7 augustus 2004         Merida – Los Nevados

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijtje vertrokken we om 10 uur de Andes in. Per aftandse jeep werden we in vijf uur tot op 2 uur wandelen van Los Nevados gereden. Her eerste uur ging over asfalt daarna was er alleen nog maar puin en modder. De weg was bijzonder slecht en de afgronden waren erg dichtbij. Af en toe kon de chauffeur de haarspeldbochten niet in één keer nemen en moest dus een keertje achteruit steken om toch verder te kunnen.

  Petra mocht als ‘geregistreerd wagenzieke’ voorin zitten en was daar niet altijd gelukkig mee. De laatste twee uur van de tocht gingen te voet. Het was een lekkere wandeling die helaas eindigde in een modderballet.

In de posada moesten dus eerst alle schoenen schoongemaakt worden en daarna was het tijd voor een matige avondmaaltijd. Aangezien het ´s avonds flink koud was en er alleen een halfoverdekte ruimte was om gezamenlijk te zitten, lag iedereen op tijd in bed. We hadden de beschikking over een aantal meerpersoonskamers dus deelden we de slaapzaal met Inge en René.

8 augustus 2004         Los Nevados

Na het ontbijt vertrokken we voor een leuke wandeling door het dal van Nuestra Senora. In het eerste half uurtje daalden we ruim 700 meter. Meteen na het oversteken van de rivier ging het vervolgens met een zelfde stijgingspercentage weer zo´n 500 meter omhoog. Daarna bleef het een uurtje vlak en toen moesten we weer terug naar de rivier. Intussen begon het te regenen en konden de geleende poncho´s gebruikt worden.

Halverwege werd in een schuilhutje de lunch gebruikt en daarna ging het weer bergop terug naar Los Nevados. Onderweg moesten nog wel enkele kunstjes worden uitgehaald aangezien het pad op sommige plaatsen was weggeslagen door modderstromen. De gids liep dan voorop en maakte enkele opstapjes voor ons en dan konden we ‘veilig’ oversteken.

Uiteindelijk kwamen we na ongeveer 6 uur wandelen weer in de posada. Daar werd de rest van de dag doorgebracht met slapen, eten en kaarten. Hoewel voorspeld was dat het een zware wandeling zou zijn, vonden wij dit achteraf wel meevallen. Het scheelde wel dat in de middag de zon niet meer scheen zodat de temperatuur een beetje aangenaam bleef.

9 augustus 2004         Los Nevados – La Aguada

Om kwart voor negen vertrokken we per ezel uit Los Nevados. In drie groepen van vijf gingen we van 2600 meter naar 4200 meter. Onderweg hadden we schitterende uitzichten over de Andes. Niet alle ezels hadden er evenveel zin in. Tims vervoermiddel weigerde af en toe helemaal en moest dan met harde hand weer op gang gebracht worden. Petra´s beestje was een beetje eigenwijs (soort zoekt soort) en liep steeds een andere route en probeerde de vaste rangorde te doorbreken. Dit leverde af en toe wat hachelijke situaties op aangezien de beesten erg graag op het randje van de afgrond lopen (zou Tim dan toch een ezel zijn?) Alleen de ezel van Lia duikelde één keer echt over het randje maar dit liep gelukkig goed af voor zowel ruiter als vervoermiddel.

Na ruim 4 uur op de ezels kwamen we aan bij Alto de la Cruz op 4200 meter. Van daaruit gingen we te voet weer naar beneden tot 3300 meter. Onderweg werd bij het kabelbaanstation geluncht en bleek dat sommigen toch wat last van de hoogte hadden. Het preventief slikken van paracetamol bleek dus niet altijd te werken. Om 5 uur waren we bij onze overnachtingsplaats. Dit was een boerderijtje van een keuterboertje en het was weer een overnachting om niet snel te vergeten. De boerderij was een bouwvallig geheel. Er waren twee slaapzalen met gammele stapelbedden, de keuken was al eens uitgebrand en er werd op een houtvuur gekookt. Het was er ´s avonds wel warmer dan in Los Nevados. We moesten wel zelf even het hout sprokkelen. De spaghetti die Pedro ons voorzette smaakte eigenlijk best goed. Dat kan niet gezegd worden van de soep (Volgens Petra en Tim). Uiteindelijk lag iedereen al om 10 uur in bed; het was niet echt warm en iedereen was toch wel moe na de inspanningen van de dag.

10 augustus 2004       La Aguada – Merida

 Om 7 uur werden we gewekt om te kunnen genieten van een onbewolkte Pico Bolivar (de hoogste berg van Venezuela - 5007 meter). Het uitzicht was schitterend maar al snel verdween de top weer in de wolken. Na het ontbijt zijn we vervolgens in ongeveer 4 uur van 3300 meter naar 1800 meter gewandeld. Het ging continu bergaf en we zijn door de verschillende vegetatieniveaus gegaan. Van de hoogvlakte met struiken en ´ezelsoren´ tot de bossen met varens en bamboe. Aan het einde waren de knieën en enkels wel toe aan rust. We werden dan ook per jeep teruggebracht naar Merida. Daar werd de achtergebleven bagage opgehaald en vertrokken we naar een nieuw hotel.

De middag hadden we weer eens voor ons zelf. Naast het pinnen van verse bolivars en het versturen van een mailtje met onze ervaringen in de Andes hebben we een bezoekje gebracht aan heladeria Coromoto. Deze ijssalon staat in het Guinnes Book of Records omdat het bijna 1000 verschillende smaken ijs in de aanbieding heeft. We hebben hier dus maar even een ijsje gegeten (coca-cola en chocolade). We hebben maar afgezien van de speciale aanbiedingen van de dag (tonijn – ham/kaas – rijst – asperges of forel). Ook het viagra- en bruinebonenijs hebben we overgeslagen.

Na het bekijken van de weinig interessante kathedraal van Merida was het tijd voor de briefing voor de Llanos-trek. Deze briefing werd bemoeilijkt door de herrie op straat van de grote demonstratie m.b.t. het aanstaande referendum. Vandaag waren de Si-aanhangers aan de beurt. Het was een gezellige boel met veel muziek (pickups volgestouwd met boxen) en toeterende auto’s. We hebben gezellig meegedaan en hebben nog de nodige posters, stickers, pamfletten, t-shirts en vlaggen verzameld.

Als afsluiting van de dag hebben we nog even lekker een hapje gegeten. Jammer was alleen dat Tim na het eten dezelfde symptomen begon te vertonen die hij in Afrika ook had. Wel toevallig aangezien hij nog geen uur daarvoor begonnen was met het slikken van de Malarone!!!!