Vrijdag 7 juli 2006 en zaterdag 8 juli 2006
Om kwart voor acht vertrokken we uit Blerick. Aangezien de Nederlandse Spoorwegen overal aan het spoor waren het werken en aangezien Hanny toch vakantie had, besloten we ons maar weer eens naar Schiphol te laten brengen. Daar kwamen we netjes om half tien aan en na een kort afscheid konden we met ons e-ticket snel inchecken. Daarna was het gewoon het standaardprogramma afwerken: wat drinken, wat leesvoer inslaan en vervolgens wachten tot het vliegtuig vertrekt. Dat vertrek was maar een half uurtje later dan gepland dus dat leverde in Helsinki geen problemen met overstappen. Op het vliegveld van Helsinki was het aanvankelijk erg druk maar nadat er enkele vliegtuigen richting Sjanghai waren vertrokken, werd het in de internationale terminal lekker rustig.
De 7½ uur durende vlucht naar Beijing was weinig spectaculair. Naast een redelijke avondmaaltijd werden we ook voorzien van een onsmakelijk ontbijt dat we maar grotendeels aan ons voorbij hebben laten gaan.
Op het vliegveld van Beijing hebben we er een klein uur over gedaan om door de douane te komen. Naast het feit dat er toevallig net een paar vliegtuigen geland waren, werkten de mannetjes in de hokjes ook nog eens niet door. Voordeel was wel dat bij aankomst in de bagagehal onze rugzakken al dol waren van het rondjes draaien. In de bagagehal konden we ook mooi onze eerste Chinese bankbiljetten uit de muur halen. Daarna gingen we op zoek naar de plaatselijke agent. Eenmaal buiten werden we opgewacht door een grote meute agenten en taxichauffeurs. Hierbij was gelukkig ook een man met de tekst ‘Outsight’. Deze agent bracht ons, samen met een ander stel, naar zijn auto en vervolgens werden we naar ons hotel gebracht. Onderweg kon je eigenlijk alleen aan de Chinese karakters op de borden langs de weg opmaken dat je in een Aziatisch land was. Verder was het gewoon een grote stad met veel lelijke hoogbouw.
In het hotel moesten we nog even wachten totdat ze een kamer voor ons hadden schoongemaakt maar na het betalen van ¥300, als voorschot voor de minibar, konden we om half tien in onze kamer. Daar hebben we eerst tot kwart voor twaalf geslapen voordat we op stap zijn gegaan.
Ons hotel: Beijing Sanyuan jinAn Hotel
Te voet zijn we op zoek gegaan naar het Plein van de Hemelse Vrede . Dit bleek toch iets verder te zijn dan we hadden gedacht. Uiteindelijk kwamen we uit bij de Tian’an Men. Dit is de toegangspoort tot de Verboden Stad en beroemd vanwege het portret van de Grote Roerganger (Mao Zedong) dat boven de middelste doorgang hangt. We hebben een stukje van de Verboden Stad alvast bekeken maar het deel waarvoor je entree moest betalen hebben we nog even overgeslagen.
De Grote Roerganger: Mao Zedong
Na het bekijken van het enorme Tian’an Men-plein, zijn we op zoek gegaan naar de Tempel van de Hemel. Deze bestaat uit drie verschillende delen maar we hebben vanwege honger en onwetendheid maar één van de delen gezien. De Gebedshal voor Goede Oogsten was echter wel erg de moeite waard.
Tempel van de Hemel: Gebedshal voor Goede Oogsten
Omdat
we toch wel honger begonnen te krijgen, zijn we op zoek gegaan naar een
restaurant. We kwamen uit in een hotel waar ze Pekingeend serveerden. De eend
werd aan tafel in stukken gesneden en daarna mocht je met eetstokjes alles
proberen naar binnen te werken. Dit kostte aanvankelijk wat moeite maar toen we
eenmaal doorkregen dat je de bijgevoegde pannenkoekjes ook gewoon met de hand
kon vullen met eend, ui, komkommer en saus ging het eten ineens een stuk
gemakkelijker. Uiteindelijk hebben we alleen het vel van de eend en de bouillon
van de resten laten staan.
Rond zes uur waren we terug in het hotel. Daar hebben we nog wat gelezen en TV gekeken en tegen twaalf uur hebben we geprobeerd te gaan slapen.
Zondag 9 juli 2006
Nadat het ’s nachts flink geregend en geonweerd had, was het weer droog toen we op pad gingen. Het was wel bewolkt en mistig bij een temperatuur van zo’n 25 graden. Jammer voor de foto’s maar niets aan te doen.
Onze eerste stop was bij het informatiekantoor om te kijken wat de mogelijkheden waren voor excursies naar de Grote Muur. Daarna zijn we een ontbijtje gaan nuttigen en vervolgens hebben we de metro genomen naar de Verboden Stad. Daar was het aanzienlijk drukker dan zaterdag. Met een enorme stroom Chinese tourgroepen zijn we richting Palace Museum gesjokt. Daar bleek de rij voor de toegangskaarten weliswaar lang maar behoorlijk efficiënt. Tijdens het wachten werden we regelmatig lastig gevallen door verkopers van kaarten en door bedelaars. Irritant maar niet zo vervelend als al die zogenaamde ‘Art-students’ die graag Engels met je willen praten en vervolgens proberen je naar hun gratis exhibition te krijgen. Het toppunt was wel het meisje dat begon over de kleur haar van Petra (‘People with golden hair are always so friendly’) en ons vervolgens graag rond wilde leiden door het nationale museum.
Het Palace Museum hebben we wel met gids gedaan: een automatische audioguide. Deze walkman begon automatisch als je een bepaalde ruimte binnen kwam het bijbehorende verhaal te vertellen. Nu zijn we dus weer helemaal bijgepraat over het paleisleven van de keizers en keizerinnen van de afgelopen 1000 jaar. We hebben uiteindelijk ongeveer vier uur door de talloze paleizen gedwaald. Helaas stonden de topstukken (o.a de Poort en de Hal van de Opperste Harmonie) in de steigers en waren dus niet te bezichtigen. Als het dan net zo mooi wordt als de delen die al gerenoveerd zijn, is het zeker de moeite waard. Alleen hebben wij daar zo weinig aan………
Toen we op een gegeven moment het idee begonnen te krijgen dat al die paleizen toch wel erg veel op elkaar leken, hebben we het verder voor gezien gehouden. We zijn toen teruggewandeld naar de metro en zijn richting hotel gegaan. Onderweg hebben we bij het toeristenbureau een taxi geregeld voor ons uitstapje naar de Grote Muur bij Mutianyu. Ook hebben we bij een supermarkt alvast een lunchpakket samengesteld. Daarna hebben we een uurtje in het hotel geluierd en ’s avonds hebben we in het restaurant van het hotel gegeten. De menukaart was wel in het Engels maar niemand sprak die taal. Toch is het ons gelukt een lekkere maaltijd samen te stellen.
Maandag 10 juli 2006
Geheel tegen onze verwachting in stond onze chauffeur voor de Grote Muur vanmorgen om kwart voor zeven voor onze deur. Hij sprak geen Engels maar aan de fanatieke stuurbewegingen die hij maakte, dachten we te kunnen aflezen dat hij ons ergens heen wilde rijden. In ongeveer twee uur bracht hij ons naar een stuk Chinese Muur bij Mutianyu. Volgens ons was het niet de snelste route maar zo vermeed hij wel de tolweg.
Toen we in Mutianyu aankwamen, was het daar nog erg rustig. Op de parkeerplaats stonden welgeteld 2 busjes en 8 auto’s. De verkopers waren hun winkels nog aan het openen dus werden we nauwelijks lastig gevallen met koude cola, water, T-shirts en ander prullaria. Ook bij het ticketbureau was niets te doen. Het was zelfs zo erg dat de meisjes bijna ruzie begonnen te maken over wie ons de kaartjes mocht verkopen. Voor de prijs maakte het helaas niets uit.
Eenmaal in het bezit van een kaartje konden we op weg naar de kabelbaan. Deze bracht ons in enkele minuten zo’n 600 meter omhoog. Waar beneden het zicht al niet geweldig was, was het op de muur bijna niets. Nu stonden we dus op de Grote Muur maar konden we niet veel verder dan 60 meter van ons af kijken. Al die mooie vergezichten die je op plaatjes altijd ziet, gingen dus mooi aan onze neus voorbij. Desondanks was het toch een geweldige ervaring. Het stuk muur bij Mutianyu is over een lengte van ruim 2 kilometer helemaal gerestaureerd. Het is een van de minder toeristische stukken muur en dat was inderdaad te merken. We zijn bijna niemand tegen gekomen.
We hebben er ruim 2 ½ uur over gedaan om het stuk muur op en neer te wandelen. Het was geen eenvoudig wandelingetje. Door de vele steile stukken, de ongemakkelijk hoge en lage traptreden en de lastige combinatie van hoge temperatuur en hoge luchtvochtigheid was het behoorlijk afzien. De t/shirts waren halverwege al doorweekt van het zweten en de flesjes water gingen er in een rap tempo doorheen. Gelukkig hadden we voldoende drank bij ons. Zo konden we de drankverkopers die in iedere wachttoren zaten vrolijk lachend voorbij lopen. Nie Hao………!
Bij de uitgang van het kabelbaanstation werden we via een smal paadje verder omlaag geleid. Aan beide zijden van het pad stonden verkopers met souvenirs. De dames met t/shirts gingen gewoon voor je staan zodat je wel moest stoppen (vonden / dachten ze…….. Niet dus!). Bij terugkomst op de parkeerplaats zat onze chauffeur rustig op ons te wachten. Op het moment dat we instapten, stopte het met zachtjes regenen en op de terugweg naar Beijing hebben we nog een paar flinke buien op ons dak gekregen.
De rest van de middag hebben we een beetje voor pampus gelegen, de WK-finale gekeken (Forza Italia!!) en veel gedronken. Tegen de avond hebben we het gebied rond het hotel een beetje verkend. Het is een mix van traditionele hutongs en moderne hoogbouwwijken. Het restaurant dat we in de oude Dominicusgids vonden, bleek in een hutong te liggen die al vervangen is door een aantal grote hotels. Toch hebben we een leuk restaurantje gevonden waar we voor 84 ¥ weer lekker gegeten hebben. Onze tactiek bestaat eruit dat we steeds vier of vijf verschillende gerechten bestellen. De kans dat er dan een aantal bij zijn die goed smaken is dan erg groot. Zo ook deze keer. Enige minpunt was dat bij het kipgerecht de kip in stukken was gehakt voordat men de botten eruit had gehaald………
Dinsdag 11 juli 2006
Vandaag was het niet zo bewolkt als de voorgaande dagen. Je kon de zon goed voelen door de wolkenlaag heen en aan het eind van de dag waren we allebei dan ook flink verbrand.
’s Morgen hebben we eerst bij een supermarkt een ontbijt bij elkaar gescharreld en daarna hebben we de metro genomen naar Xizhimen. Daar hebben we een taxi genomen naar het zomerpaleis. De chauffeur sprak natuurlijk weer geen Engels maar door het aan te wijzen in de Lonely Planet begreep hij uiteindelijk toch waar we heen wilden.
Het Zomerpaleis was het toevluchtsoord voor de keizer en zijn gevolg als het in de zomer te warm werd in de Verboden Stad. Het zomerpaleis is zowel in 1860 als 1902 door de Europeanen verwoest maar steeds weer opgebouwd. De laatste keer door regentes Cixi die het budget voor de modernisering van de Chinese vloot voor gebruikte. De enige boot die echter van het geld gebouwd werd, was de marmeren boot die in het Kunmingmeer ligt.
Marmeren boot van regentes Cixi
Na het aanschaffen van een toegangskaart, zijn we via de oostelijke paleispoort naar binnen gegaan. We waren niet de enigen. Met ons gingen vele groepen het paleis in. Vooropgegaan door een man / vrouw met een vlaggetje kwamen dan hele groepen jongeren en ouderen die als groep herkenbaar waren aan rode petjes, roze, groene, gele of blauwe T-shirts, buttons etc. etc. Al met al zijn er vandaag ruim 27000 mensen in het paleis geweest (volgens de teller bij de uitgang). Het was meer dan de moeite waard. Na een eerste bezoek aan de paleisgebouwen bij de oostelijke poort zijn we de Langlevenheuvel opgewandeld. Dit was geen hele steile klim maar het was wel voldoende inspannend om druipend van het zweet boven te komen. Altijd fijn dat er dan een winkeltje is met koele drankjes.
Toen we weer beneden waren, hebben we eerst de marmeren boot bekeken en daarna zijn we met een echt varende variant het meer overgestoken naar het Zuidmeereiland. Daar hebben we de tempel bekeken, zijn we de brug met zeventien bogen (en 544 verschillende leeuwtjes !!) overgestoken en hebben we een foto gemaakt van de Bronzen Os die het water tot rust brengt.
Voor de laatste attractie zijn we weer met de boot het meer overgestoken. Daar kwamen we er vervolgens achter dat de Lange Gang in de steigers stond. De Lange Gang is een corridor van 728 meter lengte waarvan de balken versierd zijn met ruim 14000 schilderingen. Maar zoals zo veel in deze stad die zich voorbereidt op de Olympische Spelen van 2008 werd ook dit kunstwerk gerestaureerd. En dan natuurlijk niet stukje voor stukje, nee, gewoon de hele 728 meter in één keer. Rare jongens die Chinezen!!
Gelukkig waren de tempels op de Langlevenheuvel wel al klaar. Het zag er schitterend uit met al die frisse kleuren. Je kon de verf nog ruiken. Je moest er wel 10 ¥ voor bijbetalen maar omdat al die Chinezen dat niet deden kon je wel eens rustig van al dat moois genieten.
Aangezien het alleen maar drukker werd in het park en we alle mooie dingen wel gezien hadden, besloten we ons terug te laten rijden naar de stad. Daar maakten we het dure foute niet op te letten in wat voor soort taxi we stapten. Hij had wel netjes een meter maar zijn tarief was wat aan de hoge kant. Voor het ritje dat ons op de heenweg 30 yuan kostte, moesten we nu 270 ¥ neertellen. Nu hadden we wel leren bekleding, airco en muziek.
Onze volgende stop was Beihai Park. Daar hebben we de Witte Pagode bekeken en daarna hebben we een wandeling gemaakt dor de naastgelegen hutong. Daar hebben we ook een restaurant gevonden waar we lekker hebben gegeten. We moeten, na onze taxiperikelen, wel goed opletten wat we bestelden!!
Witte Pagode
Na het eten zijn we terug gegaan naar het hotel. Daar hebben we ons even verfrist en daarna was het tijd voor ‘Beijing by night’. Petra wilde graag een avondmarkt bezoeken maar die viel behoorlijk tegen. Veel eettentjes en verder wat kraampjes met toeristenprullaria. Na een kort bezoekje aan het Tian’an Men-plein voor wat foto’s van ‘Mao by night’ zijn we weer terug gegaan naar het hotel. Daar werden rond half elf de treinkaartjes voor onze volgende etappe afgegeven dus dat is ook weer geregeld.
'Mao by night'
Woensdag 12 juli 2006
Na de zoveelste nacht met onweer en stortregens moesten we voor twaalf uur uitchecken uit het hotel. Onze bagage konden we in bewaring geven zodat we daar niet de hele dag mee hoefden te sjouwen. Na in onze favoriete supermarkt weer een ontbijt bij elkaar te hebben gekocht, zijn we per metro naar de Lama-tampel vertrokken. Deze tempel is de belangrijkste Tibetaanse Boeddhistische tempel buiten Tibet. Voordat het een Lamatempel werd, was het de residentie van Yin Zhen die later bekend zou worden als keizer Yong Zheng. De tempel is recentelijk helemaal opgeknapt en het zag er prachtig uit. Het complex bestond uit vele gebouwen die allemaal mooi versierd waren en waar binnenin allemaal grote en kleine Boeddhabeelden stonden. Het topstuk van de tempel is een beeld van bijna 30 meter hoog. Het bijzonder is dat het beeld gemaakt is uit één stuk hout: een wereld record. Om dit te bevestigen hangt buiten de plaquette van het Guinnes Book of Records.
Voor de verschillende paviljoens stonden grote metalen bakken waarin mensen wierookstaafjes offerden. Dat ging vaak met bosjes van 30 tegelijk.
Na ons bezoek aan de lamatempel zijn we een hutong ingewandeld en daar hebben we de Confuciustempel bezocht. Deze was grotendeels gesloten vanwege renovatie. Voor het eerst in Beijing was daar het entreegeld wel op aangepast!!! Dat was overigens niet meer dan redelijk want het gedeelte dat te bezichtigen was, was bouwvallig en eigenlijk de moeite niet waard.
Confucius-tempel
Om onze teleurstelling te verwerken hebben we een restaurantje opgezocht. Helaas had dit niet het gewenste effect. Van de vier gekozen gerechten was er geen een die ons kon bekoren. Zelfs de rijst met groente was niet onze smaak. We hebben toch maar de ergste honger weg gegeten. Na het eten hebben we nog even de Friendshipstore bezocht maar daar hadden we het snel gezien. In een groot hotel hebben we vervolgens in het business center ons eerste berichte in ons reisforum gezet. Voor Chinese begrippen was het veel te duur maar ach…..
In ons eigen hotel regelde de bell-boy dat onze bagage weer tevoorschijn kwam maar de taxi die hij zou regelen, hebben we nooit gezien. Op goed geluk hebben we toen zelf maar weer een taxi aangehouden die ons vervolgens naar het West-trainstation heeft gebracht. Op het station was het ongelofelijk druk. Bij de ingang moest alle bagage door een scanner. Gezien het tempo waarin het ging, kan er nooit hard gecontroleerd zijn. Binnen konden we op het enorme bord zien op welk perron we moesten zijn. Na een half uurtje wachten in een propvolle vertrekhal mochten we om 1800 uur naar de trein. De kaartjes werden bij de perrontoegang en bij het rijtuig gecontroleerd. Later werden in de trein de kaartjes omgewisseld voor een soort pasje. Zo werd gecontroleerd of je wel op de juiste plaats lag.
We hadden hardsleeper plaatsen en dat wil zeggen dat je een open coupe deelt met vijf andere mensen. In ons geval waren dat vier chinezen die geen woord Engels spraken.
Precies om 18.27 uur vertrok de trein uit Beijing en om precies 22.00 uur gingen alle lichten uit in de coupes; tijd om te gaan slapen!
