Dinsdag 1 augustus 2006
Om acht uur stond onze gids al klaar om met ons de omgeving te gaan verkennen. Ze was geen officiële gids dus als er naar gevraagd zou worden, moesten we zeggen dat ze een vriendin was. Na ergens een paar fietsen gehuurd te hebben, gingen we met onze nieuwe vriendin op pad. Eerst nog over de verharde weg, daarna over zandpaden. Na niet al te lange tijd kwamen we bij de Yilong-rivier en daar mochten we plaatsnemen op een bamboevlot. Dit bestond uit tien dikke bamboepalen die aan elkaar waren gemaakt. In het midden stonden twee bamboe strandstoelen en een parasol. Achterop stond een mannetje met een lange bamboe stok om ons vooruit te duwen. In anderhalf uur hebben we zo een leuk stukje van de omgeving gezien.
Bij het uitstappunt stond onze gids al weer klaar met onze fietsen. Het was maar een klein stukje naar de Big Banyan Tree Scenic area. Hier stond een hele oude, grote boom en er was een soort grot waar we even hebben rondgekeken.
Daarna gingen we verder naar Moon Hill. Deze berg met daarin een gat in de vorm van een halve maan hebben we beklommen. Via 1251 treden ging het flink omhoog en bij een temperatuur van 34 graden was het dus flink zweten geblazen. We war hierop voorbereid dus hadden we veel water bij ons. De plaatselijke waterverkoopsters trokken zich hier echter niets van aan en klommen gewoon met ons mee naar boven. Ze bleven maar vragen of we geen water nodig hadden. Van ellende is Tim maar een versnelling hoger gaan wandelen. Dit leidde er toe dat zijn schaduw verzuchtte: ‘Mister, not so fast!’. Toen we eenmaal boven waren en er uit onze rugzak nog meer flesjes water kwamen, haakten ze uiteindelijk toch maar af.
Na de standaard toeristen klim tot in de maan volgde nog een speciale klim naar de top van Moon Hill. Hier was geen mooi aangelegd pad, er waren geen veiligheidsrailingen maar het uitzicht naar alle vier de windstreken was fantastisch!
Toen onze gids weer een beetje op adem gekomen was, zijn we rustig naar beneden gewandeld. Daar heeft ze ons naar een restaurant met uitzicht op Moon Hill gebracht. Daar hebben we lekkere kip met Chinese kool en rijst gegeten. Zo hadden we weer een goede bodem voor de volgende attractie. Dat was de Buddha Watercave.
Bij de ingang van de grot moesten we onze Teva’s verwisselen voor een paar badslippers, we moesten een helm op en het liefst hadden ze dat we onze camera’s ook achterlieten. Toen we dit weigerden, kregen we een paar plastic zakken. De excursie door de grot die we vervolgens maakten, zou bij ons waarschijnlijk onder de categorie ‘speleologie’ vallen. Door nauwe gangetjes, op de knieën door de modder, door water, smalle trappen etc. etc.
Op een gegeven moment moesten we door een heel nauw gangetje tijgeren. Dat was het moment waarop Petra er even genoeg van had. Zij is via de buitenomroute gegaan. Na het kruipen was het tijd om te zwemmen. Niet in het water maar in de modder. We hadden weliswaar geen schone, droge kleren bij ons maar dat weerhield Tim er niet van om zich toch uit te leven in het modderbad. Het was buiten tenslotte warm genoeg om in natte kleren rond te lopen.
Na het modderbad (met vergelijkbare drijfeigenschappen als de Dode Zee) was er tijd om even af te spoelen in gewoon water en bij de uitgang waren douches om ook de laatste restjes modder kwijt te raken. Toen we weer buiten kwamen, was het inmiddels vijf uur en was het de hoogste tijd om terug te fietsen naar Yangshuo. In een klein uurtje zijn we via zandpaadjes en de grote weg teruggefietst naar het dorp. Onderweg zijn we nog vaak gestopt om foto’s te maken van het geweldige Karstlandschap.
Eenmaal terug in Yangshuo werden de fietsen ingeleverd en werd de gids betaald. Ook hebben we haar gevraagd om voor de volgende dag voor ons een bootexcursie naar Xingping te organiseren.
Woensdag 2 augustus 2006
Om negen uur stond er bij de receptie iemand klaar om ons naar de juiste bus op het busstation te begeleiden. Bij nader inzien was dit volledig overbodig want alles stond prima aangegeven. In Xingping was het wel handig dat we vooraf e.e.a. geregeld hadden. Bij het busstation werd de bus ‘bestormd’ door mensen met briefjes in de hand. Daaronder iemand met een papiertje met daarop de namen ‘Tim en Tetra’. Aangezien dit toch wel erg op onze namen leek, zijn we met de betreffende dame meegelopen. Ze bracht ons naar de haven waar we in een veerbootje werden geladen en naar de andere kant van de Li-rivier werden gebracht. Daar moesten we weer een stukje lopen en vervolgens werden we zo maar ergens langs de kant opgepikt door een bootje. Samen met een tiental Chinezen werden we vervolgens anderhalf uur lang over de rivier gevaren.
Op en neer naar Yangdi want verder mochten deze gammele bootjes blijkbaar niet varen. De rest van de rivier is het domein van de grote cruiseschepen die vanuit Guilin opereren. Een continue stroom van deze boten, volgeladen met Chinezen, voer in de richting van Yangshuo. Op het achterdek van de schepen waren koks druk bezig met koken en binnen zaten de Chinezen om 10 uur al uitgebreid te eten.Al die luxe hadden wij niet. We waren al blij dat we op een ieniemienie krukje konden zitten en dat het dak open kon. Zo was het ten minste wat koeler en konden we wat beeldmateriaal schieten. Het uitzicht op de pieken was weer adembenemend. Jammer was wel dat het flink heiig was.
Toen we na anderhalf uur toeren terugkwamen in Xingping, stapten de Chinezen uit en werden wij overgeladen op een andere boot. Deze grotere boot bracht ons naar het oude vissersplaatsje Yúcún. Volgens de Lonely Planet een pittoresk oud dorpje met prachtig geconserveerde architectuur. Het kan zijn dat we een deel van het dorp gemist hebben maar wij vonden het net niks. Vanaf de kade tot het centrum was het een lange rij kraampjes met rotzooi. In het ‘centrum’zelf was één straat met weliswaar aparte maar zeer vervallen dakornamenten. Vanaf het dak van één van de huizen hebben we het vanuit de hoogte kunnen bekijken. Hiervoor vroegen ze 2 ¥ p.p. maar toen we op het bord wezen waarop we nog net 0.5 ¥ konden lezen, mochten we samen voor 1 ¥ naar binnen. Ook voor de blikjes drinken vroegen ze in eerste instantie veel te veel!
Na een kwartier hadden we het wel gezien en hebben we ons terug laten brengen naar Xingping. Hoewel het vissersdorpje niets voorstelde, was de boottocht er naartoe best 40 ¥ waard.
In Xingping hadden we al snel een bus terug naar Yangshuo. Daar hebben we op een terrasje lekker gegeten. We waren wel de top-attractie voor alle Chinezen die voorbij kwamen. In menig Chinees fotoalbum zal een foto verschijnen van een lief, klein meisje met op de achtergrond een etende, blonde Petra.
Toen we na het eten even terug waren in het hotel zodat Petra een broek met een fatsoenlijke ritssluiting aan kon doen, barstte er een flinke onweersbui los. Toen deze voorbij was, hebben we in het centrum nog een paar Beijing-2008-T-shirts gekocht. Ook daar moest weer flink afgedongen worden. De vraagprijs was 98 ¥ per stuk en we kregen ze uiteindelijk voor 20. Na de haven even bekeken te hebben, moesten we rennen om voor de volgende stortbui binnen te zijn. Daar maakte Petra via de SMS met Anita een afspraak om wat te MSN’en. Op het moment dat we echter voor de internetbar stonden, viel helaas in het hele dorp de stroom uit! Dat duurde een half uurje en toen er weer electriciteit was, hebben we voor 8 ¥ twee uur met twee computers zitten internetten. Ach, wat moet je anders als het zo’n hondenweer is?
Donderdag 3 augustus 2006
’s Morgen om een uur of tien kregen we eindelijk onze treinkaartjes voor de reis naar Hong Kong. Aangezien de geplande vertrektijd pas om 18.00 uur was, konden we nog wat dingen doen in Yangshuo. Helaas werkte het weer niet echt mee. We hebben ons dus maar beperkt tot het zoeken van de plaats waar al die cruiseschepen nu eigenlijk aanleggen. De haven konden we in eerste instantie niet vinden terwijl we hem eigenlijk toch niet hadden kunnen missen met al die schepen. Later kwamen we er achter dat die schepen pas rond twaalf uur in Yangshuo aankomen en dat het dus niet verwonderlijk was dat we om half twaalf nog geen schip konden vinden. Vanuit een café met uitzicht op de rivier hebben we een tijdje bootjes gekeken en we hebben daar wat zitten lezen. Daarna was het tijd voor een goede maaltijd en om half drie namen we de bus naar Guilin. De chauffeur had blijkbaar haast want hij reed als een idioot. Daardoor waren we veel te vroeg op het station en moesten we daar dus extra lang wachten op de trein. De trein was deze keer een wat afgeleefder exemplaar dan de vorige keren. Zo deed de airco het bijvoorbeeld niet en dat was toch wel jammer. Ook deze keer zaten we in een treinstel met alleen Chinezen. Aangezien we deze keer echter veel vroeger vertrokken dan de vorige twee keer hadden we nu eens wat tijd om met wat mensen te kletsen. Het begon met de medebewoners van ons blok van zes bedden. Zij wilden weten waar we vandaan kwamen en waar we al geweest waren. Toen we met behulp van de kaart e.e.a. lieten zien, kwamen er nog meer mensen bij. Onder hen ook een tandarts waar we later nog een hele tijd mee hebben zitten babbelen. Hierbij kwam ons fotoboekje ook mooi van pas.
