5 augustus 2002                    Victoria Falls

Nadat we gisteren aangekomen waren in Vic Falls, werd er meteen iemand gebeld van een kantoor waar we activiteiten konden regelen. We waren eigenlijk van plan om te gaan helicopteren boven de watervallen en ik zou gaan raften. Toen echter bleek dat een rondvlucht per helikopter $85,- pp voor 12 minuten kostte, hebben we daar maar van afgezien. Petra had intussen bedacht dat ze geen zin had om alleen in Vic Falls rond te zwerven, dus wilde ze toch mee gaan raften. Afgesproken werd dus dat we vandaag om kwart over zeven opgehaald zouden worden.

We werden met een oude Engelse dubbeldekker opgehaald en over de brug naar Zambia gebracht (weer extra stempels!!). Daar kregen we eerst een ontbijtje en vervolgens werden de voorbereidingen gestart voor het raften. Waardevolle spullen werden in een grote kist verzameld en deze werd afgesloten en veilig opgeborgen. Verder moesten we een formulier tekenen waarin we verklaarden dat alles voor eigen risico was. Daarna vertrokken we per bus weer richting Zambezi. Daar kregen we reddingsvest, helm, peddel en gelukbrengende Nyaminyami-ketting uitgereikt en konden we via een vervelend pad afdalen naar de rivier. (Nyaminyami is de god van de rivier) Na een veiligheidsinstructie konden we in onze boten stappen en werden we door onze ‘chauffeur’ gedrild in een aantal commando’s: forward paddle, backward paddle, get down, hold on.

Nadat we de commando’s onder de knie hadden, gingen we proberen de eerste rappid veilig door te komen. In slechts drie pogingen slaagden we erin om de ‘Boiling pot’ over te steken. Helaas waren we bij poging 1 Ben al kwijt. Hij had zijn voeten nog niet goed geplaatst en sloeg dus bij de eerste golf al overboord. We kregen hem na een kwartiertje weer veilig terug.

Daarna ging voor onze boot alles voorspoedig. Waar alle ander boten meerdere keren ondersteboven gingen, bleef onze boot miraculeus overeind. Ik verdenk onze stuurman ervan dat hij ons met opzet uit de gevaarlijke zones heeft gehouden. Hij had volgens mij goed door dat Petra als de dood was om om te slaan. En dan zat zij alleen nog maar voor in de boot en hield zich met twee handen vast!

Ook zonder omslaan was het een spectaculaire bezigheid dat raften. Met name rappids 5 (Stairway to heaven) en 8 (The Muncher) waren geweldig.

6 augustus 2002                    Victoria Falls – Bulawayo

Na uitgeslapen te hebben tot half negen zijn we met een groepje met de taxi naar Victoria Falls gereden en hebben daar genoten van een lekker ontbijt. Daarna zijn we naar de watervallen gewandeld. Onderweg werden we voortdurend lastiggevallen door mensen die ons iets wilden verkopen of geld wilden wisselen. Het negeren van deze mensen gaat ons steeds beter af. Ze druipen ook steeds sneller af.

Na $20,- pp entree betaald te hebben, mochten we de watervallen gaan bekijken. Het was werkelijk schitterend. Steeds weer had je een ander uitzicht over het vallende water en op sommige plaatsen waren prachtige regenbogen zichtbaar. Op andere plaatsten was een paraplu geen overbodige luxe geweest. Hoewel de lucht helderblauw was, regende het plaatselijk behoorlijk. Het was een kunst om foto’s te maken zonder druppels op de lens.

Na ruim twee uur rondzwerven langs de watervallen, zijn we teruggegaan naar Vic Falls. In het luxe King hotel hebben we een internetwinkel gevonden waar we voor 1100 Zimdollar weer een berichtje naar huis hebben gestuurd. (dit zelfde mailtje had ons in buitenlandse valuta 20 US dollar gekost!)

Daarna hebben we in het Spur-restaurant een hapje gegeten en na het kopen van enkele souvenirs en boodschappen zijn we met de taxi teruggegaan naar de lodge.

Om half zes werden we naar het station gebracht waar we tot zeven uur hebben gewacht op de trein naar Bulawayo. Voor $25,- hadden we drie couchettes voor onze groep ter beschikking. Daar kan de NS nog wat van leren. Daar moet bij vermeld worden dat de treinen van de NS dan wel een stuk schoner zijn. In sommige couchettes liepen de kakkerlakken langs de muren en overal stonk het naar pis. We hebben maar gewoon in onze eigen slaapzakken geslapen i.p.v. in het beddengoed van de Zimbabwaanse spoorwegen.

Veiligheid was ook een belangrijk onderwerp. De conducteur adviseerde ons om alleen met z’n tweeën richting toilet te gaan en dan ook steeds twee mensen op de bagage te laten passen. ’s Nachts rommelden er verschillende keren mensen aan de deur van onze coupé maar gelukkig hadden we deze op slot. Veel geslapen is er dus niet.