Multi-triathlon Inzell 2003

December 2001

Tijdens een zaterdagavondje surprisebouwen in de Klingerberg spreekt Dennis de legendarische woorden: ‘Dat zou ik nog wel eens een keer willen doen.’ Zelden heeft hij van het uitspreken van zo’n eenvoudig zinnetje zo veel spijt gehad!! Hij vertelde dat hij in een triathlonblaadje gelezen had dat er begin januari 2002 in Inzell een wintertriathlon gehouden zou worden. En dat leek hem nog wel eens wat. Tim zag dat ook wel zitten. Zei hij ……..

Wat Dennis niet verwacht had, was dat Tim de volgende dag al informatie ging verzamelen en hem daar ’s maandags al mee confronteerde…. Maar:  ‘een man een man, een woord een woord’, dus werd er ingeschreven. Tim kocht een mountainbike en er werd getraind. In Weert werd een Run-ATB-Run meegedaan en toen waren de drie weken voorbereiding om.

Gelukkig bleek dat er maar erg weinig inschrijvingen waren; dus de wedstrijd ging niet door. Zo kwamen onze helden met goed fatsoen onder deze ondoordachte onderneming uit. Dachten ze ……

Oktober 2002

Ondanks het niet doorgaan van de editie van 2002, bleek de organisatie van de wintertriathlon toch in 2003 een nieuwe poging te willen wagen. Met voldoende voorbereidingstijd voor de boeg werd er door onze waaghalzen dus maar een ambitieus programma samengesteld. Intussen had André Janssen zich ook gek laten maken en hij besloot mee te doen. Ook de bijbehorende dames zagen een lekker weekendje Inzell wel zitten dus ook het thuisfront steunde de onderneming.

Het vastgestelde voorbereidingsprogramma omvatte onder andere de zevenheuvelenloop, de strandrace in Egmond en alle wedstrijden van de Dagblad Cross Cup. Deze laatste serie wedstrijden werden als training allemaal op de fiets bezocht (zelfs Well en Herkenbosch !!!). Hoewel de planning regelmatig onderbroken werd door blessures, studieverplichtingen, werk en andere ongemakken, werd de Kerst uiteindelijk gehaald. Tim vertrok voor een trainingsstage van twee weken naar Egypte waar hij met een diareedieet twee kilo gewicht en conditie kwijtraakte; Dennis spijbelde een weekje van school en ging drie weken illegaal trainen in Tsjechië en André zorgde voor aanvulling van zijn voedselreserves zodat hij de ontberingen straks op deze manier beter kon doorstaan.

Als afsluiting van de voorbereiding werd er nog door Dennis en Tim deelgenomen aan de Run-ATB in Venray. Dit was niet erg goed voor het zelfvertrouwen van Dennis maar Tim fleurde er helemaal van op……

Februari 2003

Naarmate de dag van de waarheid naderde, werden de trainingen langzaam afgebouwd, zodat in optimale conditie begonnen kon worden aan de wedstrijd. Tim sloot zich aan bij het vaste groepje maandagavondspinners bij Bodymovement, Dennis deed iets soortgelijks bij de triathlonners van TV Venray en André koos voor absolute rust als ideale voorbereiding. Er kon dus niets meer mis gaan. André regelde bij zijn nieuwe baas een dagje vrij, Dennis wist intussen al hoe hij moest spijbelen dus dat was verder geen probleem en uiteindelijk slaagde ook Tim erin om vanaf vrijdagmiddag 12.00 uur vrij te krijgen. Dit was noodzakelijk aangezien de wedstrijd op zaterdag was en Inzel toch snel een 800 kilometer rijden is. André en Jolanda werden met de fietsen en de ski’s alvast vooruitgestuurd en nadat Tim ‘s morgens nog 4 uur lang kinderen had verveeld met biologielessen, vertrokken ook de overige deelnemers naar het zuiden. Dennis had voor drank en snoep gezorgd dus hongerlijden zat er niet in. Ondanks de sneeuw die de eerste drie uur viel, schoot het goed op. Files werden deskundig vermeden. Zelfs toen Tim probeerde een andere route te rijden om toch in de file te komen, werd dit door de navigators meteen gecorrigeerd. Uiteindelijk kwamen Dennis, Petra en Tim om 20.30 uur in Inzel aan. Daar sneeuwde het intussen en was alles bedekt met een dikke laag wit poeder.

Aangezien André en Jolanda al waren gearriveerd en de sleutels van het pension hadden opgehaald, konden we meteen op zoek naar een plaats om schnitzels met frietjes te eten. Na het aanvullen van de voedselreserves werd er naar het pension geglibberd en kon iedereen op tijd naar bed.

8 februari 2003: D-Day

 Na een uitstekende nachtrust werden onze topatleten om 08.00 uur gewekt door een SMSje van Petra met de mededeling dat het sneeuwde. Na het ontbijt (verse broodjes, gekookt eitje, thee etc.) gingen de heren alvast op de fiets een deel van het parcours verkennen en de dames gingen even het dorp in. Aangezien het de hele nacht gesneeuwd had, lagen de wegen er moeilijk begaanbaar bij. Al vlug werd dan ook besloten om de fietsen alvast naar het ijsstadion te brengen en daarna ging het te voet terug naar het pension om de ski’s en de tassen op te halen.  Na een flinke wandeling konden dan eindelijk de startnummers opgehaald worden. Voor ieder onderdeel was er een apart nummer: voor het lopen op de borst, voor het fietsen op de rug en voor het langlaufen op het rechterbeen. Met name dit laatst leverde voor Dennis wat problemen op. Iedereen die het formaat van Dennis’ benen kent, weet dat een gemiddeld startnummer daar toch zeker twee keer rond kan!

Na nog wat zenuwachtig op-en-neer gedrentel, het parkeren van de ski’s en fietsen, het prepareren van de ski’s en meer van dit soort vreemde dingen, kon dan eindelijk vertrokken worden richting het centrum van Inzell. Daar werd om 13.00 uur het startschot gegeven met een geweer waarmee Sadam in no-time uit Irak zou zijn verjaagd.

Vanaf het begin was het glibberen en glijen. De straten en paden waren bedekt met een dikke laag sneeuw die ook nog eens steeds dikker werd aangezien het bleef sneeuwen. De eerste vijf kilometer gingen voornamelijk bergop. Dat hakt behoorlijk in je  kuiten en dat merk je pas echt bij het fietsen. Na negen kilometer ging het parcours langs het pension waar de dames klaar stonden met de aanmoedigingen. Dennis en Tim kwamen hier nog redelijk fris voorbij; bij Andre was het beste er intussen al vanaf.

Terug bij het ijsstadion moesten de fietsen en schoenen even uitgegraven worden en daarna kon er begonnen worden aan 15 kilometer mountainbiken. Al na een kilometer zat de eerste pittige helling en na twee kilometer was het helemaal afzien geblazen. Tijdens het lopen hadden ze deze afgrijselijk helling al mogen verkennen. Toen was het gelukkig bergaf; nu moest geprobeerd worden de steile berg met de fiets te bedwingen. De meesten moesten hier toch meerdere malen afstappen om een stukje te voet verder te gaan. Na het bereiken van de top was de rest van het fietsen een peuleschilletje …. ????!!!! Afgezien van een verdwaalde hond, veel sneeuw op de weg, medewerkers die je de verkeerde kant op sturen en af en toe wat kramp gebeurde er onder het fietsen weinig.

Pas rond het langlaufen begon het leuk te worden. Alle drie de heren hadden zich op hun eigen manier voorbereid en verheugd op dit onderdeel. Dennis was ’s maandags van te voren nog maar eens illegaal een dagje gaan oefenen in de Ardennen, Andre stond voor de tweede keer in twee jaar tijd op (gehuurde) ski’s en Tim dacht voldoende te hebben aan ruim 10 jaar ervaring. Ze kwamen allemaal bedrogen uit. Andre was de eerste uitvaller. Tijdens het wisselen van fietsschoenen naar langlaufschoenen kreeg hij kramp. De dames wisten hem er vervolgens van te overtuigen dat het verstandiger was het bijltje er maar bij neer te gooien. Dennis begon voortvarend aan het skaten maar kwam al snel tot de conclusie dat verse sneeuw niet erg geschikt is om met het beschikbare materiaal fatsoenlijk te glijden. Het werd dus met recht ‘langLAUFEN’. Aangezien hij niet wist hoeveel voorsprong hij had, begon hij zich al snel zorgen te maken dat Tim misschien wel goed materiaal had en hem in zou halen. Het schrikbeeld om nog jaren achtervolgd te worden met een dergelijke ‘afgang’ zorgde ervoor dat hij door bleef gaan. Toen hij op een gegeven moment ergens op het parcours Tim in het vizier kreeg, viel er een hele last van hem af. Voor Tim was de ellende echter pas begonnnen. Al na 1 kilometer langlaufen had ook bij hem de kramp in de bovenbenen toegeslagen. Kramp in zowel voorkant als achterkant van het dijbeen is niet bevorderlijk voor langlaufprestaties. Het breken van een skistok, zoals hij een kilometer verder probeerde, werkt trouwens ook niet erg stimulerend. Gelukkig was Dennis zo sportief om Tim zijn skistokken te geven; Dennis was bijna klaar, Tim moest nog ruim 6 kilometer. Daarnaast wist Dennis waarschijnlijk uit de eerste ronde dat er een stukje verderop een materiaalpost was zodat hij slechts 100 meter met een stok hoefde te lopen ;-)

Het laatste rondje was voor Tim een lijdensweg. De ski’s gleden voor geen meter en om de paar honderd meter moesten de ski’s uit om de glijvlakken schoon te maken. Vloekend en tierend strompelde hij verder. Gelukkig zijn hier geen videobeelden van. Er zijn wel beelden van zijn binnenkomst in het stadion. Alles was al opgeruimd en bijna iedereen was al weg. Zijn trouwste supporters waren hem al tegemoet gelopen maar dat werd hun niet in dank afgenomen. Als een zombie kwam hij tenslotte ruim een half uur na de tijdslimiet binnen.

Amper bijgekomen moest alle rotzooi meteen worden opgeruimd aangezien de medewerkers al in de bus zaten om te gaan eten………

Daarna was het slechts zorgen dat alle spullen terug in het pension kwamen en dat de helden konden douchen en rusten. Na deze rust werden in een plaatselijk restaurant de vetreserves weer op peil gebracht. Dennis genoot van alle gratis cola en amuseerde de rest van het gezelschap door af en toe plotseling op te staan. Hij zei dat hij geen kramp had maar alleen even een stukje wilde bewegen. Alsof hij die dag niet algenoeg beweging gehad had. De rest van de avond is snel verteld: onze topatleten lagen op tijd in bed en lieten hun vermoeide lichamen rusten. Voor het slapen gaan werd er nog even gefilosofeerd over toekomstige uitdagingen. Hoe serieus deze overpeinzingen genomen moeten worden, valt nog te bezien. Na een grote sportprestatie zit het lichaam van de sporter per slot van rekening vol endorfine. Aangezien je dit kunt beschouwen als een soort drug, waren de jongens behoorlijk onder invloed toen ze plannen maakten voor nieuwe, gestoorde sportevenementen.

 9 februari

Na de welverdiende nachtrust stond er ‘s morgens weer een heerlijk ontbijt klaar. Buiten waren de wolken intussen verdwenen en hadden plaatsgemaakt voor een stralend blauwe hemel. Om het in Tim’s woorden te zeggen: ‘Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, teletubbies kom maar gauw’. En dat deden de teletubbies dus ook. Van tien tot twaalf werd er een schitterende winterwandeling gemaakt. Dat deze wandeling voor het grootste deel over hetzelfde parcours ging waar de heren een dag eerder nog verschrikkelijk hadden moeten afzien, deed van de lol niets af. Er werd vrolijk met sneeuwballen gegooid en er werden wat leuke plaatjes geschoten met foto- en videocamera. Om twaalf uur was het dan toch echt tijd om terug te gaan. Met vereende krachten werden de auto’s uit een vijftig centimeter dikke sneeuwlaag bevrijd en om half een werd aan de terugreis begonnen. Deze verliep net als de heenweg uitstekend. Waar het op zaterdag nog een grote puinhoop was op de Duitse autobahnen, was het zondag perfect. Ondanks een lange tussenstop om lekker te eten en het feit dat het dieseltje van André snelheden boven de 140 km/h niet zo ziet zitten, waren ze toch om half negen bij Huize Fraters. Daar werden bij een kopje thee de eerste sterke verhalen verteld en daarna was het toch echt afgelopen. Iedereen kon lekker gaan slapen en de spierpijn uit lijf en leden laten verdwijnen. Tijdens die slaap kon er gedroomd worden over nieuwe uitdagingen. Of Dennis daarbij gedacht heeft ‘Dat zou ik nog wel eens willen doen’, valt te betwijfelen.

    Uitslag

                                                                        10 km Lopen   15 km MTB         12½ km Langlauf     Totaal

1.                   Machiel Ittmann       HILVERSUM                0:44:10                0:44:40                    0:48:32                        2:17:22

15.                 Dennis Fraters          VENLO                          0:50:03                0:53:30                    1:39:37                        3:23:10                       
20.                 Tim Schreurs             VENLO                          0:56:15                1:06:09                    2:17:32                        4:19:56

DNF.            André Janssen          VELDEN                        1:04:11                1:15:55                         (-)                               (-)