11 augustus 2004       Merida – La Asequia

 

Met twee busjes vertokken we in alle vroegte naar de Llanos. Onderweg werd er ontbeten in een leuk wegrestaurantje. Tim had nog niet echt honger a.g.v. het slikken van zijn eerste tabletje Malarone. Na wat informatie te hebben ingewonnen over het voorkomen van malaria in Venezuela heeft hij maar besloten verder af te zien van het slikken van de pillen en thuis maar eens verder te experimenteren.

Na het ontbijt werd er nog gestopt bij een leuk kerkje in San Rafael. Deze privé-kerk was gebouwd door Juan Félix Sánchez en hij en zijn vrouw liggen hier ook begraven. Daarna gingen we over een pas van 3500 meter en boven hebben we nog even rondgekeken bij enkele meertjes. Volgens onze gids liep daar ook precies de scheiding tussen twee continentale aardplaten.

Na het zoeken van vlinders (onze gids was een vlinderoloog) verlieten we de Andes en gingen we voorzichtig de Llanos in. Deze vlakte omvat een groot deel van Venezuela en is net zo vlak als Nederland en wordt vooral gebruikt voor veeteelt. Daarnaast leven er veel verschillende diersoorten waaronder anaconda´s, kaaimannen, piranha´s en capibara´s. De eerste dag in dit gebied hebben we alleen vogels en vlinders gezien.

Na aankomst in ons overnachtingskamp werd er geluncht en daarna werd er geraft. Petra paste de omgekeerde Zambezi-techniek toe en ging dus op het laatste moment NIET mee. Ze heeft niet veel gemist. De stroomversnellingen stelden niets voor maar de andere activiteiten onderweg waren wel leuk. Er werd wat van rotsen gesprongen, in de sterke stroming gedreven en met de rafts werd wat gehelicopterd (met de neus van de boot omhoog rondjes draaien totdat de boot omkiept). Onze bootsman was overigens de Nieuw-Zeelander waar we in Merida enkele dagen eerder in een lunchroom mee hadden zitten praten. De terugtocht ging ook per boot maar dan achterop een gecharterde pick-uptruck aangezien onze ophaalbus niet kwam opdagen. Zo konden we wel mooi vogels kijken.

Overnacht werd er in een grote slaapzaal met stapelbedden. De spiralen van die bedden waren zo slap dat je het idee had dat je in een hangmat lag.

12 augustus 2004       La Asequia – San Vicente

 Na en tocht over de belabberde wegen, waarbij we regelmatig stopten voor het bekijken van vogels, vlinders, piranha’s e.d. kwamen we in San Vicente aan. Na het omkleden gingen we meteen de boot in voor een paar uurtjes beestjes kijken. Na een kwartiertje varen kregen we een tropische stortbui over ons heen. In eerste instantie dachten we er genoeg aan te hebben om een regenjas aan te doen en de raincovers om de rugzakken te doen. Helaas stond na enkele minuten het water in de boot zo hoog dat de rugzakken toch nat werden. Ook de bergschoenen stonden intussen vol met water en dus werd er richting vaste wal gestuurd. Daar hebben we bij een boerenfamilie het einde van de bui maar afgewacht. Na dit bezoek van een minuut of tien aan een authentieke woning bleek er water in de videocamera gekomen te zijn en konden de zoetwaterdolfijnen dus niet gefilmd worden. Na een uurtje zonnen was het water gelukkig verdampt en kon er weer gefilmd worden. Zo konden de leguanen en kaaimannen die de boot binnengehaald werden toch mooi worden vastgelegd.

Na enkele uurtjes dobberen op de Rio Apure en zijrivieren daarvan ging de zon onder en kon er gezocht worden naar Anaconda’s en kaaimannen. Met sterke schijnwerpers werd het wateroppervlak en het struikgewas gescand voor rode oogjes. Uiteindelijk werden enkele kaaimannen gespot en er werd er ook één gevangen. Weliswaar een kleintje maar toch…..

Verder hebben we veel vogels gezien (reigers, ara’s, hoatzins etc.) en toen de zon begon onder te gaan zag je overal de leguanen hoog in de bomen klimmen om de laatste zonnewarmte voor de nacht op te slaan.

Na terugkomt in San Vicente werd er nog een diner genuttigd (voor de afwisseling weer eens kip L) en daarna zocht iedereen vrij vroeg z’n hangmat op. Deze keer waren de hangmatten voorzien van muskietennetten. Dit was wel nodig ook want het stikte van het ongedierte en er vlogen zelfs vleermuizen rond in de slaapzaal.
 

13 augustus 2004       San Vicente – San Fernando d’ Apure


In alle vroegte gingen we weer op pad. Hoewel het allemaal openbare weg was, schoot het niet erg op aangezien we steeds om grote gaten heen moesten manoeuvreren. Je zou niet zeggen dat de weg pas vier jaar oud was. Allen, onze gids in de Llanos legde uit waarom de kwaliteit zo geweldig is.