Zaterdag 29 juli 2006
Om half zeven liep de wekker al weer af. De tassen waren de avond van tevoren al ingepakt dus konden we snel op pad. Nog even de rekening van de wasserij betalen en daarna op zoek naar een taxi. Met behulp van de brief van de agent hadden we snel een taxichauffeur gevonden die ons voor 50 ¥ netjes naast de bus afleverde. Daar konden we al snel instappen en om half negen vertrokken we richting Kunming. We hadden ons ingesteld op een rit van zo’n zeven uur. Toen de bus echter al vrij snel na Dali de autosnelweg opdraaide bleek deze schatting toch niet helemaal te kloppen. Na zo’n 4 ½ uur rijden tussen rijst- en maisvelden waren we om iets over één al in Kunming. Daar zette een taxi ons binnen drie minuten af bij het hotel en daarna hadden we nog de hele middag om de stad te bekijken. Nu is Kunming helaas ook weer zo’n Chinese miljoenenstad met veel moderne hoogbouw dus was er niet echt veel te zien. We zijn dan ook eerst bij het CITS-kantoor langs gegaan om onze rit naar het Stenen Woud te regelen. Bij het boekingskantoor zat een dame die prima Engels sprak en dus was alles zo geregeld. Voor 550 ¥ worden we via de snelweg op en neer gereden naar het Stenen Woud in Shílín.
Na een korte wandeling over een lokale markt hebben zijn we per taxi naar de Yuantong Tempel gegaan. Dit is de grootste Boeddhistische Tempel van Kunming. In de Tempel was net een gebedsdienst bezig en zijn we getuige geweest van een processie van enkele geestelijken en hun volgelingen. Leuk om een keer te zien.
Na dit culturele uitstapje hebben we in de buurt van het hotel een restaurantje opgezocht. We dachten het restaurant gevonden te hebben dat de dame in het CITS-kantoor ons had aangeraden. Achteraf gezien bleek dit echter een ander te zijn.
Zondag 30 juli 2006
Onze keuze om vroeg te vertrekken voor ons bezoek aan het Stone Forrest bleek een zeer goede. Niet alleen waren we nu voor de grote meute tourbussen in het park, ook hadden we het de eerste anderhalf uur droog. Daarna heeft het alleen maar geregend.
Om half zeven liep de wekker af en om precies 06.50 uur ging de telefoon. In de lobby vonden we vervolgens onze chauffeur met een blad papier met onze namen erop. De auto stond voor de deur dus waren we zo onderweg. Er was ook nog geen kip op de weg dus waren we snel de stad uit. We waren uitgegaan van een rit van zo’n anderhalf uur want volgens de reisgidsen waren het zo’n 120 kilometer. De autosnelweg bleek echter een stuk korter te zijn. Een aantal tunnels en bruggen zorgden dat het via deze route maar 80 kilometer waren. Dat was wel 50 ¥ waard!
In een klein uur waren we in Shílín en na een korte stop om twee kaartjes te kopen werden we niet op de gigantische parkeerplaats gedumpt maar helemaal tot aan de rand van het bos gereden. Na met de chauffeur een vertrektijd te hebben afgesproken, zijn we het park ingewandeld. Het was nog niet druk dus zijn we eerst op zoek gegaan naar de ‘hoogtepunten’.
Het Stenen Woud is een karstlandschap waarvan het gesteente 270 miljoen jaar geleden is afgezet in een ondiepe koraalzee. De afgezette laag is later omhoog gekomen en door erosie weer langzaam afgebrokkeld. Wat overgebleven is, zijn kalkstenen pilaren die er uit zien als versteende bomen. Via een uitgebreid netwerk van paden, trappen en bruggetjes kun je door het ‘bos’ dwalen. We zijn eerst naar het uitzichtpunt gegaan want we dachten dat we daar later op de dag wel niet meer zo gemakkelijk zouden kunnen komen. Daarna zijn we gewoon de borden gaan volgen en kwamen we langs allerlei rotsformaties die iets voor moesten stellen en die een naam hadden gekregen.
Naarmate dat we verder naar de rand van het bos kwamen, kwamen we steeds minder mensen tegen. Wel kon je vanaf de hogere punten het geroezemoes horen van de luidruchtige Chinese groepen verderop in het park. Dit was overigens wel handig toen we een beetje verdwaald waren want toen konden we gewoon op het geluid af gaan. Ondertussen was het gaan regenen en kwamen onze poncho’s voor het eerst deze reis van pas. Toen we terug kwamen in het centrale deel van het bos was het daar een stuk drukker dan toen we daar eerder op de dag waren. Grote groepen rumoerige Chinezen bevolkten nu de paden. Het enige dat je kon doen was er ructig achteraan sjokken. Als afsluiting hebben we nog een kijkje genomen in het Kleine Stenen Woud. Hier staan de rotsen meer los verspreid in het landschap.
Op de afgesproken tijd waren we terug bij de auto en terwijl de volgende regenbui over ons werd uitgestort, werden we terug gereden naar Kunming. Daar hebben we de rest van de middag doorgebracht met lezen, mensen fotograferen vanuit het hotelraam, windowshopping en een etentje in een orginele lokale vreetschuur.
Maandag 31 juli 2006
Na weer eens lekker uitgeslapen te hebben, hebben we rugzakken opnieuw ingepakt en rond half twaalf hebben we kamersleutel ingeleverd. Daarna zijn we een hapje gaan eten. Toen we zondagavond na het eten terugliepen naar het hotel kwamen we er achter dat we zaterdag niet bij het restaurant gegeten hadden dat ons was aangeraden maar dat we bij de buren gezeten hadden. Nu hebben we ons bij het goede restaurant heerlijk volgegeten voordat we ons per taxi naar het vliegveld hebben laten brengen.
Eenmaal op het vliegveld aangekomen, schrokken we ons wild. Op het grote informatiebord in de incheckhal stond namelijk bij onze vlucht een tijd van 12.40 uur. Aangezien het net kwart voor één was, waren we al bang dat we onze vlucht gingen missen. Snel hebben we ons bij de emergencybalie gemeld en daar kregen we nog gewoon een boardingpas. Ook onze bagage werd nog gewoon ingecheckt dus dat leek wel goed te zitten. Op de boardingpas stond helaas geen boarding- en vertrektijd. Na een vlugge securitycheck waren we in no-time in de vertrekhal. Daar kregen we van de grondstewardessen te horen dat de vertrektijd gewoon 14.10 uur was. Toen viel bij ons pas het kwartje. Op het bord stond niet, zoals gebruikelijk, de vertrektijd van de vlucht maar de tijd waarop de incheckbalie open ging. Ach, leermoment !
Deze keer zonder vertraging vlogen we vervolgens rustig naar Guilin waar we om iets voor vier landden. De rij voor het damestoilet was zo lang dat toen we in de bagagehal kwamen iedereen al weg was en alleen onze rugzakken nog op de band lagen. Buiten stond een taxichauffeur klaar met een bordje met onze namen en hij bracht ons in zo’n anderhalf uur naar Yangshuo. In het hotel werden we opgewacht door een zeer enthousiaste receptioniste die aanbood een dag onze gids te willen te zijn. Dit aanbod hebben we meteen aangenomen en na wat afspraken te hebben gemaakt, konden we naar onze kamer.
Yangshuo is een smerig, stinkend dorp dat volledig leeft van het toerisme. Het ligt in een schitterende omgeving dus het trekt veel toeristen. Na ons eerste verkenningsrondje hebben we in een internetbar weer eens een verhaaltje het net opgestuurd en daarna hebben we nog een hapje gegeten.
