in het hete water om de vis te koken. Tegenwoordig is dat vanwege gezondheidsredenen niet meer toegestaan. Toen we deze laatste geothermische attractie achter de rug hadden, was het helaas tijd om Yellowstone te verlaten en koers te zetten naar het Grand Teton National Park. Daar hebben we eerst een mooie route gereden langs de Teton Range. Dit is de bergketen hier in het gebied. Vanuit de vlakte gaan de bergen ineens steil de lucht in. Onderweg hebben we vanaf Signal Mountain over de omgeving uitgekeken. Verdere uitzichtpunten en wandelstops hebben we voor nu links laten liggen. Het was al tegen ééń uur en we wilden in Jackson een hapje gaan eten. Eerst hebben we onze watervoorraad aangevuld en wat andere zaken ingeslagen en daarna hebben we bij een grill-restaurant tegenover de lokale gondelbaan een hapje gegeten. Chickentenders voor Luuk en Evi, steak-sandwich voor Tim en een flinke hamburger voor Petra stonden op het menu vandaag. Daarbij een lekkere portie frietjes en een vol buikje was gegarandeerd. Na het eten nog een korte wandeling door het centrum van het stadje. Het is eigenlijk de eerste stad waar we na Las Vegas zijn geweest, waar ze een beetje een leuk centrum hadden. Op het centrale plein staan vier grote bogen die gemaakt zijn van de geweien van herten. Daar raakten we in gesprek met een Amerikaans echtpaar dat een schoonzoon heeft die in Molenhoek woont. Klein wereldje. Toen het eten wat gezakt was, zijn we gaan tanken en toen was het nog drie kwartier rijden naar ons onderkomen in de Togwotee Lodge. Hier weer een iets ruimere kamer maar geen koelkast en geen airconditioning. Die laatste hebben we hier waarschijnlijk ook niet nodig want hier op 2600 meter koelt het vannacht nog wel wat af. De afgelopen dagen hebben we over het weer en de temperatuur sowieso niet te klagen. Op een klein buitje in de ochtend na was het gisteren en eergisteren de hele dag droog en zonnig. Daarbij zo'n 27 graden. Ook vandaag vergelijkbare temperaturen en zonnig met wolken. Helaas zijn de voorspellingen voor morgen minder gunstig. Alle weersites geven temperaturen onder de 20 graden en vanaf het middaguur grote kans op onweersbuien. Een van de plannen voor hier was om morgen te gaan raften. Evi had daar al sinds we het in maart noemden geen zin in dus hadden we het nog niet geboekt. Nu we haar eindelijk zover hebben dat ze dan toch wel mee wil (omkopen met een M&M-kussentje dat ze anders zelf wilde kopen), lijkt het ons toch verstandiger om het niet te doen. Dat geeft morgen ook wat meer rust door weer even het tempo uit de reis te halen. De afgelopen dagen was er toch een aaneenschakeling van activiteiten. Hoe ons programma er dus morgen uit zal zien, laten we van het weer en de vorm van de dag afhangen. Na ons geïnstalleerd te hebben, hebben we de rest van de middag en avond niets meer gedaan. We hebben hier weer internet dus de sociale media zijn bijgewerkt, de gemiste appjes zijn gelezen en we hebben een mail gestuurd naar Alamo met de vraag wat we moeten met de melding dat onze auto binnenkort graag zijn olie ververst wil hebben. Daarna nog even lekker buiten op het terras gezeten. Weliswaar inclusief vervelende muggen maar verder was het er prima uit te houden. Helaas geen beren die ons even gedag kwamen zeggen.

Woensdag 2 augustus 2023 Togwotee Mountain Lodge

Na precies twee weken on the road was het tijd voor een rustdag. Het was weliswaar niet geheel vrijwillig maar het was wel weer lekker om even niets te moeten. We hebben dus vanochtend eerst lekker uitgeslapen en om half elf buiten op het terras ons ontbijt genuttigd. Toen was het nog droog maar aan de wolken was al te zien dat het niet lang goed zou gaan. Ook was al duidelijk dat een eventuele sightseeing rondrit niet meer de beelden op zou leveren die we gisteren zagen. Een rustig dagje in en rond de Togwotee Mountain Lodge dus vandaag. Het was de koudste dag van de vakantie tot nu toe en voor het eerst zijn er lange broeken en vesten gedragen. Na het late ontbijt hebben we bij de receptie een tas met frisbees gehaald en zijn we het discgolf parcours hier rond de lodge onveilig gaan maken. Vorig jaar in Noorwegen hebben we voor het eerst kennisgemaakt met deze sport en hoewel we het heel leuk vinden, bleek toen al dat we er niet erg goed in zijn. Dat hebben we vandaag maar weer eens bevestigd. Veel frisbees hebben we in het hoge gras en de struiken moeten zoeken. Gelukkig hebben we ze steeds weer terug gevonden. De holes waren aanzienlijk minder uitdagend dan vorig jaar maar dat was toen ook de reden waarom we toen niet alle achttien holes hebben afgemaakt. Hier hebben ze maar negen holes maar die kun je allemaal vanaf twee tees spelen zodat je toch achttien holes kunt doen. We hebben het parcours opgedeeld in twee rondes van negen holes. De einduitslag na iedere ronde was gelijk maar de tweede ronde van negen holes bleek aanzienlijk spannender dan de eerste. Luuk wist Tim de tweede keer veel beter tegenstand te bieden. Petra blijkt het minst talent voor discgolf te hebben. Al na een paar holes begon het te regenen. Met de regenjassen aan konden we toch gewoon verder spelen. De echte regen kwam ook pas toen we klaar waren. De rest van de middag heeft het geregend en we hebben ons beziggehouden met spelletjes, lezen, filmpjes kijken en het bijwerken van het reisverslag. Het was nog een hele opgave om uit de enorme voorraad foto's van Antelope Canyon, Arches en twee dagen Yellowstone een selectie te maken voor dit reisverslag. Voor het avondeten zijn we vandaag aangeschoven bij de Red Fox Saloon hier in de lodge. Het is een gezellig drukke tent waar we prima hebben gegeten. We waren alleen niet helemaal duidelijk bij het bestellen. Of de serveerster had de leeftijd van Luuk niet goed ingeschat. We wilden een grote en een kinderpizza maar kregen twee kinderpizza's. Luuk was not-amused en heeft zich toen nog maar tegoed gedaan aan een groot stuk chocoladetaart als dessert. Toen ook dat op was, heeft hij de rest geholpen met het opmaken van de "s'mores for two". Daarvoor kregen we een mandje met marshmallows, een schaal met crackers en chocolaatjes en een kleine brander. Boven de brander konden we de marshmallows roosteren en vervolgens konden we die met een stukje chocolade tussen twee crackers lekker opsmikkelen. Toen we het op hadden, had iedereen de buik toch echt wel vol. Morgen een reisdag naar Salt Lake City. We willen op tijd vertrekken want Alamo heeft voorgesteld dat we onze auto morgen op het vliegveld van Salt Lake City omruilen voor een exemplaar dat niet zeurt om een oil change.  

Donderdag 3 augustus 2023 Salt Lake City

Om precies zeven uur liep vanochtend de wekker af in de Togwotee Mountain Lodge. Er was nog gelobbyd voor een later tijdstip maar zelfs 7.01 uur was voor chef tijd niet onderhandelbaar. Na opruimen, ontbijten en het versjouwen van de bagage reden we om 08.20 uur weer de highway op. Het was droog maar fris. Slechts twaalf graden gaf de thermometer aan. De bewolking hing heel laag en dat gaf wel een mooi uitzicht op het Teton gebergte. De eerste drie uur was het droog. Na de rijderswissel heeft Petra vervolgens drie uur door de stromende regen gereden. We hadden gekozen voor de toeristische route door de bergen en die was inderdaad schitterend. Helaas hebben we er maar beperkt wat van kunnen zien. We kwamen ook langs Bear Lake. Dit is een groot meer waar veel toeristische activiteit is. Op onze oorspronkelijke planning hadden we hier de mogelijkheid gereserveerd om een paar uurtjes naar het water te gaan. Met een temperatuur van 14 graden en het water dat van boven naar ons toe kwam, hebben we dit programmaonderdeel maar geschrapt. Toen we de bergen uit reden, klaarde het weer helemaal op, al was te zien dat het ook daar de afgelopen dagen flink geregend heeft. Bij een Walmart hebben we een lunch bij elkaar gescharreld en daarna hebben we snel de auto door de wasstraat gereden. Diezelfde auto hebben we vervolgens op het vliegveld van Salt Lake City meteen omgewisseld. Dat ging heel soepel, al zijn we niet 100% blij met het eindresultaat. We vertrokken na een klein half uur met een kleinere auto dan waar we mee gekomen waren. Ze hadden geen andere en dit was ook het formaat waar we voor betaald hebben. We wisten al dat we in Las Vegas een grotere meegekregen hadden. Nu hebben we een Ford Edge die ook prima rijdt maar geen navigatie heeft en ook geen eigen airco-regeling voor de achterbank. De bagage past er prima in, al is het wat meer passen en meten dan bij de GMC Acadia. Misschien hadden we ook nog wel een tijdje door kunnen rijden met de GMC maar nog 3000 kilometer rijden met een auto die bij iedere start weer blijft zeuren voor nieuwe olie geeft ook geen prettig gevoel. Na de autowissel waren we binnen tien minuten bij ons hotel. Inchecken was zoals gebruikelijk zo gebeurd en al snel hadden we al onze zooi op de kamer. Na een korte rustpauze zijn we de stad ingewandeld. Het is vanaf het hotel een kwartiertje wandelen naar Temple Square. Salt Lake City is gesticht door Mormoonse pioniers op de vlucht voor geloofsvervolging. Op Temple Square bouwden ze tussen 1853 en 1893 de Salt Lake Tempel. Hier komen de gelovigen van de "Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen" bijeen. Het moet een imposant gebouw zijn, al konden we er weinig van zien omdat het helemaal in de steigers staat. Ook het grootste deel van Temple Square is niet bereikbaar omdat het gereconstrueerd wordt. Alleen de Salt Lake Tabernakel, en de Salt Lake Assembly Hall hebben we kunnen bekijken. Beide zijn gebouwen die bedoeld zijn om grotere groepen gelovigen te ontvangen voor bijeenkomsten. Daarbij speelt muziek een belangrijke rol en dat is terug te zien in de grote orgels die in beide gebouwen te vinden zijn. We waren er snel uitgekeken. Op de terugweg naar het hotel hebben we met behulp van de suggesties van het hotel en google maps een leuk restaurant uitgezocht. Bij Squatters Pub Brewery hebben we prima gegeten. We hadden de buik meer dan vol toen we terug wandelden naar het hotel. Na even uitbuiken zijn we nog een uurtje het zwembad ingesprongen en nu is het tijd om ook deze dag weer af te sluiten en ons klaar te maken voor een nieuwe, inspannende dag in het Wilde Westen. Morgen naar Bryce Canyon NP en misschien in de avond nog naar de rodeo.

Vrijdag 4 augustus 2023 Bryce Canyon City

Toen we gisteravond naar bed gingen, kreeg Petra een waarschuwingsbericht voor noodweer en overstromingen in regio Salt Lake binnen. We hebben even naar buiten gekeken en inderdaad: het regende en bliksemde een beetje. Verder hadden wij er geen last van. Toch bleek vanochtend dat het iets meer dan regen was geweest. In de regio waren er modderstromen geweest, waren er huizen weggespoeld en waren er wegen afgesloten. Het had in zes jaar al niet meer zo geregend in deze regio. En wij waren erbij en hadden er geen erg in. Vanmorgen was er ook weer gewoon een blauwe lucht en vonden we het aangenaam warm. Volgens het weerbericht dat we tijdens het ontbijt zagen waren deze temperaturen echter ook verre van normaal. Het zou veel warmer moeten zijn….. Het bezoek aan Bryce Canyon NP is vandaag niet gelukt. De opstart vanochtend was wat trager dan normaal. Luuk had gisteren, na zijn ervaring met de pizza in de Red Fox Saloon gisteren, het zekere voor het onzekere genomen en zijn buik goed rond gegeten. Of hij te veel gegeten heeft of dat het te vet of anderszins niet goed was, weten we niet, maar rond twaalf uur vannacht is het er allemaal weer uitgekomen. Gelukkig voelde hij het aankomen en sliep hij vannacht naast de badkamer. Bijna alles werd dan ook netjes in de wasbak gemikt. In het toilet was nog beter geweest, maar je kunt niet alles hebben. Na het overgeven voelde hij zich een stuk beter en vanochtend klaagde hij alleen over honger. Desondanks mocht hij van zuster Petra maar één zelfgebakken wafel eten bij het ontbijt. De tweede hebben we voor hem meegenomen zodat hij die bij de lunch op kon eten. Uiteindelijk reden we pas om half tien in Salt Lake City weg. Dat was wel even een cultuurshock. Van eenzame tweebaanswegen naar zeven rijbanen. Inhalen gebeurt hier volgens het 'keep your lane' principe dus je wordt links én rechts ingehaald. Het was even wennen. Toen we verder van de stad afkwamen, werd het aantal banen minder en was het ineens een stuk overzichtelijker en relaxter rijden. Onderweg hebben we bij een Walmart de voedselvoorraad weer wat aangevuld en daarna hoopten we rond drie uur in Bryce Canyon te zijn. Dat is helaas niet gelukt. Toen we net de snelweg af waren, werden we tegengehouden. Er was een stuk verderop een vrachtwagen omgekiept en er kon niemand meer door. Voor Bryce Canyon moesten we nog een stuk doorrijden over de snelweg en daarna een langere weg door de bergen rijden. Op zich was dat geen straf. Eerst kwamen we een leuke picknickplek tegen voor de lunch. Daarna bleek de route door de bergen ook nog eens erg mooi. Weliswaar de steilste bergroute van Utah maar onze nieuwe auto kon het gemakkelijk aan. Ook kregen we alvast een voorproefje van wat we in Bryce Canyon kunnen verwachten. Na de groene, grazige valleien van Grand Teton zijn we nu weer terug in het gebied met canyons en rode rotsen. Zo kwamen we langs Cedar Breaks National Monument. Het uitzicht was schitterend. Het was wel een beetje fris vonden we, maar het bleek dat we ook op ruim 3100 meter hoogte zaten. Toen we weer afdaalden, steeg de temperatuur ook weer naar een acceptabele dertig graden. Ook kwamen we nog langs een groot lavaveld van zo'n 3000 jaar oud. Grote stukken vulkanische rots lagen kriskras door elkaar in grote vlaktes langs de weg. Een heel apart gezicht omdat er ook bijna niets op groeit. Om half vijf kwamen we hier in Bryce Canyon City aan. Het is eigenlijk niet echt een stad maar een groot toeristisch complex met hotelkamers, lodges, camping, restaurant en allerlei winkels en adventurebedrijven. Inchecken was zo gebeurd en onze kamer op de eerste verdieping was snel ingericht voor twee nachten. Daarna hebben we kaartjes geregeld voor de rodeo en even een paar pannenkoeken opgewarmd in de magnetron. Om kwart voor zeven zaten we vervolgens klaar voor een echte Western-belevenis: de rodeo. Zoals gebruikelijk in de Verenigde Staten begon de show met het binnendragen van de Stars-and-Stripes en het volkslied waarbij iedereen gevraagd werd te gaan staan. Daarna kregen we een afwisselend programma voorgeschoteld. Mannen die zo lang mogelijk op wild steigerende paarden of stieren proberen te blijven zitten (bronck- of bull-riding), kleine kinderen die proberen acht seconden op een schaap, kalf of jonge stier te blijven zitten, snelheidsrace op paarden rond tonnen (barrelrace) en ontsnapte koeien proberen te vangen met een lasso (team-roping). Tussendoor nog een onderdeel waarbij toeschouwers gevraagd werd in de arena te komen om te proberen een roze lintje van de staart van een rondhuppelende koe te trekken. We hebben het deze keer maar aan ons voorbij laten gaan. Het programma was natuurlijk vooral gericht op de toeristen en dus geen professioneel niveau zoals we het gisteren tijdens het eten op de tv zagen. Toch hebben we een aardig beeld gekregen van wat zo'n rodeo inhoudt. Na een kleine anderhalf uur was het voorbij en was het voor Luuk en Evi tijd om het zwembad nog even op te zoeken. Nu is het tijd voor een dutje want morgen willen we op tijd het park in om een volgend hoogtepunt aan onze reis toe te voegen.

Zaterdag 5 augustus 2023 Bryce Canyon City

De wekker was er weer vroeg bij vanochtend. Om zeven uur liep het alarm van Petra voor de eerste keer af. Om kwart over zeven was het toen tijd om bij Luuk en Evi de dekens te verwijderen zodat er enige activiteit kon komen. Toen we ze eindelijk zover hadden dat ze kleren aan hadden, konden we naar het ontbijt. Er was een uitgebreidere keuze dan we gewend waren maar niet alles viel in de smaak. De pannenkoeken bleken helaas van andere kwaliteit dan bij eerdere gelegenheden. Daar stond tegenover dat de hash browns (gebakken aardappelen) als ontbijt voor een keer een prima bodem wisten te leggen voor een actieve dag. Na het ontbijt waren we snel klaar om Bryce Canyon National Park te gaan verkennen. Er waren verschillende opties om dit te doen. Na veel wikken en wegen, hebben we besloten zelf met de auto naar het eerste uitzichtpunt (Sunrise Point) te rijden en vandaaruit te voet en met de bus in eerste instantie verder te verkennen. Bij het Sunrise Point kregen we onze eerste blik in wat ze hier het amfitheater noemen. Een schitterend uitzicht over een enorme verzameling Hoodoos. Bryce Canyon is eigenlijk geen echte kloof maar de rand van een groot rostplateau. Door erosie brokkelt de rand van het plateau langzaam af. Omdat er verschillende soorten gesteente voorkomen, ontstaan er ook verschillende vormen van erosie. Dat leidt dan tot het ontstaan van grote pilaren die van boven uit andere materiaal bestaan dan aan de onderkant. Uiteindelijk zullen deze hoodoos instorten en afgeronde heuveltjes vormen. Verderop in het amfitheater waren deze ook al zichtbaar. Het hele proces duurt natuurlijke vele duizenden jaren en wij zien daarvan een bijzondere momentopname. Vanaf het Sunrise Point zijn we via de Queens' Garden trail afgedaald tussen de hoodoos. Dat was een schitterende wandeling omdat je dan pas echt ziet hoe groot die pilaren zijn. Vanaf de hoodoo waar je met veel fantasie Queen Victoria in kunt zien, zijn we verder gewandeld en uiteindelijk via de Navajo Loop trail weer omhoog gewandeld naar Sunset Point. Het laatste stuk van de wandeling was via steile haarspeldbochten door een smalle kloof omhoog. Het was best inspannend maar wel heel mooi. Omdat we de wandeling meteen in de ochtend gemaakt hebben, was het ook nog niet zo warm. Het was sowieso prima weer vandaag. Blauwe lucht en achtentwintig graden. Moeilijk voor te stellen dat het over twee dagen in Las Vegas weer boven de veertig graden wordt. Eenmaal weer boven bij Sunset Point hebben we eerst wat fruit gegeten en daarna hebben we nog een stukje van de Rim Trail tot aan Inspiration Point gelopen. Je loopt dan langs de rand van de canyon en hebt steeds een andere kijk op de hoodoos. Nadeel is wel dat ze hier niet aan beveiliging langs de trails doen. Vlak langs het pad gaat het dus loodrecht naar beneden. Dat geeft toch niet altijd een prettig gevoel bij het wandelen. Bij het Inspiration Point hebben we de gratis shuttlebus van het park terug naar de auto genomen. Met de auto hebben we vervolgens de 18 mijl lange scenic drive gereden. Eerst meteen door naar het eindpunt (Rainbow Point) en na een snelle lunch via de verschillende viewpoint terug naar het amfitheater. We begrijpen nu wel waarom onze digitale gids adviseerde om eerst de scenic drive te doen en dan pas het amfitheater met z'n uitzichtpunten. De viewpoints langs de scenic drive waren mooi en bijzonder en waren normaal gesproken goed geweest voor heel veel foto's maar in vergelijking met wat we in de ochtend gezien hadden was het allemaal toch minder indrukwekkend. Na bij Bryce Point een laatste blik op de hoodoos te hebben geworpen, zijn we nog bij het bezoekerscentrum langs geweest voor een paar magneetjes en daarna was het tijd om terug te gaan naar het hotel. Daar hebben we een uurtje lekker niets gedaan, voordat we lekker hebben gegeten in het restaurant hij bij het hotel. Een paar sappige biefstukken voor Tim en Petra en gebakken zalm voor Luuk en Evi. Daarbij salade en frietjes en voor iedereen vijf lichtgeroosterde groene asperges. Hebben we toch ook weer een keer wat groente binnen gekregen. Na het eten natuurlijk nog de onvermijdelijke gang naar het zwembad. Terwijl Luuk en Evi een beetje lagen te klieren in het water, konden Tim en Petra rustig van achter het glas toekijken en een beetje puzzelen en verhaaltjes typen. Na het zwemmen zijn Tim en Luuk nog een uurtje het park in gegaan. Bryce Canyon is namelijk één van de plekken op aarde die bekend staan om hun goede mogelijkheid om sterren te kijken. De hoge ligging, de schone lucht en de afwezigheid van lichtvervuiling maken het een ideale plek om omhoog te kijken. Bij Sunset Point werd de auto geparkeerd en vanaf de rand van het amfitheater konden ze een schitterende sterrenhemel bewonderen. De Grote Beer was gelukkig herkenbaar aanwezig maar verdere kennis van het heelal ontbrak. Helaas kwamen we er vanmiddag achter dat gisteravond de laatste avond was dat er een parkranger voorlichting gaf met telescopen. Met de fotocamera is geprobeerd een beetje van de sterren vast te leggen. Dat werd bemoeilijkt door allemaal andere mensen die kwamen sterrenkijken en daarbij zaklampen gebruikten. Het is toch gelukt om stukjes van de melkweg op foto vast te leggen. Om elf uur waren ze terug in het hotel en toen gingen snel de luikjes dicht want morgenvroeg om zeven uur loopt de wekker weer af. We worden morgen in Zion NP verwacht.

Zondag 6 augustus 2023 Springdale (Zion NP)

Het begint langzaam een onaangename gewoonte te worden; de wekker die om zeven uur afgaat. Een kwartiertje om te wennen aan het idee om op te moeten staan en dan tijd voor actie. Eerst een goede bodem leggen bij het ontbijt. Daarna de tassen verder inpakken, naar beneden sjouwen en in de auto proppen. Daarna een ritje van ongeveer twee uur naar Zion NP. Bij de east-entrance stond een lange rij, maar het schoot toch best op. Daarna het park in. Vanaf de oostzijde moet je na een mooie rit door het eerste deel van het park door een hele donkere tunnel en daarna via heel veel haarspeldbochten een flink stuk omlaag. Onderweg heel mooie uitzichten op de loodrechte wanden om ons heen. Omdat we niet verwachtten nog een parkeerplaats te vinden in het park, zijn we doorgereden naar Springdale. Dit is het toegangsdorp voor Zion NP waar alle hotels en andere faciliteiten liggen. Na een korte stop bij de supermarkt meldde Petra zich om half twaalf zich bij de receptie van ons hotel en ze hadden warempel al een kamer voor ons vrij. We moesten even omgeboekt worden naar een ander gebouw maar dat vonden we geen probleem. Snel hebben we al onze tassen naar de kamer gebracht en alle spullen bij elkaar gezocht voor ons tripje naar het park. Ons eerste plan voor Zion was het lopen van de Narrows. Dit is de bekendste en populairste wandeling van het park en gaat dwars door de Virgin River. We hadden alleen geconstateerd dat we geen geschikte schoenen voor deze wandeling bij ons hadden en dat het gebruik van onze goede wandelschoenen niet zo'n goed idee was met het oog op wat we de komende week nog meer willen doen. We hadden dus maar besloten de Narrows over te slaan en in plaats daarvan een wandeling naar de Hangende tuinen bij de Emerald Pools te maken. Bij de supermarkt kwamen we vanmiddag echter waterschoenen tegen. We hebben vier paar gekocht en gingen dus toch op pad voor een wandeling door de rivier. Eerst met de Springdale bus naar het bezoekerscentrum. Daar moesten we de Parkpas laten zien en toen konden we naar de shuttle. Daar was de rij zo lang dat we besloten alvast naar het eerstvolgende station te wandelen. We hadden namelijk van onze digitale gids gehoord dat je dan meteen in kon stappen. Vol goede moed hebben we de twee kilometer naar het museum door de warmte (30+) gewandeld om er vervolgens achter te komen dat de shuttle hier alleen stopt op de terugweg……. Als we gewoon op de kaart hadden gekeken, hadden we dit geweten. We hebben dus maar op de shuttle gewacht die ons terugbracht naar het bezoekerscentrum. Daar mochten we drie kwartier na onze eerste bezoek alsnog aansluiten in de rij. Gelukkig reden de bussen af en aan dus de wachttijd viel uiteindelijk heel erg mee. De shuttle bracht ons in een half uurtje naar het verste punt in het park: Temple of Sinawara. Daar hebben we eerst een broodje gegeten en daarna zijn we begonnen aan de Riverside Walk. Een betonnen wandelpad van ongeveer een mijl waar we in file naar de Narrows werden geleid. Daar hebben we onze gewone schoenen omgeruild voor de waterschoenen en alle zaken die niet nat mochten worden in plastic zakken gedaan. Daarna hebben we de wandelstokken gepakt en toen konden we het water in. Het water was fris maar niet echt koud. Het was best pittig wandelen over de grote en kleine stenen. Het water is heel troebel dus bij iedere pas moest je op de gok je voeten neerzetten en kijken hoe het met je evenwicht zat. Gelukkig hadden we wandelstokken om extra balans te geven. Na een paar honderd meter zagen we mensen tot ver boven hun middel door het water waden. Met onze rugzakken was dat toch een uitdaging en Petra en Evi zagen dit eigenlijk niet zo zitten. Toen Tim echter de rugzakken kwam dragen, moesten ze er toch aan geloven en het viel uiteindelijk best mee. Na het diepe deel was het al minder druk in de rivier. Na enige tijd vonden de voeten en enkels van Petra het eigenlijk wel genoeg geweest. Zeker met de wetenschap dat we dezelfde route ook nog terug moesten. Petra is lekker op een rots in het zonnetje gaan zitten en Tim is met Luuk en Evi nog twintig minuten verder de kloof in gewandeld. Evi struikelde en ging kopje onder en Luuk wilde ergens doorwaden waar hij niet kon staan en moest toen dus gaan zwemmen. Het was dus ontzettend leuk. Na zo'n drie kwartier waren ze terug bij Petra en kon de terugweg beginnen. Uiteindelijk waren we om zes uur terug bij de shuttle die ons weer netjes bij het bezoekerscentrum afzette. Daarna nog de bus terug naar het hotel en toen hoefden we alleen nog wat te eten te regelen. We hadden eerst bedacht om bij de Italiaan langs het hotel te gaan eten. Het zag er alleen erg chic uit en een blik op de menukaart op internet liet zien dat de prijzen ook best chic waren. In plaats daarvan hebben we toen maar bij de pizzeria een kilometer verderop drie pizza's gehaald die we in de tuin van het hotel hebben opgegeten. Ze waren heerlijk. Na het eten nog even een duik in het zwembad en toen zat dag negentien er alweer op. Morgen maken we het rondje compleet en rijden we terug naar Las Vegas. Nu in een ander hotel. Hopelijk kunnen we morgen zwemmen onder de Eiffeltoren.

Maandag 7 augustus 2023 Las Vegas

Vanmorgen hebben we in Springdale lekker uitgeslapen. Toen om half negen de wekker afliep, was iedereen nog in diepe rust. Na wederom een prima ontbijt waren we om tien uur klaar om te vertrekken. Het was geen lange reis vandaag. Het was nog ongeveer twee uur en een kwartier rijden naar Las Vegas. Omdat we al enige tijd hoog in de bergen zaten, was een groot deel van de reis bergaf. Met het dalen steeg echter de temperatuur. Toen we rond twaalf uur Las Vegas naderden, was het al ruim veertig graden. Omdat we veel te vroeg in Las Vegas waren (ook nog een uur tijdsverschil), had Petra bedacht dat we wel naar het Las Vegas Premium Outlet Nord outletcenter konden gaan, zodat de dames even leuk konden shoppen. Het kostte wat moeite om op de parkeerplaats te komen maar toen dat eenmaal gelukt was, konden we op zoek naar leuke koopjes. Uiteindelijk viel de schade heel erg mee. Twee paar schoenen bij Sketchers, een pet en een shirt bij Under Armour en een paar kleine souvenirs bij de Viva Las Vegas. Tussendoor nog een ijsje en na een uurtje hadden we het wel gezien. De rit naar het hotel was weliswaar maar een kleine tien kilometer, we hebben er toch ruim een half uur over gedaan. In het centrum van Las Vegas is het verkeer één grote chaos als gevolg van de voorbereidingen voor de Formule 1 Grand Prix van november. Nu waren ze stukken van de Strip aan het asfalteren waardoor er heel veel banen dicht waren. Na de auto in de parkeergarage van het Paris Hotel te hebben achtergelaten, zijn we op zoek gegaan naar de receptie van het hotel. Dat was nog een flink stukje lopen. In tegenstelling tot Harrah's waar we twee weken geleden zaten, is het Paris Hotel een echt themahotel. Alles is dus in Franse sferen. De receptie was voorzien van heel veel kroonluchters en helaas ook van een rij om U tegen te zeggen. Tijdens het wachten is Petra een paar croissants gaan regelen. Voor het luttele bedrag van 44 dollar hadden we twee rozijnenbroodjes, een croissant, een chocoladebroodje, een beker koffie en een flesje water. Toen we de rij wel erg lang vonden duren, is Petra gaan proberen of het zelf inchecken aan een terminal misschien zou lukken. Het duurde even, maar uiteindelijk kwamen er vier pasjes uit het apparaat en hadden we een kamernummer. Zo kon de rest van de familie dus uit de wachtrij en konden we op zoek naar onze kamer. Op de vierde verdieping hebben we een mooie, ruime kamer met uitzicht op ….. een betonnen railing. Dat is dan weer jammer. Na onze bagage helemaal naar de kamer te hebben gesleept, was het tijd voor een bezoek aan het zwembad. De zwembaden hier sluiten om zes uur, dus moesten we opschieten. Gelukkig is het zwembad vlak bij onze verdieping. Zo konden we nog mooi een tijdje dobberen in de schaduw van de Eiffeltoren. Een raar idee, maar wel leuk. Om het thema van het hotel compleet te maken, hebben ze de Arc de Triomph nagebouwd en ook de Eiffeltoren. Eigenlijk wilden ze de Eiffeltoren in ware grootte namaken maar daar waren ze op het vliegveld niet blij mee. Nu staat er dus een toren die half zo groot is als het Parijse origineel. Om vijf voor zes werden we het zwembad uitgebonjourd en konden we ons opmaken voor een hernieuwde verkenningstocht over de Strip. Eerst hebben we kaartjes geregeld voor het observatiedek van de Eiffeltoren. Daarna op weg naar de M&M's winkel om voor Evi een kussentje te kopen. Paarse hadden ze niet maar de blauwe was ook goed. Zoals verwacht, wilde Luuk ook nog een kussentje en met de handdoek voor Tim erbij verlieten we met drie tassen de winkel. Na het winkelen was het tijd om te eten. Petra had na de croissants in de middag gedreigd met water en brood als avondeten, maar het werd toch wat voedzamer. Petra en Tim wilden graag aziatisch eten van de Panda Express. Het werden dus noedels, gebakken rijst, teriyaki-kip, beef broccoli en garnalen. Nadat dit op een terrasje was verorberd, waren Luuk en Evi aan de beurt om bij McDonalds een bakje frietjes en kipnuggets weg te werken. Met de buikjes weer gevuld, hebben we eerst de inkopen naar de hotelkamer gebracht en daarna zijn we met de lift omhoog gebracht naar het observatiedek van de Eiffeltoren. Vanaf een hoogte van 150 meter heb je een prachtig uitzicht op de lampjes van Las Vegas by night. We konden mooi de fonteinenshow van het Bellagio vanuit de lucht zien en ook de verschillende verschijningen van de Sphere waren heel gaaf om te zien. Omdat het niet druk was, konden we op ons gemak een uurtje rondkijken. Daarna terug naar het hotel. Tim heeft toen nog geprobeerd om met de tien dollar die hij van Lilian had gekregen, het vakantiegeld terug te winnen. Zoals verwacht is dat niet gelukt. Het is verbazingwekkend hoe mensen grote bedragen in zo'n apparaat kunnen stoppen en dan maar doelloos op de knop blijven duwen om de (digitale) wielen rond te laten draaien in de hoop dat er een aantal dezelfde figuurtjes naast elkaar komen te staan. Na drie verschillende machines geprobeerd te hebben, was het geld op en waren er twintig minuten voorbij. Wel is er nog achttien cent over. Die heeft hij maar niet ingewisseld. De bonnetjes gaan als souvenir mee naar huis.

Dinsdag 8 augustus 2023 Anaheim

Vandaag eigenlijk alleen een verplaatsing. Een gemiddelde reis van Las Vegas naar Anaheim. We zijn echter vanochtend in Las Vegas begonnen met nog een laatste sightseeing. Na het ontbijt en het inpakken van de tassen, zijn we de Las Vegas Boulevard overgestoken naar het Bellagio hotel. Daar zou een grote chocoladefontein te vinden moeten zijn en die wilden we dan toch wel graag zien. Eerst kwamen we nog langs de botanische tuin. Die zag er mooi en kleurrijk uit. Een deel van de bloemen in de kunstwerken was nep, maar er waren ook echte planten bij. Daarna op zoek naar de fontein. Hij zou bij een patisserie zijn. Die hadden we al snel gevonden maar geen fontein. Na wat rondkijken en internetten, bleken we er al langs gekomen te zijn. Ons beeld van een fontein was toch anders dan de werkelijkheid. Chocolade watervallen was misschien een betere omschrijving geweest. Na dit laatste uitstapje was het tijd om uit te checken en Las Vegas voorgoed achter ons te laten. Om elf uur reden we de parkeergarage uit en vijf minuten later zaten we op de snelweg naar het westen. De route vandaag was kaal en droog. We reden dan ook door de Mojave woestijn. Tussendoor een stop voor benzine en een stop voor ingrediënten voor de lunch. Verder was het gewoon de stroom auto's blijven volgen. Om vier uur kwamen we hier in Anaheim aan. We hebben een studio met een klein keukentje waar we ook echt kunnen koken. Nadat Petra gratis drie machines was had gedaan (tegelijkertijd) en de was in de drogers had gedaan, zijn Petra en Tim even boodschappen gaan doen voor het avondeten en voor morgen in Disneyland. Vanavond hebben we macaroni met gehakt en tomatensaus gegeten. Het was fijn om na drie weken weer eens een keer 'gewoon' te eten. Na de afwas was er geen behoefte aan zwemmen (te klein en het zag er niet schoon uit). Wel hebben we alvast de wandelroute voor morgenvroeg verkend. In twintig minuten moeten we bij de ingang kunnen zijn. We hebben alvast de grote souvenirwinkel bekeken. Zo weet Evi in ieder geval al waar ze vannacht over na kan denken. Ook hebben we om half tien alvast een stukje van het vuurwerk gezien. Dat zag er mooi uit dus moeten we morgen in ieder geval tot half tien in het park blijven.

Woensdag 9 augustus 2023 Anaheim

Het dagje Disney vandaag was een groot succes. Om half acht vanochtend liep de wekker af en na een eenvoudig ontbijt liepen we om half negen richting de ingang van Disneyland. Een mooie foto van het entreebord was ons niet gegund want een groepje godsdienstfanaten stond net buiten het park met een groot bord en een megafoon hel en verdoemenis te prediken over iedereen die het waagde om Disneyland te betreden. Het enige dat ons nog kon redden was ons aansluiten bij hun kerkgenootschap. Omdat dit niet in ons schema paste en we denken dat het wel losloopt met die hel, zijn we rustig verder gelopen. De beveiliging van Disney en de lokale politie waren wel al in druk overleg hoe ze de Jesus Freaks weg konden krijgen, maar op de openbare weg geldt waarschijnlijk gewoon de vrijheid van meningsuiting. Na deze godsdienstige horde te hebben genomen, was het tijd voor de security. Die hadden we gisteravond al ervaren dus we wisten wat we wel en niet mee mochten nemen en dat alle tassen open moesten. Ook dit bleek dus geen belemmering voor een snelle voortgang. Tot slot werden bij de ingang nog onze digitale tickets gescand en werden we allemaal op de foto gezet. Geen idee waarom dit nodig was, maar ze zullen er wel een reden voor hebben. Na nog even een parkplattegrond te hebben gescoord konden we op stap. Ondanks een korte storing toen we bijna aan de beurt waren, zaten we snel in de Big Thundermountain Railroad en daarna hebben we een hele reeks aan attracties afgewerkt. We hadden bij onze kaartjes ook een Genie+ aangeschaft en daardoor konden we steeds voor een attractie een tijdslot reserveren. Voordeel is dan dat je niet in de lange rij hoeft aan te sluiten maar vrij vooraan in de wachtrij wordt ingevoegd. Nadat je je tijdslot hebt gebruikt, mag je een nieuwe attractie reserveren. Ondanks dat het niet goedkoop was, denken we dat we er wel echt voordeel van hebben gehad. Misschien hadden we ons nog iets meer moeten verdiepen in de meest populaire attracties en die meteen in de ochtend moeten doen. Toch hebben we bijna alles wat we hadden willen doen ook echt gedaan. Alleen de bobbaan was al vrij vroeg voor de hele dag volgeboekt en 100 minuten in de rij staan vonden we geen optie. Verder hebben we wel de wereld rondgereisd in 'It's a small world', hebben we in een duikboot een kijkje genomen bij Nemo, hebben we in Autopia een stukje auto gereden. Het is niet dat we nog niet genoeg in de auto gezeten hebben deze reis, maar nu mochten Luuk en Evi rijden. Tussendoor een banaantje, wat trailmix (nootjes, rozijnen en M&M's), een koekje of Nutella dipsticks en daarna weer snel verder. Pirates of the caribbean ("Yo ho, yo ho, a pirates life for me", Haunted Mansion, Space Mountain en een wandeling door het Star Wars themagebied. Ook was er natuurlijk nog even tijd om de Disneyshop te bezoeken en om half vier waren we aanwezig bij de grote parade van Disney-figuren. We zijn niet meer helemaal up-to-date met de Disney-films want we herkenden niet alle personages. Er is één attractie die we dubbel hebben gedaan: Buzz Lightyears Astro Blasters. Met een laserpistool moet je tijdens de rit op targets schieten en zo veel mogelijk punten verzamelen. Luuk was tijdens de eerste ronde de grote winnaar maar de rest van de familie was een beetje gefrustreerd omdat het pas laat tijdens de rit lukte om te gaan scoren. Ze dachten het beter te kunnen dus een tweede ronde werd gereserveerd. Nu was het Tim die het behendigste was met de lasergun. Bij de Star Tours werd duidelijk waar hij deze vaardigheid heeft opgedaan. Aan het begin van de 3D-vlucht met een ruimtevaartuig werd hij namelijk door Darth Vader ontmaskerd als intergalactische spion. Een duizelingwekkende achtervolging door verschillende sterrenstelsels volgde en gelukkig wisten onze helden te ontsnappen aan de wraak van de Dark Lord. Rond acht uur hadden we een tafeltje gereserveerd bij het Carnation Café in Main Street. Daar waren we eerder op de dag al eens langs gewandeld en het eten dat de mensen op hun bord hadden, zag er goed eetbaar uit. Voor het eten eerst nog een vlucht boven Londen met Peter Pan, een wandeling door Toontown en een fotoreportage bij een beeld van Mickey. De foto's hoorden bij de genie+-pas dus daar hebben we mooi gebruik van gemaakt. Het eten was prima. Cheeseburgers voor Petra, Evi en Tim, een stuk zalm met rijst en echte groenten voor Luuk. Het waren behoorlijk porties dus we hadden geen honger meer toen we naar buiten gingen. En het was niet eens duurder dan andere keren dat we hebben uitgegeten. Als afsluiting van een dagje Disney hoort natuurlijk een mooie vuurwerkshow. We werden niet teleurgesteld. We hadden gisteren van afstand al het vuurwerk gezien maar in het park was het veel indrukwekkender. We stonden in Main Street en op de gebouwen en op het kasteel werden beelden uit Disney-films geprojecteerd. Daarbij bijpassende muziek en daarop aansluitend de vuurwerkshow. Een kwartier lang hebben we genoten van dit spektakel en toen was het dagje Disney ineens voorbij. Nog een laatste stop voor een souvenirtje en toen moesten we twintig minuten wandelen naar het hotel. Daar hebben we nog een bakje ijs gegeten maar omdat het al half elf was toen we terug waren, is het nu ook snel tijd om naar bed te gaan. Iedereen is bekaf na dertien uur Disney dus we zullen lekker slapen vannacht. Morgenvroeg hebben we geen haast want we hoeven ons alleen te verplaatsen naar Visalia. Sequoia NP ligt te ver van ons hotel om daar morgen al naartoe te gaan dus dat doen we dan vrijdag onderweg naar Yosemite NP. In het Disneypark vonden we het vandaag best wel druk. Gemiddeld komen er per dag zo'n 50.000 bezoekers. Aan de wachtrijen te zien, kan het echter ook nog veel drukker zijn. Wat weer betreft hadden we vandaag misschien dan wel een zwaar bewolkte dag met af en toe een klein buitje, maar dat was toch beter dan een zonnige dag. Op die momenten namelijk dat de zon door de wolken kwam, was het meteen bloedheet en benauwd.  

Donderdag 10 augustus 2023 Visalia

Vanochtend een hele rustige start. Na douchen, ontbijten en inpakken was het al ruim na tien uur toen we uit Anaheim vertrokken. Het eerste deel van de route bracht ons over de drukke zesbaans Highway langs Downtown LA. Ook hadden we op een gegeven moment even kort uitzicht op de beroemde HOLLYWOOD-letters hoog tegen de helling. Petra en Evi hebben geprobeerd om er een foto van te maken maar dat bleek nog een hele opgave. We hadden echter geen zin om de stad in te rijden op zoek naar een plaats om een goede foto te maken. Van alle verhalen op facebook van mensen die dat wel gedaan hadden, werden we niet vrolijk dus hebben we dat maar laten schieten. Wat volgende was een vrij eenvoudige rit naar het nieuwe hotel. Onderweg wel een paar keer een flinke file en in Bakersfield een lunchstop bij de Walmart waardoor het toch al bijna vier uur was toen we bij het Hampton Inn aankwamen. Daar hebben we vervolgens niet zo veel meer gedaan. Luuk en Evi zijn nog een uurtje het zwembad in geweest. Tim en Petra hebben Visalia verkend en boodschappen gedaan. Vandaag stonden er magnetronmaaltijden op het menu. Lasagne en Pasta Alfredo. Beide waren prima te eten. Daarna hebben we nog damesvoetbal gekeken: kwartfinale Spanje - Nederland. Jammer dat de dames verloren hebben. Morgen rijden we door naar Yosemite NP. Wel via een omweg want we willen ook de grote bomen in Sequoia NP gaan bekijken. Vrijdag 11 augustus 2023 Oakhurst Na een prima ontbijt met zelfgebakken wafels waren we om negen uur alweer onderweg. Het was een half uurtje rijden naar de ingang van Sequoia NP. Het was een mooie route langs sinaasappel- en olijfbomen. Daarna was het nog eens een half uur naar het grote doel van vandaag: de grote Sequoia-bomen. Voordat we daar waren, moest er eerst flink geklommen worden. Visalia lag op ongeveer 100 meter hoogte in de Central Valley. De Sequoia-bomen zijn nogal eenkennig wat betreft groei-gebied en komen dan ook alleen van nature op een bepaalde hoogte voor. We moesten dus ook stijgen tot ruim 2000 meter. Dat gebeurde via heel veel haarspeldbochten. Onderweg zagen we ook verschillende plekken waar bosbranden hun werk gedaan hadden. Jarenlang is hard geprobeerd om bosbranden te voorkomen. Toen kwamen ze er achter dat de sequoia's bosbranden nodig hebben. Bosbranden zorgen ervoor dat de concurrentie verdwijnt en dat de zaadjes uit de dennenappels vrijkomen. Sinds men dit weet, wordt af en toe ook bewust een stuk bos in brand gestoken. Bij de meeste sequoia's is het onderste deel van de stam zwartgeblakerd door een bosbrand. Zelf heeft de boom er maar beperkt last van. Eerst reden we door 'gewoon' naaldbos en ineens waren ze er, de grote sequoia's. Bij het museum hebben we de auto geparkeerd en na een korte bezichtiging van de tentoonstelling over de bomen hebben we een rondje gewandeld. De Big Trees Trail voerde ons rond een grote wei. De wei zelf is te nat voor sequoia's om te groeien maar omdat ze wel veel water nodig hebben, groeien ze overal rondom de lager gelegen wei waar zich smeltwater verzamelt. Na de wandeling hebben we eerst een hapje gegeten en toen zijn we richting "Tunnel Log" gereden. Dit is een boom die in 1936 is omgevallen en waarin ze vervolgens een tunnel hebben gehakt waardoor je er doorheen kunt rijden. Voor de foto's en het filmpje hebben we twee rondjes gereden. Na dit grappige uitstapje was het tijd voor wat lichamelijke inspanning. Die kregen we bij Moro Rock. Deze granietkoepel steekt hoog boven het park uit en zagen we al van ver toen we omhoog reden. Er is een wandelpad uitgehakt waardoor je helemaal naar de top kunt klimmen. Petra en Evi zijn tot de helft meegegaan. Toen vonden ze het toch niet zo leuk meer. De muurtjes en hekjes waren erg laag en de afgrond was heel steil en diep. Tim en Luuk zijn wel tot boven gekomen en hebben zich daar op foto laten vereeuwigen. Na het klimmen was het tijd om naar de top-attractie van het park te rijden. De grootste boom ter wereld: de General Sherman Tree. Hij is met 83,8 meter niet de hoogste en met 11 meter doorsnede ook niet de dikste boom ter wereld maar qua volume is het de meest omvangrijke boom ter wereld. We vonden het geen mooie boom want hij lijkt aan de bovenkant ineens te stoppen. Desondanks was de rij om met de boom op de foto te kunnen belachelijk lang. We hebben dus maar een rondje om de generaal gewandeld en van andere kanten een foto gemaakt. Toen we terug waren van onze wandeling naar de General Sherman was het al drie uur en werd het tijd om op weg te gaan naar ons hotel. Dat was nog een ritje van zo'n drie uur. Onderweg nog wat file en een tussenstop in Fresno. Allereerst om boodschappen te doen en daarnaast om een hapje te eten. We hebben vandaag een bezoekje gebracht aan de Kentucky Fried Chicken. Ons eerste bezoek ooit en het viel niet tegen. Het bestellen was nog even een uitdaging want ze bleven maar vragen stellen. Gewoon of extra crispy, wel of geen gravy, coleslaw en mashed potatoes, welk drinken, groot of klein etc. Om zeven uur waren we tenslotte hier in Oakhurst. De kamer was zo gevonden en die ziet er prima uit. Luuk en Evi hebben zoals gebruikelijk het zwembad uitgeprobeerd en verder doen we vandaag niet veel meer. Morgen willen we op tijd richting Yosemite NP want het schijnt er al vroeg druk te worden.

Zaterdag 12 augustus 2023 Oakhurst

En druk was het. We zaten om zeven uur aan het ontbijt en om half acht waren we onderweg. Het bleek echter toch nog best een flinke reis die we moesten maken voordat we konden genieten van het natuurschoon in Yosemite. Eerst moesten we een klein half uurtje in de rij staan voor de toegang tot het park. Dat viel heel erg mee want er stonden borden tot anderhalf uur toegangstijd…. Daarna zaten we achter een chauffeur met weinig rijervaring in de bergen. De route ging weer omhoog naar 1500 meter en daarna weer aan de andere kant omlaag naar de Yosemite Valley. Er waren dus wel wat bochten te rijden en onze voorganger sneed ze allemaal verkeerd aan en ging daarna dus flink in de remmen. Inhalen was niet aan de orde dus het schoot niet echt op. Toen we na ruim twee uur de vallei inreden, bleek dat we niet vroeg genoeg waren. De file het dal in was al lang en de eerste parkeerplaatsen waren al vol. Ook de volgende grote parkeerplaatsen die we probeerden, waren al helemaal vol. Nog niet zo lang, want er waren nog mensen hun spullen uit de auto aan het halen en zich klaar aan het maken om te gaan wandelen. Uiteindelijk hebben we de auto maar gewoon ergens langs de weg geparkeerd. We waren de eersten maar toen we vanmiddag terugkwamen, bleek dat dit de gebruikelijke methode is. Auto's stonden ook op plaatsen die we zelf nog niet eens in overweging hadden genomen. Nadeel van de auto parkeren langs de kant van de weg is dat je eerst een paar kilometer moet wandelen om ergens te komen. Omdat we toch aan de wandel waren, zijn we meteen naar de Lower Yosemite Falls gelopen. Van onderuit kon je zowel de Lower als de Upper Falls zien. Het stikte er van de mensen maar dat is niet vreemd met rond de 20.000 bezoekers per dag. Na een sanitaire stop en een banaan wilden we de paarse parkshuttle pakken om naar de trailhead van onze wandeling naar de Vernal Falls te gaan. Helaas bleek deze dit seizoen niet te rijden omdat er aan de weg gewerkt wordt op de route. Er wordt op veel plaatsen gewerkt. Dit heeft onder andere te maken met de enorme berg sneeuw die er afgelopen winter is gevallen. Die heeft behoorlijk wat schade aangericht aan natuur en infrastructuur. Zo zijn op dit moment ook de beroemde Bridalveill Falls ook niet te bezoeken. Omdat we toch onze wandeling wilden maken en geen zin hadden om met de groene shuttlebus eerst een rondje door het hele park te maken (eenrichtingsverkeer!), besloten we dan maar te voet naar het startpunt te gaan. Daar aangekomen, hadden we al tien kilometer in de benen en was het tijd om een hapje te eten. Daarna hadden we genoeg energie om de stevige klim naar de voet van de Vernal Falls te volbrengen. Er zijn wat zweetdruppeltjes vergoten, maar de beloning was een schitterend uitzicht op een mooie waterval. De Misttrail naar de top van de waterval hebben we gezien de tijd en de al afgelegde kilometers maar niet gedaan. Na in file te zijn afgedaald, konden we om half vier de derde shuttlebus richting onze auto nemen. Vanaf de bushalte was het nog een kwartier lopen naar de auto. Onderweg nog mooie uitzichten op de granieten wanden om ons heen. Voor El Capitan is een indrukwekkende wand. Die hebben we later ook nog even goed op de foto gezet, voordat we terug reden naar het hotel. Ook hebben we onderweg nog een tussenstop gemaakt bij de Tunnelview. Vanaf dit viewpoint heb je een fantastisch overzicht over de Yosemite Valley. Zo konden we ook goed zien dat er ander weer aan zat te komen. De zwarte lucht sprak voor zich. Een uitstapje naar een andere hoogtepunt van het park, Glacier Point, hebben we daarom maar laten zitten. We hadden niet de illusie dat we daar nog mooie vergezichten zouden kunnen zien. Ook een bezoek aan Mariposa Grove hebben we overgeslagen. Grote sequoia's hebben we gisteren al gezien. Om half zes waren we terug bij het hotel en hadden we wel een lekkere pizza verdiend. Petra heeft online een paar pizza's besteld en is die samen met Luuk gaan ophalen. Helaas hadden we de website niet helemaal goed begrepen. Papa Murphy's werkt via het "take 'n' bake"-principe. Dat betekent dat je de pizza zelf moet afbakken. En helaas hebben we wel een magnetron op onze kamer, maar geen oven. De kookploeg heeft toen maar ergens anders een paar zeer smakelijke pizza's geregeld en de nog niet gebakken pizza's cadeau gedaan aan de mensen bij de receptie van het hotel. Ze wilden ze ook wel in de koelkast voor ons bewaren, maar aangezien we morgen in Monterey waarschijnlijk ook geen oven hebben, hebben we dat aanbod maar afgeslagen.

Zondag 13 augustus 2023 Monterey

Het bleef lang stil op kamer 100 van de Holiday Inn Express in Oakhurst vanochtend. Pas tegen negen uur kwam er wat activiteit. Om half tien zaten we vervolgens aan het ontbijt en om kwart over tien lieten we de bergen achter ons. Het was tijd voor een verandering van omgeving en we waren deze vakantie nog niet aan zee geweest. Anaheim was wel in de buurt maar toch niet helemaal. Na een rit door de Central Valley van Californië, langs de sinaasappelen en andere fruitboomgaarden, reden we tegen half twee de laatste helling af. Bij aankomst hier in Monterey bleek de temperatuur binnen zes kilometer gehalveerd. Bij de laatste tussenstop was het nog 34 graden en zonnig, in Monterey 17 graden en laaghangende bewolking en mist. Na bij de Walmart een lunch te hebben samengesteld, was het nog te vroeg om naar het hotel te gaan. We hebben toen de 17-mile-drive gereden. Dit is een weg langs dure huizen, zes verschillende golfbanen bij Pebble Beach en langs de kust. Dat laatste was natuurlijk het leukste. We hebben bij het eerste strand onze lunch gegeten. Het was fris dus we hebben voor het eerst in lange tijd de vesten weer nodig gehad. Na de lunch kwamen we langs verschillende uitzichtpunten vanwaar we dieren konden zien. In eerste instantie alleen wat aalscholvers en pelikanen maar later hebben we ook verschillende zeeotters, zeeleeuwen en zeehonden gezien. Door het dieren spotten, ging de tijd snel voorbij en toen we de drive helemaal af hadden, was het al half vijf. Het hotel was snel gevonden en het inchecken bij dit zestiende hotel van de vakantie was routine. Minder routine was het verplaatsen van de bagage. Van de parkeergarage naar de kamer was het best wel een stukje slepen met al onze tassen. Er was helaas geen karretje beschikbaar voor het zelf verplaatsen van de bagage. Dan hadden we toch gewoon gebruik moeten maken van de valet-service. Dan was de auto voor ons geparkeerd en hadden ze bagage voor ons naar boven gebracht. Geen idee hoeveel we daarvoor extra hadden moeten betalen maar selfparking was met 22 dollar al duurder dan Las Vegas. Bij het uitladen van de auto bleek dat de watermeloen die we bij ons hadden, stuk was gegaan (bevroren in de koelkast?) en het sap in de bekleding van de bagageruimte was gelopen. We hebben geprobeerd het schoon te krijgen maar of het goed gelukt is? De kamer is één van de grootste en mooiste van deze reis. Dat mag ook wel want na alle twee en drie sterren hotels sluiten we de reis af met verblijven in hotels met vier sterren. Na een uurtje relaxen zijn we op stap gegaan naar Fishermans Wharf. Dat bleek hier vlak achter het hotel te liggen. Naast een hele reeks restaurants, snoepwinkels en souvenirshops, bleken ze een kudde zeeleeuwen te hebben. De geur kwam ons al tegemoet en daar waren Luuk en Evi toch niet heel gelukkig mee. Waar we vanmiddag tijdens de drive de zeeleeuwen alleen ver weg op een rots hebben zien liggen, konden we ze nu ongeveer aanraken. Op Fishermans Wharf hebben we een restaurant uitgezocht waar we lekker vis gegeten hebben. Bij de Rockfish Harbor Grill had Petra een Fisherman's Platter, Evi de Crispy Prawns and Fries en Luuk en Tim de Swordfish Steak. Het smaakte uitstekend. Na het eten hebben Luuk en Evi gebruik gemaakt van de laatste mogelijkheid om deze reis nog een duik in een zwembad te nemen. Morgen onze laatste etappe voordat we weer naar huis vliegen. Als het weer een beetje goed is, willen we de Highway 1 volgen tot San Francisco.

Maandag 14 augustus 2023 San Francisco

Helaas was het weer niet zoals we gewenst hadden. Dus geen strakblauwe lucht en 25 graden. In plaats daarvan zwaarbewolkt en 16 graden. Toch hebben we ons maar gewoon aan het plan gehouden en zijn we langs de kust over de Highway 1 naar het noorden gereden. Zelfs met de bewolking en af en toe mist was het een mooie route. Eerst nog wat verder van de kust af, maar vanaf Santa Cruz hadden we eigenlijk steeds uitzicht op de Grote Oceaan. De walvissen zaten helaas steeds net achter de horizon verstopt dus veel meer dan pelikanen en aalscholvers hebben we niet gezien. Tegen één uur naderden we San Francisco en omdat we vandaag nog een auto beschikbaar hadden, besloten we via het uitzichtpunt van de Golden Gate brug te rijden. Op de parkeerplaats bleek dat de déjà vu die Tim voorspeld had inderdaad uit ging komen. Toen hij hier in 1993 aankwam, zat de brug namelijk helemaal in de wolken en heeft hij er toen ze er overheen reden niets van gezien. Ook nu zat de brug helemaal in de mist. zijn toch even gaan kijken maar dat was eigenlijk meer omdat een sanitaire stop voor sommigen wenselijk was. Op te terugweg van de toiletten, was er al wat meer van de brug te zien. We besloten toen op aanwijzing van Luuk toch maar de brug over te steken en te kijken of het aan de andere kant beter was. In eerste instantie was dat niet het geval maar hoe langer dat we treuzelden, hoe meer het opklaarde. Toen we na een korte wandeling op een viewpoint aankwamen, was de brug volledig uit de mist en was er hier en daar zelfs wat blauwe lucht zichtbaar. Dus hebben we toch foto's met een volledige brug kunnen maken. Toen we genoeg gezien hadden, zijn we naar ons hotel gereden en hebben we ingecheckt. Tim heeft daarna nog met water en afwasmiddel de bekleding van de bagageruimte behandeld om wat van de stank van de bedorven watermeloen weg te krijgen. Het is redelijk gelukt. In ieder geval voldoende om bij het inleveren van de auto geen gezeur te krijgen. Er was verder geen schade en we kregen zelfs nog geld terug omdat we de auto een dag eerder inleveren. Dat laatste is een beetje dubieus want op onze papieren staat toch echt dat we auto op 14 augustus om 17.00 uur zouden inleveren. Maar goed, die honderd euro weten we vast nog wel ergens aan te besteden. Luuk en Evi waren niet meegegaan toen we de auto in gingen leveren, ze hadden het te druk met het magnetisch dartboard in onze hotelkamer. Zo hoefden ze ook niet te zeuren dat ze weer moesten wandelen. San Francisco is namelijk niet echt een leuke stad voor wandelaars. In de stad is geen meter vlak en dan hebben we het niet over een paar kleine heuveltjes. Het zijn toch behoorlijk pittige klimmetjes die de mensen hier dagelijks moeten bedwingen. Gelukkig waren we met de auto al een stuk omhoog gegaan zodat we niet te veel moesten klimmen. We waren namelijk op zoek naar een fotopunt dat Tim zich uit 1993 herinnerde. Op de foto stonden volgens zijn herinnering Alcatraz, de Golden Gate Bridge en een Cablecar. We kwamen er al snel achter dat dit niet kon kloppen. Alcatraz en de brug kunnen vanaf een plek waar een cablecar rijdt nooit samen op één foto gestaan hebben. We hebben echter wel een plek gevonden die voldeed aan de andere eisen en na op de cablecar gewacht te hebben, kon de foto gereproduceerd worden. Na de fotostop hoefden we alleen nog maar bergaf naar de haven en toen via de souvenirwinkels terug naar het hotel. Daar werden Luuk en Evi opgepikt en toen was het tijd voor een voedzame maaltijd bij Applebees. Drie biefstukken en een cheeseburger werden vakkundig weggewerkt. Na het eten hebben we nog even een kijkje genomen bij de zeeleeuwen op Pier 39. Ook hebben we daar een rondje gewandeld langs alle toeristenwinkeltjes. Tim heeft even rondgekeken in de kerstwinkel en Evi heeft de winkel bezocht die ze eerder deze reis ergens op internet was tegengekomen: "Make your own bear - workshop". Als toetje hebben we bij het hotel onze tegoedbonnen voor s' mores ingeleverd. Met het bouwpakket dat we daarvoor kregen hebben we in de tuin van het hotel bij een van de vuurplekken mashmallows geroosterd en die met koekjes en chocolade lekker opgesmikkeld. Daarna nog een paar spelletjes en toen waren we om negen uur weer terug op onze kamer. Morgen nog een laatste dagje om leuke dingen te doen. Wat we precies gaan doen, is afhankelijk van het weer. We laten ons morgenvroeg verrassen.

Dinsdag 15 augustus 2023 San Francisco

Toen we vanochtend opstonden, was het best aardig weer. De Golden Gate brug zat nog in de wolken, maar Alcatraz was al goed zichtbaar. Eerst hebben we op ons gemak de tassen alvast ingepakt. Het lijkt erop dat we alles gemakkelijk weer mee naar huis krijgen. Na het inpakken hebben we de deur achter ons dicht getrokken en zijn we op zoek gegaan naar een plek om te ontbijten. We kwamen uit bij een creperie waar we ons tegoed gedaan hebben aan crepes met s' mores, aardbeien met bananen en omelet. Met deze bodem konden we er wel weer een paar uur tegen. Na het ontbijt zijn we in de rij gaan staan voor de Cablecar. Na een klein uurtje wachten konden we met de tram de heuvels in. Petra en Evi zittend, Luuk en Tim op de treeplank. Het was een leuk ritje. Langs Lombard Street, door Chinatown en steile heuvels op en af. Op het eindpunt zijn we weer in de rij gaan staan voor de terugreis. Hier vertrokken twee verschillende lijnen dus ging de rij ook twee keer zo snel. Op de terugweg had Evi voldoende moed verzameld om ook op de treeplank te staan en zoals verwacht, vond ze het kei leuk. Op Lombard Street zijn we uitgestapt en na een flink stukje bergop wandelen kwamen we bij het beroemde, kronkelende deel. Het was er druk met fotograferende toeristen en auto's die de beroemde straat naar beneden reden. Uiteraard hebben wij ook wat foto's gemaakt voordat we weer naar Fisherman's Wharf zijn gelopen. Daar kwamen we erachter dat ons plannetje om met de ferry naar Sausalito te varen voor de lunch niet ging lukken. De veerboot was al weg en zou pas over twee uur weer gaan. Fietsend over de Golden Gate brug naar Sausalito en dan met de ferry terug zagen we niet meer zitten dus hebben we kaartjes gekocht voor de Golden Gate Bay Cruise. Van drie tot vier hebben we toen een boottocht gemaakt die ons onder de Golden Gate brug door voerde en daarna via Alcatraz terug ging naar de haven. Op de boot waaide het behoorlijk maar daar was wat betreft golfslag weinig van te merken. Er is dus ook niemand ziek geworden en we hebben allemaal optimaal kunnen genieten van de mooie uitzichten. Toen we om vier uur weer aan land waren, was het tijd om wat te eten. Dat hebben we gedaan bij de Bubba Gump Shrimp Co. bij Pier 39. Het thema van het restaurant is weer gebaseerd op de film Forrest Gump en ze zijn gespecialiseerd in ……. garnalen. Die hebben we dus ook allemaal lekker gegeten. Na het eten had Petra een date geregeld met de familie Vallen. Marlou zit samen met Petra in de ouderraad en Bram zit bij Luuk in de klas. Zij zijn ook aan hun laatste dagen van een Amerikaanse roadtrip bezig die hen langs veel van dezelfde plaatsen heeft gevoerd waar wij zijn geweest. Onder het genot van een ijsje en een drankje hebben we eerst in het park en daarna aan het strand gezellig een uurtje bijgekletst. Luuk en Evi hebben zich in de tussentijd met Bram en Emma vermaakt. Eerst in de golven, daarna met het bouwen van zandkastelen. Rond half acht hebben we afscheid genomen en hebben nog wat geld geïnvesteerd in wat truien, vesten en andere souvenirs. Daarna door naar het hotel voor een verfrissende douche en een laatste nacht in een hotel. Die verfrissende douche liet nog wel even op zich wachten omdat we onze kamer niet in kwamen. Na het resetten van de kaartjes bleek het probleem niet opgelost. Maintenance werd erbij gehaald en ook die kregen de deur in eerste instantie niet open. De deur zat van binnenuit op slot. Nadat er een laptop was geregeld, lukte het uiteindelijk om de deur weer open te krijgen. Wel moeten we nu opletten als we vertrekken want de deur valt steeds vanzelf in het nachtslot en dan kan hij alleen nog met de laptop geopend worden. Gelukkig hoeven we er in principe alleen nog uit als we morgenvroeg vertrekken. Om vijf uur is er als het goed is een taxibusje hier om ons naar het vliegveld te brengen.

Donderdag 17 augustus 2023 Blerick

Woensdagochten liep om kwart over vier de wekker af in de hermetisch afgesloten hotelkamer 3055 in het Zephyr-hotel in San Francisco. Nog wat slaperig werd er gezongen voor de jarige en daarna moesten we ons snel in gereedheid brengen om aan de reis naar het vliegveld te beginnen. Toen we om tien voor vijf beneden kwamen, stond de taxi al voor ons klaar. Vol enthousiasme wilde de chauffeur de tassen in de auto zetten maar hij had wat moeite met de onhandelbare rode tassen. Die willen namelijk niet meer zo goed rollen en moet je ongeveer over de grond slepen. Met wat hulp van de jarige kwamen de tassen in de auto en al snel waren we onderweg naar San Francisco International Airport. Er was zo vroeg nog bijna geen verkeer dus waren we binnen een half uur bij de terminal. Even afrekenen en toen konden we al inchecken. Dat kon gewoon bij een computerpaal en de bagagetickets kwamen er ook gewoon uitgerold. Die moesten we zelf aan de tassen maken. Daarna de tassen bij de balie afgeven en door naar de security. Daar werden onze gezichten uitgebreid vergeleken met de foto's in onze paspoorten. Bij Luuk twijfelden ze even maar toen hij zijn pet afzette, waren ze er toch van overtuigd dat hij het echt zelf was. Bij het paspoort van Petra werd eerst uitgebreid naar Evi gekeken maar die leek niet genoeg op de foto. Bij de scanner werd vervolgens de bagage van Evi eruit gepikt. Daar werden nog even al haar magneten gecontroleerd. Gelukkig mocht ze die vervolgens gewoon weer meenemen. Om zes uur hadden we alle formaliteiten achter de rug en konden we op zoek naar een ontbijt. We hadden snel allemaal een sandwich of wrap gevonden die ons wel lekker leek en we hebben een plekje opgezocht om ze op te eten. Heel ver zijn we met het opeten niet gekomen want onze keuzes op de vroege morgen waren niet optimaal. De gekozen boterhammen waren zo pittig dat we na twee happen niets meer proefden. Zonde van het geld, maar opeten was geen optie. De daarna gekochte chocoladebroodjes waren een stuk beter van smaak. Tegen zeven uur mochten we het vliegtuig in en tien minuten later dan gepland stegen we op richting Dallas. Na een probleemloze vlucht kwamen we daar een kwartier voor het aangegeven schema aan. Toch waren we in de tussentijd al twee uur van de dag kwijtgeraakt vanwege het tijdsverschil. In Dallas hoefden we deze keer niet de bagage op te halen of door de douane. We konden dus snel met de Skylink-trein naar de andere terminal waar we vervolgens een paar uur de tijd hadden om ons voor te bereiden op de laatste vlucht. Het gebak voor de jarige hebben we helaas niet gevonden dus hebben we het moeten doen met wat M&M's en overgebleven chocoladebroodjes. Netjes op tijd vertrokken we uiteindelijk weer uit Dallas en konden we ons opmaken voor ruim acht uur niets doen. Een beetje film kijken, spelletjes doen, foto's bekijken en natuurlijk eten en drinken. Pretzels, drinken, warme maaltijd (pasta met rode saus of couscous met kip) en daarna gingen de lichten uit omdat we al de nacht invlogen. Luuk heeft zich vooral beziggehouden met de spelletjes op het entertainmentcenter op zijn beeldscherm. Hij kan Blackjack spelen en is klaar voor een volgend bezoek aan Las Vegas. Tim en Evi hebben nog wel wat tijd geslapen, maar Petra en Luuk hebben weinig nachtrust gehad tijdens de vlucht van Dallas naar Amsterdam. Een uur voor aankomst werd het ontbijt geserveerd. Dat bestond uit een bakje yoghurt, een zakje muesli voor in de yoghurt en een vijgenbroodje. Niet iedereen werd hier gelukkig van. Met bijna een uur voorsprong op het aangegeven vluchtschema landden we om kwart voor acht op Schiphol. Na een rondje sightseeing mochten we na een half uur van boord en aansluiten in de rij bij de douane. Nadat we weer in Nederland waren toegelaten, mochten we op onze bagage wachten. We hadden op de app van American Airlines al gezien dat de tassen in Dallas waren ingeladen dus we hoefden ons geen zorgen te maken of ze wel op de band zouden komen. Toen we alle tassen verzameld hadden, werd A4-parking gebeld en na een kwartiertje werden we opgepikt. Snel werden we naar onze auto gebracht en om half tien reden we de snelweg op voor onze laatste kilometers naar huis. Luuk en Evi waren al snel naar dromenland vertrokken en ook de laatste vijftig kilometer had Petra voldoende vertrouwen in de navigatiekunsten van Tim dat ze even de oogjes dicht maakte. Om half twaalf waren we thuis en konden we de tassen naar binnen brengen. Daar werden we opgewacht door een zwerver die voor de TV zat met de verkeerde afstandsbediening. Hij had niet veel te melden, maar aan de verdere versieringen in huis was het toch wel duidelijk dat dit Abraham moest zijn die Tim in kwam wijden in de geheimen van de Mosterd. Na van de eerste schrik bekomen te zijn, konden we beginnen met opruimen. De tassen waren zo leeg en de eerste machines was werden gedraaid. Luuk en Evi probeerden wakker te blijven, maar Evi was daar succesvoller in dan Luuk. Tim heeft alvast wat boodschappen gedaan en toen konden er wat kroketten worden gebakken. Na het eten verder opruimen en bezoek ontvangen. De opa's en oma's kwamen langs om de eerste verhalen te horen en om ons te helpen wakker te blijven. Tegen de avond werd er traditiegetrouw een Chinese maaltijd gehaald en daarna mochten we dan toch echt naar bed. Om tien uur had iedereen de ogen dicht en konden we eindelijk uitrusten. Daarmee is er een einde gekomen aan een fantastische vakantie. We hebben ruim 6500 kilometer door het westen van de Verenigde Staten getrokken en heel veel mooie dingen gezien. Wat nu precies het mooiste was, kunnen we eigenlijk niet precies aangeven. Hoogtepunten waren in ieder geval Disney, Bryce, Yellowstone, de Antelope Canyon, de wandeling door de Narrows en de helikoptervlucht over de Grand Canyon. Nu rest nog het uitzoeken van de foto's, het monteren van de film en het koesteren van alle mooie herinneringen aan deze geweldige reis. Op naar de volgende.